Vijfenveertig

29 december 2016

Winter negentienhonderdenéénenzeventig.

Beiden tweeëntwintig jaar. Piepjong.

Ze wonen bij elkaar in de wijk en vinden elkaar leuk. Ze trouwen en glimmen de hele dag.

Ik was erbij. Vijf jaar oud. 

Ik denk dat het mijn eerste bruiloft ooit is geweest. Van mijn tante Diny en ome John. 

Ze zijn best een bijzondere combinatie samen. Dat zou zo blijven, hun huwelijk lang.

Zij, een klein opdondertje. Hij, een lange lijs.
Zij, vrolijke kwebbelend. Hij, bedachtzaam.
Zij, huppelend met kleine pasjes. Hij, met grote stappen.
Zij, sociaal en behulpzaam. Hij, met een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Zij, zorgeloos. Hij, zorgelijk.
Zij, levend bij de dag. Hij, strikt volgens zijn volle agenda.
Zij, attent. Hij, geen tijd voor die dingen.
Zij, gek op een rolmops. Hij ervan gruwelend.
Zij, weinig schoolervaring. Hij, altijd aan het (bij)leren.
Zij, in voor vele plannen en direct aan de slag. Hij, kijkt ernaar hoe zij dat doet.
Zij, graag het huis gezellig maken. Hij, mopperend over wat ze nu weer in huis haalt. En verandert.

Ze vonden elkaar, in een heleboel dingen. Bekvechten en hardlopen bijvoorbeeld. En het feit dat niet alleen hun huis, maar ook hun hart groot genoeg was, voor mij erbij.

Op een dag in juli negentiennegenennegentig, veranderde alles. De dagen, de verhoudingen, de beleving en de toekomst. Er werd aangebeld. De dood stond voor de deur en zij was het die open deed. Ze accepteerde dat het haar tijd was. Optimistisch en vrolijk als ze was, danste ze door het leven tot dat niet meer ging.

Die negen maanden veranderden de rest van zijn leven. Ze hebben hem veel gekost, maar minstens evenveel gebracht. Hij vocht zich dapper door de jaren die erna volgden. Veranderde. Vond nieuw geluk en moet ook dat weer leren loslaten.

Ik herinner me niets van die dag. Nu precies vijfenveertig jaar geleden. Hij des te meer.

Elk jaar opnieuw staan we erbij stil. 

Met altijd die tompoesjes. 

Zij hield er óók zo van. Ik zie nog voor me hóe ze hem altijd op at. Bovenkant ernaast leggen, eerst de pudding en de bodem en als toetje die glazuurlaag.

Vijfenveertig jaar geleden. Een belangrijk kruispunt in hun én mijn leven.