Of fudge, familie daarvan.
Van de week zag ik een recept om een Noten-Karameltaart te maken.
Niet ingewikkeld. Zag het er uit.
Ik vond een gaatje en ging aan de slag.
Het is nog niet zo gek lang geleden dat ik leerde dat je karamel maakt, door het laten smelten van kristalsuiker. Gewoon, zó simpel.
Nu ja, gewoon......het schijnt nogal nauw te luisteren. Het lijntje tussen zachtjes smelten en verbranden zou dun zijn. Maar hoe moeilijk kan dat nou helemaal zijn, iets laten smelten?
Ik vond het best goed gaan. Toen de geur iets veranderde zette ik het pannetje even van het vuur. Opgelost. Nothing aan the hand.
Met de staafmixer vermorzelde ik de walnoten.
En deed ze door de helft van de karamel.
De andere helft was voor de niet-notenliefhebbers hier in huis. Dat zijn er drie.
Even hoofdrekenen leert je dus dat de rechterkant door drie gedeeld moest worden en het linker deel.......juist ja. Pour moi.
Het kostte me een hele avond in de keuken. Voor het slapen gaan wilden we alvast proeven.
Na de eerste happen, kon de taart onmiddellijk in de GFT-bak worden geflikkerd.
Echt hoor. Hij was zeldzaam smerig. Akelig zoet. En aangebrand, ja, dat toch ook.
Zucht. Het léék zo eenvoudig. Wéér een illusie armer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten