Niets beleefd dan? Oh, jawel hoor.
Maar ik pakte net wat vaker mijn gewone fototoestel en wat ik daarvan af haalde is al in logjes te zien geweest. Of komt nog in een logje waarop ik nog zit te broeden.
Dit mormel vond ik in een bosgebied in Spijkenisse. Vader en zoon pikten een filmpje en ik was de taxi. Stil zitten en wachten is niet mijn sterkste kant, dus ik besloot een ommetje te maken en in de snijdende kou zocht en vond ik wat caches. Dit was er één van; het logrolletje moest ik uit zijn bekkkie trekken.
In de rust van een voetbalwedstrijd van Grote Broer warmden we wat op met koffie. Beide opa's hielpen intussen mee met het oplossen van zijn puzzelopgaven.
De week erna speelde Oudste bij een gevoelstemperatur van -13 bij De Zwervers in Capelle aan de IJssel. Omdat ik hem daar 1 uur voor aanvang bracht had ik de keus: of een uur hangen in de kantine aldaar, of weer een ommetje maken. Dat laatste deed ik en ik stuitte op dit schatje: het kleinste museum van Nederland.
Tot m'n verrassing zag ik bij terugkomst Oudste ouderwets als goalie op het veld terug. Wat bleek? De originele keeper had een taxichauffeur getroffen die hem bij De Zwervers in IJsselmonde had afgezet. Dat was nix nie goed nie. Na een tweede ritje arriveerde hij natuurlijk veel te laat bij zijn teamgenoten en de sanctie loog er niet om: eerste helft wissel. Probleem. Wie gaat er dan keepen? Hij vond het best, maar dat moest dus in zijn blote - brrr- benen, want de Originele keeper is 2 koppen kleiner en de team-keepersbroek komt bij Oudste tot net boven zijn knieën. En zijn eigen keepersbroeken blijven tegenwoordig thuis. Dus. Stond hij daar. Half bloot. In die smerige kou.
Maar hij keepte de sterren van de hemel, ook zonder lange broek. Hij kan het dus nog steeds.
Hier onze gokker aan het werk. Aan het eind van de 5 dagen kermis was hij 3 knuffels rijker. En héél blij.
Hij genoot van zijn haarwortels tot aan het puntje van zijn tenen. Oneindig vaak kon hij in alle atracties, hij had tenslotte een prijs gewonnen bij Radio Schiedam.
Kijk. Wie we daar hebben? Een stoet tweede klassers. In het voorbijgaan knipoogde hij naar me, stiekem, terwijl niemand zag dat wij elkaar kenden. Hij weet het niet hoor, dat ik snel klikte toen hij voorbij was. Houden zo.
Kijk, daar gaat ie. Tweede van voren. Hier werd ik wél ontdekt. Hai M.
Aan het eind van deze 4 uren afzien was ik tot op het bot verkleund.
Wist je dat alles in je lijf zich dan in een soort vastgevroren toestand bevind? Althans, bij mij dan.
Jongste heeft dat veel minder, zijn hersens waren nog steeds in verregaande staat van ontdooing en hij wist nog precies wat zijn vader hem beloofd had: op de eerste dag dat jouw favoriete ijssalon open gaat, gaan wij een ijsje halen.
Dat was dus vandaag. Arghhh.
Een half uur heen en ook weer een half uur terug fietsen zat er niet meer in, dus reed de taxi weer voor.
Ze genoten er enorm van. Dat dan weer wel.
Met een aantal moeders pakten we op een ochtendje ruim 300 viooltjes in voor tijdens de Paasviering.
Dit bord kwam ik op het fietspad tegen, vlak bij de Vlaardingse Molen waar ik cakemail ging kopen.
Daar sluit ik de maand maart 2013 mee af.