Ik ben dankbaar voor gezellige avonden, naderend voorjaar (oh, wat ben ik daar aan toe), zoons die zo nu en dan weer goed met elkaar op kunnen schieten, mijn energie die langzaam weer terugkomt en voor Juffen.
Ik leer keer op keer dat je moet zeggen waar je in gelooft, zelfs als je stem begint te trillen.
In de keuken ruikt het lekker, naar de worstenbroodjes die ik vanmiddag bakte voor de Ei-Tea van school.
Ik draag een flodderend zwart shirt en vest, eeuwen geleden voor 7 euro gekocht bij het Kruidvat. Jaja - W. mazzelt maar met mij ;-).
Ik maak eten. Elke dag maar weer. Ik realiseer me dat ik het gewoon niet zo leuk vind om te doen en dat geeft me het idee dat het heel veel tijd kost. Als we met zijn vieren zijn sloof ik me zo'n 2x per week uit en maak iets bijzonders. Ja, op mijn niveau dan hè. Aan de jongens is het niet besteed als er geen P in het recept voorkomt. Dus vandaag eten we met drie gewoon spinazie en sla.
Ik ga morgen uit eten bij mijn tante. Samen met twee gezellige nichten. Zo'n zin in!
Vanmiddag fietste ik nog even op en neer naar de Vlaardingse Molen om voor haar een speciale cakemix te kopen.
Ik haalde zojuist de doos met Paasspullen van zolder. Er staat hier al een hele week een vaas met witte Paastakken zonder-iets-erin. Mensen van de styling zouden er tranen van in hun ogen krijgen.
Ik hoop dat het maandag een leuke middag wordt bij het 125-jarige SPARTA.
Ik hoor boven het geluid van dartspijltjes. En ik hoop dat hij nog ergens vandaag tijd vrij kan maken voor zijn huiswerk. Als het niet teveel gevraagd is tenminste.
Ik was deze week hartstikke trots op de rapporten die ze mee naar huis brachten. Wat hebben ze hard gewerkt en wat een verschil met de vorige versies.
Van de mentor hoorde ik dat ze mijn Oudste een heerlijke vent vindt, maar ook wel een enorme oliebol, omdat hij altijd van alles kwijt is en vergeet. Ze kent hem al goed.
Ik verheug me samen met Jongste op The Passion die vanavond uitgezonden wordt. Een pracht programma.
In huis staan bakken viooltjes. Ik had ze heel dringend nodig. Maar ze kunnen het koude weer van nu helemaal niet aan. Vanochtend ontdekte ik dat ik ze gisteravond vergeten was binnen te halen, dus moesten ze aan het infuus. Inmiddels gaat het weer redelijk OK met ze. Ik ben daar blij mee.
Ik regelde een slaapplaats in een Bed en Breakfast in Rolde, omdat mijn neef in juni gaat trouwen. Nu verheug ik me op een minivakantie van twee dagen. Alleen ik en mezelf.
Ik denk deze dagen weer veel aan haar. Morgen is haar geboortedag, maar ze is inmiddels al 5 1/2 jaar niet meer hier. Het was een ingewikkeld proces van ziek zijn, behandeling, afscheid nemen en dood gaan. Er waren veel dingen die ik graag anders had gezien. Haar en haar dochters anders had gegund. Maar ik moest het accepteren voor wat het was, want het was niet mijn proces. Wel een voorbeeld. Van hoe ik het zelf heel graag niet zou willen. Het gemis is er nog steeds.
