Ook afgelopen week heeft het gesneeuwd. Gewoeid. En is het tot huilens toe koud geweest.
Het is half maart en het SNEEUWT. En ik hou van sneeuw hè - maar je kan ook overdrijven.
Ik ben ongelofelijk aan voorjaar toe. Maar ja. Wie niet?
Het is nog niet zo ver. Daarom nog maar even terugblikken. Op februari.
Daar gaan ze, hoppa de prullenbak in. Vanaf Barcelona hebben ze me door menig kilometer over de weg heen geholpen. Maandenlang gingen ze mee. Vele malen langer dan de voorgangers. Maar nu zijn ze echt op. Jammer.
Zomaar ineens. Grote hagelstenen. Het begin van nog veel meer winter-ellende.
Knutselwerkje van Jongste.
Elke dag stopt hij er eentje diep weg in zijn broekzak. Gekregen van Mariëlle. Ze praat met hem. Helpt hem. Luistert naar hem. Gelooft in hem. Goed spul, die muntjes.
Kijk dan, ontluikende lente in de achtertuin.
Eindelijk gevonden: de Cache van Zippo. Dicht bij huis en vanaf de zomer heeft hij ons bezig gehouden. Maar de aanhouder wint en dus vonden we hem. Toch nog.
Valentijnscakejes.
Deze dag rende ik mijn afstandsrecord. Een pokke-eind vind ik het. Voorlopig heb ik mijn grens wel weer gevonden.
Op school was er een afvalproject. Vandaag was de presentatie. Ik vond de lamp prachtig, gemaakt van bodems van plastik flesjes.
Zijn trots. Gaaf effect met minimale rommelspulletjes. Wall-E.
Met Mo deed ik een rondje Delft. Op onze inmiddels bijna vaste stek voor het raam, genoten we van de lunch.
's Avonds mocht ik ook nog met Jongste op stap. We zagen de waarschijnlijk beste seizoenswedstrijd van Sparta: 6-1.
Stoer, niet? Mijn startbewijs voor Rotterdam is binnen. Nog 4 weken vanaf nu.
Ik maakte een IJzerkoekjestaart. Het resultaat was om meerdere redenen niet wat ik ervan verwacht had. Was dat erg? Welnee. Hij was zo opgesnarft, dus er was toch wel iets goeds aan.
Twee babytjes. Twee cadeautjes.
Hij wilde er persé bij zijn. In de Broekpolder vonden we onze 200e cache.
We vierden het met..................taart, uiteraard.
We hadden een weekje vakantie. Oudste bracht hem grotendeels horizontaal door. De stakker was flink ziek.
Op dag 6 kreeg ik een SMS binnen terwijl ik in de supermarkt liep. Dat ie wel zin in patat had. De 6 dagen daarvoor had ie geleefd op 2 toetjes en een paar glazen water. In totaal dus. Mijn reactie: Is goed. Kan mij het schelen.
Hij werd er heel blij van, maar na een frietje of 10 kon ie niet meer. Maar ja, beter iets dan niets. je moet ergens beginnen.
Met Jongste ging ik onder andere naar Miniworld in Rotterdam en naar de bioscoop.
Mjammie.
Een instinkertje in Ommoord. Geen reclameplaatje, maar een cache verstopt in een nep-plaatje.