Onderweg

Behalve dat postlopen vermoeiend is, is het ook zeker vermakelijk op zijn tijd. Via een fotootje laat ik wel eens zien wat ik zoal tegen kom. Vandaag had ik ook een pret-momentje. Het was niet gepast er een foto van te maken. Liever nog had ik het geluidsfragment laten horen. Maar beiden wordt het dus niet.

Ik ga het zó proberen.

Picture-it.

Ik loop in gedachten de deuren langs, tot ik opschrik van een boze vrouwenstem. Ik zie haar niet, maar hoor haar des te beter. Ze schreeuwt, krijst bijna. Ze tettert nog even door, dus er komt een moment dat ik me realiseer waar ik hier getuige van ben. Een kind krijgt op zijn donder. Waar het over gaat en wat de aanleiding is, weet ik uiteraard niet. 
"MAAR HIJ MOET NU EENS HÉÉL SNEL OPHOUDEN MET DIE GROTE MOND!"

'Nou mevrouw, een beetje minder mag ook wel.' Ze deed best heel lelijk en ik begon me af te vragen hoe oud het kind zou zijn. Twaalf, dertien?

Als ze de hoek om komt en mij in het oog krijgt, zie ik haar schrikken. Ja, die dacht natuurlijk dat ze helemaal alleen op straat liepen en dat ze ongehoord tekeer kon gaan. Zichtbaar gegeneerd, liep ze me voorbij. Het hoofd licht gebogen, met een driftige pas de wandelwagen voortduwend waar haar dreumes in zat.

Dan komt De Grote Mond ook 'mijn' straat in. Hij zit op zijn fietsje. Petje op zijn hoofd. Ik schat hem op vijf, zes jaar. Hij heeft een olijke kop en ziet er niet uit alsof hij zich momenteel heel veel aantrekt van wat zijn moeder hem zojuist allemaal toe heeft gebeten.

Dat hij dat inderdaad niet doet, blijkt als hij zijn stem laat horen:
"Ach. Ik heb gewoon mijn dagje niet........."

Nou, mijn dag was helemaal goed.