Ra ra ra, wat is dit?
Juist ja. Een tomatensoeppie.
"Wat is daar bijzonder aan?", hoor ik je denken.
Ik begrijp dat je dat niet weet. Dat kún je ook niet weten, want de bijzonderheid zie je niet, maar was alleen te proeven.
Dit namelijk, smaakte exact als een-Oma-Rademaker-soeppie.
Sinds oma is overleden, en dat is helaas al héél lang geleden, had ik nooit meer een soep geproefd die deze smaak kon evenaren. Ik dacht inmiddels dat mijn smaakgeheugen vertroebeld was. Dat ik gewoon vergeten was hóe het smaakte en alleen maar dàcht dat de soep niet meer bestond.
Maar. Met Pinksteren zette ik met fijne nichten in het zonnetje in Oostvoorne, de punten op de i voor ons komende Familie Weekend. Zij had voor de lunch soep gemaakt.
Ik nam nietsvermoedend een hap. En viel stil. Dit. Was. De. Soep. Lekker!
Het enige verschil is dat hier losse gehakt in zat, terwijl oma balletjes draaide. Of er draadjesvleesjes in stopte. Maar de samenstelling, substantie èn smaak bracht me in één klap veertig jaar terug in de tijd.
De meiden waren het met me eens. Zij kan Oma Soep maken. Complimenten voor de kok!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten