Nova

Ze moesten veel geduld hebben. De blijdschap was énorm. De zwangerschap kende naast de pieken van verheugen en voorpret, ook dalen van ongemakken.

Maar toch verliep alles goed en ontwikkelde het frutje zich tot een gezond baby meisje.

Zo veel geluk, zo klein verpakt.

Er werd reikhalzend naar haar uitgekeken. Héél lang. Zelfs langer dan verwacht.

Tot die éne dinsdag.

Toen was ze daar.

Na negenentwintig jaar stilstand, is er eindelijk weer iemand bijgekomen die de naam Rademaker draagt.

Welkom Nova. Fijn dat je er bent.

Waar blijft de tijd?

26 mei

alweer 16 jaar

Snelle plaatjes

Ik had al gezegd dat mijn prioriteiten tijdelijk ergens anders liggen hè? 
Het is daarom komkommertijd op mijn blog. 
Genoeg verhalen en plaatjes, maar die komen nog. Wat in het vat zit......

Mother's Day

We deden het weer. Na het weergaloze succes van "Rokjesdag" viel ons oog opnieuw op een eten/film-arrangement.

Zondagavond. Beestenweer.

Gelukkig lag er een paraplu in zijn niet-helemaal-nieuwe-maar-hij-ziet-er-als-nieuw-uit auto. Daar pasten we best met zijn drieën onder.

We verbaasden ons over de drukte op en rond het Cor Kieboomplein. Volle eettenten, drukte in de bioscoop. En dat op zondagavond. De avond die wij normaal gesproken thuis doorbrengen. Brooddoosjes vullend, kleding klaarleggend, huiswerk controlerend, menu's voor de komende week bedenkend. Nou ja, gewoon, voorbereidend op de nieuwe (werk)week.

Nu zaten we hier. Warm en gezellig. Goed gezelschap. Lekker eten. Elkaar mooie, opbeurende, vernieuwende, toekomst gerichte, spannende en hilarische verhalen vertellend.

Met de chocoladetoetjes in onze mik, rolden we de bioscoopzaal binnen. Ook die zat op de voorste twee rijen na, afgeladen vol.

Twee uur lang dompelden we ons onder in de Amerikaanse Moederdag.

Het was, uhh, ja, nogal stereotiep, zal ik maar zeggen.

Verschillende verhaallijnen vulden het filmdoek. Dat van de gescheiden moeder en de stiefmoeder. De vertroebelde-relatiemoeder, die tevens schoonmoeder was van een homoschoondochter en gekleurde schoonzoon. De geadopteerde moeder die zich niet durfde te binden voor ze haar biologische moeder kende. Het rouwende gezin om de overleden moeder. En de wereldberoemde moeder, met het verborgen verdriet over haar kinderloze leven.

Het was een onrustige chaos van door elkaar lopende gebeurtenissen. Maar raai eens wat? Naarmate de film vorderde sloten de lijntjes steeds meer op elkaar aan. 
Langzaam ging dat wel. Zodanig dat we ergens een kwartier voor het einde tegen elkaar fluisterde: "Nou moet zij nog even haar gaan ontmoeten en dan kunnen wij eindelijk gaan."

Met andere woorden: iets meer tempo had er wel in gemogen.

Maar ten opzichte van Rokjesdag geen kwaad woord over deze film. Veel beter te pruimen, met Julia Roberts, Jennifer Aniston en Kate Hudson om naar te kijken.

Hebben we vanavond ook nog iets geleerd? Jawel!

- Met zijn drieën onder een paraplu lopen én allemaal droog blijven, vraagt een bepaalde looptechniek, die sterke overeenkomst met marcheren vertoont.
- Leg geen natte paraplu op de grond in dit restaurant, want daar blijft dan een partij narigheid aan kleven!
- Zoek uit hoe het kinderslot werkt als je nog maar kort in een nieuwe auto rijdt, zodat je degene die in wil stappen, niet drie minuten in de zeikregen voor een gesloten autoportier laat staan.
- Houd er bij een dergelijk arrangement rekening mee, dat er een reden moet zijn waarom mensen naar deze film gelokt moeten worden. Verwacht geen topper.

Het was weer een memorabele avond.

Ongehoorzaam

Voor mijn nieuwe werkgever ben ik nog steeds vliegende keep. Dat betekent dat ik de gaten opvul, die ontstaan door ziekte en vrije dagen. Nou, ik kan je zeggen: gaten genoeg.

Dat betekent dat ik van hot naar her loop en steeds opnieuw in een voor mij nieuwe wijk moet duiken. Ik geloof dat ik ze inmiddels alle zesendertig gehad heb.

Voordat je denkt dat ik dit vervelend vind: he-le-maal niet! De afwisseling is leuk, het puzzelen en speurtochten langs de straten en huisnummers, ik ken mijn eigen stad steeds beter én ik weet ineens allemaal mensen - bekenden -  exact te wonen. Uiteraard scan ik bij iedereen de voortuin, de wel of niet zichtbare rommel, het verfwerk aan de kozijnen en buitendeur én of de ramen wel gezeemd zijn. Ja ja, dat geeft toch een indruk hè?

Van de week kon ik het niet laten.

Eigenlijk mag dit natuurlijk niet. Zomaar op de post schrijven van een klant.

Tòch deed ik het. Op het Bonusboekje van een vriendin. De volgende dag kreeg ik een foto met reactie terug.

Burgerlijke ongehoorzaamheid. Soms doe ik er aan.

Heel Holland Bakt Niet

Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik gek ben op karamel. 
Of fudge, familie daarvan.

Van de week zag ik een recept om een Noten-Karameltaart te maken. 
Niet ingewikkeld. Zag het er uit.

 Ik vond een gaatje en ging aan de slag.

Het is nog niet zo gek lang geleden dat ik leerde dat je karamel maakt, door het laten smelten van kristalsuiker. Gewoon, zó simpel.

Nu ja, gewoon......het schijnt nogal nauw te luisteren. Het lijntje tussen zachtjes smelten en verbranden zou dun zijn. Maar hoe moeilijk kan dat nou helemaal zijn, iets laten smelten?

Ik vond het best goed gaan. Toen de geur iets veranderde zette ik het pannetje even van het vuur. Opgelost. Nothing aan the hand.

Met de staafmixer vermorzelde ik de walnoten.

En deed ze door de helft van de karamel.

De andere helft was voor de niet-notenliefhebbers hier in huis. Dat zijn er drie.

Even hoofdrekenen leert je dus dat de rechterkant door drie gedeeld moest worden en het linker deel.......juist ja. Pour moi.

Het kostte me een hele avond in de keuken. Voor het slapen gaan wilden we alvast proeven.

Na de eerste happen, kon de taart onmiddellijk in de GFT-bak worden geflikkerd. 
Echt hoor. Hij was zeldzaam smerig. Akelig zoet. En aangebrand, ja, dat toch ook.

Zucht. Het léék zo eenvoudig. Wéér een illusie armer.

Memories

Ra ra ra, wat is dit?

Juist ja. Een tomatensoeppie.

"Wat is daar bijzonder aan?", hoor ik je denken.

Ik begrijp dat je dat niet weet. Dat kún je ook niet weten, want de bijzonderheid zie je niet, maar was alleen te proeven.

Dit namelijk, smaakte exact als een-Oma-Rademaker-soeppie.

Sinds oma is overleden, en dat is helaas al héél lang geleden, had ik nooit meer een soep geproefd die deze smaak kon evenaren. Ik dacht inmiddels dat mijn smaakgeheugen vertroebeld was. Dat ik gewoon vergeten was hóe het smaakte en alleen maar dàcht dat de soep niet meer bestond.

Maar. Met Pinksteren zette ik met fijne nichten in het zonnetje in Oostvoorne, de punten op de i voor ons komende Familie Weekend. Zij had voor de lunch soep gemaakt.

Ik nam nietsvermoedend een hap. En viel stil. Dit. Was. De. Soep. Lekker!

Het enige verschil is dat hier losse gehakt in zat, terwijl oma balletjes draaide. Of er draadjesvleesjes in stopte. Maar de samenstelling, substantie èn smaak bracht me in één klap veertig jaar terug in de tijd.

De meiden waren het met me eens. Zij kan Oma Soep maken. Complimenten voor de kok!

Je gelooft het niet..............

Een gewone avond in Huize Schuurmans.

Het diner zit er in. Oudste heeft zin in een toetje.
Hij komt weer op de bank zitten, met een schaaltje magere yoghurt en siroop erdoor.
Hij kijkt er wat bedenkelijk bij.

"Pap?", vraagt hij, "hoeveelste is het vandaag?"
Pap geeft antwoord.
"O", horen we.

"Hoe laat is het dan?"
Pap vertelt dat het twintig uur veertig is.
"O", klinkt er opnieuw.

"Hoezo dat dan?"
"Nou", zegt ie, "de houdbaarheidsdatum klopt wel, maar er staat achttien uur tien op het pak van de yoghurt."

Wij kijken elkaar aan. Onze blikken zeggen woordeloos tegen elkaar: "Wat heeft dat jong toch een heerlijke humor hè?"

Intussen zie ik hem naast me echt paniekerig uit zijn ogen kijken.
We wéten dat hij nooit iets zal eten dat een dag over de datum is. Zo kennen we hem. Maakt niet waar het om gaat.

Maar. Het zal toch niet? Is ie serieus dan? Nee toch? Toch?

Hij was het wél. Die yoghurt ging ie die avond echt niet meer opeten.

Intussen kon ik niet meer stoppen met lachen. Hij humor, wij humor.

Tulpenroute

5 mei 2016

Ik had mezelf een uitje beloofd op Koningsdag. Maar dat werd een koude, kille, sombere, winderige dag. Ik bleef lekker huis.

Met Hemelvaart was het ineens weer prachtig weer. Dus ik tankte de auto vol, 
kocht broodjes, zette een thermoskannetje koffie en stelde de Tomtom in op Emmeloord. Op mijn gemakkie tufte ik er heen.

Tot acht mei is deze Tulpenroute uitgezet. Kris kras door de tulpenvelden. 
Dat was de bedoeling.

Vijf mei bleek toch wel iets aan de late kant.

Op heel veel velden waren de tulpen al afgekopt of omgeploegd .

Raar gezicht hoor, die tulpen zonder bloemen. Maar ja, deze tulpenkwekers moeten het hebben van de tulpenbollen en niet van de -bloemen.

Daarom laat hij eerst in het voorjaar zijn tulpen in bloei komen. 

Dan checkt hij of er geen ongezonde tussen staan, waarna hij de bloembollenkeuringsdienst - een soort van bloembollenpolitie - kan bellen om zijn partij te laten goedkeuren. 

Zodra dit is gebeurd, haalt de kweker alle bloemen er af. 

Nu verspilt de tulp geen energie meer aan de bloem en kan de bol gaan groeien. 

Dit is precies wat de kweker wil, want hij wil graag mooie dikke tulpenbollen die hij in de zomer kan verkopen.

Gelijk heeft ie dus, maar ik zag meer lege velden dan bloemen.

Daarom had ik het op een gegeven moment wel gehad met de route.

Ik sloeg linksaf, omdat ik wist dat daar ergens het IJsselmeer lag.

Gewoon, omdat dit op het kaartje stond hoor. 

Niet omdat mijn richtinggevoel nu zo geweldig goed ontwikkeld is.

Want dat is ie he-le-maal niet.

Ik zette de auto neer en klom de dijk over.

Wauw!

Wat een ruimte.

Hierna had ik nog één doel op de route. Creil, waar een selfieveld gelegen zou zijn.

Ik volgde allang niet meer de originele route. Maar typte het thuis al opgezochte adres in, en liet de Tomtom me via de kortste weg erheen leiden.

Onderweg stopte ik nog even bij deze minibieb.

In Creil stond een zelfbedieningsstalletje.

Én een automaat. Hier kon je geen zakje snoep, chips of sigaretten trekken. 
Maar wél een handdoek, string of boxershort.

Raar volk, die Creilenaren. Of zijn het Creilenezen?

Het was gezellig druk. Bier, zon en muziek. Wat heb je meer nodig om een leuke middag te hebben?

Liefhebbers konden een korte rondvlucht in een helikopter maken.

Toen had ik genoeg tulpen gezien.

Nu kon ik twee dingen doen. Òf vol gas terug naar Schiedam, of onderweg nog een uitstapje maken.

Het werd het even verderop gelegen Urk. Een echt, actief vissersdorp.

Terwijl ik op zoek was naar een parkeerplaats, was blijkbaar de kerk aan of uit gegaan. Het leek of ik in een carnavalsoptocht zat. Bijzonder om te zien hoe traditioneel iedereen gekleed ging.

In de haven een drukte van belang rondom de viskraam. Dat mot toch wel héle goeie vis zijn wil je in zo'n rij gaan staan?

Ik dwaalde een beetje rond.

Overal rook - lees stonk - het naar vis.

Het ademde een hele bijzondere sfeer uit.

Toen had ik trek.

De rij was aardig opgelost.

Het moet gezegd: het was zéér de moeite waard.

Met mijn buik volge(vr)(g)eten ging ik weer op huis aan. Via SMS seinde ik het thuisfront in dat ik er aan kwam.

Ik kreeg al snel een reactie van Oudste.

Daar kon ik gaan weerstand tegen bieden.

Zwakkeling.