Pasen

zondag 31 maart 2013

Pasen begon laat dit jaar. Niemand wilde me helpen met het Paasontbijt. Ze sliepen uit en rommelden lekker wat aan.

De Paashaas had zoals altijd iets lekkers achter gelaten. Chocola. Ze mazzelden dit jaar, want het was de favoriete witte variant.

Toen de broodjes klaar waren kwam iedereen tevoorschijn.

We aten lang en uitgebreid. Met lekkere dingen en worstenbroodjes, chocolade- en suikerbrood. Met koffie en melk uit een wijnglas.
Feestdagen zijn bij ons niet compleet zonder oeverloos lang pyjama ontbijt.

Toen alles opgesnarft was, hesen we ons in de kleren en reden we naar De Leidschendammerhout.

We vertrokken thuis met sneeuw. Jawel, alweer. Kijk, dat hele concept van winter, dat heeft natuurlijk best zijn charme. Kou, met een helderblauwe lucht en een stralende zon, heerlijk. Wakker worden en verrast worden door in de nacht gevallen sneeuw, prachtig.
Maar nu alles van dit lijstje afgevinkt is kunnen we wat mij betreft door naar het volgende seizoen.

Eenmaal daar begon het er zowaar op te lijken. Een voorzichtig zonnetje.

 

Deze mannen vormden een team. De Grote zocht GPS coördinaten en De Kleine voerde ze in, in de GPSontvanger.

 

We wandelden wat af. En zochten. En lachten.

 

 

 

 

Hij gaf niet op. Exact op de plek waar deze haarballen aan het grazen waren, moest een cache liggen. Ze wisten van geen wijken, maar hij moest en zou. Uiteindelijk tóch gevonden. Hah!

 

Hij bleef de hele middag onze beste zoeker. Snelde vaak vooruit met de Garmin in zijn knuist, zocht, vond en ging dan op zijn gemak zitten bekijken hoe wij daarna aan het tobben waren.

Ja vriend, we snapten best dat je niet zomaar over dat hek hing. Maar hoe wij ook mee gingen hangen, wij zagen en vonden iets. Nou ja, we zagen wél die slak natuurlijk. Slak?!

De Grote en De Kleine voerden gesprekken. Over gamen en Turkeije.

Ondertussen voerden wij nog maar eens een coördinaat in.

Ik genoot en zij wisten het. Het zijn mooie middagen, zo met ons 4, een beetje struinen buiten en elkaar verhalen vertellen. Ze doen dat voor mij, zeggen ze. Omdat ze weten hoe fijn ik het vind. Zij blijven net zo lief thuis in pyjama voor de Playstation hangen.
Maar hé, ze brengen offers, zo eens per drie maanden.

Voordat de middag na 3 1/2 uur struinen ten einde kwam vertelde hij schuddebuikend nog maar eens over de omslag in zijn leven. "Ja Wes, die eerste drie jaar van mijn leven waren de mooiste. Daarna stortte alles in, want toen kwam jij."

Het was een hele fijne dag.