Zestig

Daar staat ie dan. Het kleine ventje. Dicht bij zijn oudste zussen. Als jongste van een groot gezin. Een èchte Benjamin.

Deze Benjamin werd kort geleden zestig. Reden voor een verjaarsfeestje.

"Houdt ome Aad wel van nootjes, mam?", vroegen ze thuis aan me.

"Weet ik veel", was mijn antwoord. Mannen-cadeautjes zijn bijna altijd moeilijk, vind ik.

Deze man heeft het niet altijd makkelijk. En deze man maakt het zich ook niet altijd makkelijk. Wat mij betreft gaat hier 'die van de kip en het ei' op.

Hij had het nu prima voor elkaar, want zittend in de zon op een buitenterras hadden we een gezellige middag. Wat Wim en ik met een grijns terug deed denken aan járen geleden. 
We waren nog samen en vierden in onze tuin mijn verjaardag. Het werd laat. Héél laat. Bijna alle flessen waren leeg. Hoogste tijd om af te breken. Hij dacht na over de kortste weg naar huis, vanuit de stad. Want dat hij dacht dat hij in het uitgaansleven zat, bleek uit zijn vraag: "Op welk terras zitten we hier eigenlijk?" 

Kleine jongens worden groot. Zestig alweer.................