Ik zit vanavond alleen beneden. Jongste is in zijn kamer, Oudste is bij een vriend en De Baas in Huis is aan het werk. Ik ook. Ik strijk.
Plots hoor ik gestommel in de tuin. Er bonkt steeds iets tegen de schuifpui aan. Als ik die kant op kijk, zie ik Sjors kleine rondjes rennen. Dan weet ik hoe laat het is. Hij heeft iets gevangen. Ik neem aan een muisje. Ik denk dat het een slim muisje is, want hij laat de kat rennen en is dus nog niet definitief gepakt.
Ik bedenk dat ik Sjors ga laten schrikken en hoop dat muis gebruik van dit moment maakt en ongezien de benen neemt. Als ik de schuifpui met veel kabaal open, wordt direct duidelijk dat de vlieger niet op gaat. Er plopt iets zwarts naar binnen, duidelijk groter dan een muis. Nee hè, toch geen rat? Sjors plopt er achteraan. Nu zitten ze samen binnen. Lekker gedaan Sjaan.
Ik gluur de hoek in waar het beest is gaan zitten en zie tot mijn verbazing dat het een vogel is. Een vogel? Waar heeft ie die dan vandaan? Het is altijd gezellig vogel-druk in onze tuin, maar nooit als het donker is. Dan heb ik er echt nog nooit eentje gezien.
Sjors maakt geen haast, maar zit Vogel op zijn gemak te observeren. Ik doe hetzelfde en vraag me af hoe 'kapot' hij is. Want wat moet ik er dan mee? Binnen geen overlevingskans met Sjors op zijn hielen en buiten eigenlijk ook niet. Wanneer ik meubelstukken verplaats om Vogel ruimte te geven, zie ik dat hij zich vrij makkelijk over de grond verplaatst. Ik besluit Sjors de kamer uit te jagen en sluit hem op in de gang. Wanneer ik nog meer ruimte vrij maak rondom Vogel, slaat hij zijn vleugels uit. Ja, hij doet ut!
Hij vliegt van voor naar achter en neemt plaats in de kerstboom. Ik probeer hem richting schuifpui te sturen, maar daar snapt hij niets van. Hij vliegt heen en weer en maakt tussenlandingen op het toetsenbord, het aanrecht en ploft ook midden in de kerststad neer.
De verwarming zet ik uit en ik klap het keukenraam wagenwijd open. Nu is er voor en achter in de kamer een ontsnappingsmogelijkheid. Maar ik vergeet dat ik de lichten uit moet doen, als ik wil dat Vogel één van deze uitgangen neem. Wanneer hij op het gordijn gaat zitten, is hij maar tien centimeter verwijderd van zijn vrijheid, maar hij ruikt en voelt dit blijkbaar niet.
Na een half uur denk ik 'dit gaat me nooit lukken'. Hij is snel, beweeglijk en ik durf hem niet te pakken. De Baas in Huis is nog lang niet thuis, ik krijg het koud en word gek van het continue gejank en geklaag van Sjors van achter de deur.
Hij reageert direct en is bereid hier de held te komen uithangen. Als hij uitgelachen is, heeft hij hem met behulp van een theedoek snel te pakken. Vogel houdt zich heel rustig en laat zich goed bekijken. We zien geen verwondingen.
In de tuin spreidt hij zijn handen. In plaats van uit te vliegen blijft Vogel op zijn gemakkie om zich heen zitten kijken. Als wij beginnen te twijfelen, of hij misschien toch gewond is, strekt hij zijn vleugels en vertrekt. Over de coniferen, de wijde wereld in.
Je máákt wat mee op een gewone woensdagavond.............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten