Eindelijk. Eindelijk rende ik weer eens een stukje.
Was het eerst mijn knie die me tegen hield, de laatste weken is het vooral mijn zin. Of eigenlijk dus, mijn tegenzin.
Wanneer ik vier à vijf dagen per week een uur of wat op straat met post heb lopen sjouwen, ben ik blij dat ik thuis ben. Vermoeid en stijf.
Ik kan het dan niet opbrengen om wéér naar buiten te gaan en ook nog eens te gaan hardlopen. Ik hoef dat ook niet van mezelf. Ik beweeg tenslotte wel genoeg zo.
Maar ergens in me zit altijd een stemmetje. Dat fluistert dat ik wél aan de gang moet blijven. Maar weet je, schijt aan dat stemmetje. Ik heb geen wedstrijdjes op de planning staan, heb mezelf geen halve marathon beloofd.
Maar deze avond had ik een reden om van de bank af te komen. De Rotterdam Running Crew had weer iets georganiseerd. Dit keer in Schiedam, de tweede keer in hun geschiedenis. We gingen rennen door een rauw en industrieel gebied. Vanuit de Wilhelmina Haven, die haar honderdste verjaardag viert dit jaar.
Omdat de club meiden, al die anderen die op de been zijn, en de originele route een goede motivator zijn, stapte ik even voor half acht in de auto. Met frisse tegenzin, dat wel. Want de bank lonkte.
Vooraf wist ik het wel en het kwam uit. Ik kreeg geen spijt.
Fijn bijgekletst, lekker gelopen, mezelf verbaasd en kunnen constateren dat ik het nog steeds kan. Hoppa. Negeneneenhalve kilometer op de teller. Zonder trainen. Niet gek voor een dame van middelbare leeftijd, toch?
Knap gedaan hoor Diana.."Ik doe het je niet na" Natasja
BeantwoordenVerwijderen