Ik kan er nog heimwee naar hebben. Nu blijkt dat hier en op Jersey en Guernsey onze mooiste vakantieherinneringen liggen. En dat deze landen op ons wensenlijstje staan voor-als-de-kinderen-niet meer-mee-gaan.
De overgang van hier naar daar is groot. Op menig gebied. Op krap twee uur vliegen hier vandaan.
Zo zie ik hier ambitieuze meisjes, op hoge hakken, met zware zonnebrillen en dure mobieltjes. Ze koesteren de illusie dat een carriere gelukkig maakt.
Ook zie ik een jongen van een jaar of twintig, met zorgvuldig door de war geknipt haar. Zijn spijkerboek zit vol scheuren - alsof er zojuist een tractor overheen is gereden.
In Ierland dragen ze geen kleren met scheuren. Daar zijn ze te arm voor.
De jongen speelt met zijn iPhone en pocht tegen zijn vrienden. Hij ziet er welvarend uit. Welvarend en zelfvoldaan. Hem hoef ik niets meer te vertellen. Hij weet alles al, heeft alles gezien, is overal geweest, heeft alles gekregen. Twintig en niets meer om naar te verlangen.
Ik merk mijn afkeer en schrik. Ik begin een oud wijf te worden.
Zo'n moppersmurf. Een die altijd zure bommen eet. Die roept dat vroeger alles beter was.
Willen jullie me waarschuwen als het echt zover is? Ik mag zo niet denken.
Ik wil zo niet oordelen. De jeugd heeft recht op arrogantie. Ze heben nog alle tijd voor tegenslag en zelfinzicht.
Maar toch. ik wil niet dat mijn jongens zo worden. Ze mogen best weten dat overdaad niet vanzelf spreekt. Dat het eigenlijk heel bijzonder is dat je op je 12e al tig-keer in een voetbalstadion wedstrijden hebt gezien. Waarvan binnen twee maanden twee keer in Engeland.
Dat het, als je er goed over nadenkt, heel raar is om twee keer per week een ijsje te eten. Dat wij vroeger geen spelcomputer hadden, terwijl er hier in huis 4 DS-en rondslingeren en 2 Playstations plus een Wii staan.
Maar ja. Het moeten ook geen vreemde, buitenaardse wezens worden.
Met van die zelfgebreide kunstkleren aan.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe duidelijker het wordt.
Opvoeden is een luxeprobleem.
Veel of weinig
De een eet bruinboord, de ander eet taart,
de een heeft een hamster, de ander rijdt paard.
Zij moet altijd lopen en zij wordt gebracht,
hij heeft 1 paar schoenen, hij heeft er wel acht.
Zij heeft een mobieltje, zij belt met haar fiets,
de een heeft heel veel en de ander haast niets.
Of 't veel is of weinig, 't is nooit wat het lijkt,
vooral als je verder de wereld inkijkt.
Jij krijgt steeds te eten, zij vragen om geld,
jij kunt rustig slapen, niet bang voor geweld.
Jij gaat straks naar huis toe, want jij hebt een huis,
zij blijven maar zwerven, de straat is hun thuis.
Jij gaat naar een school toe, zij naar een fabriek,
jij kunt naar een dokter, zij blijven maar ziek.
Een stukje karton als een bed, is al iets:
de een heeft heel veel en de ander haast niets.
bron: Bagage
Geen opmerkingen:
Een reactie posten