Het was niet de eerste keer dat we er waren.
Juni tweeduizend was het Vaderdag. De eerste zonder Praat-Oma. Het was zo'n drie weken dat we haar moesten missen. We gingen er even tussenuit.
Opa Olifant en wij met zijn - toen nog - drietjes.
Het was qua weer een prachtige dag. Onze harten huilden.
Kijk dan toch, wat een jonkies. Zeventien jaar geleden is dit.
Toen we er vrijdag rondliepen hadden we het over de foto die we ons beiden herinnerden van die dag. "Gek", zei hij, "daar had je vader de leeftijd die wij nu hebben."
Ik keek hem verbaasd aan. Huh? Maar hij had gelijk.
Ik krijg het heel benauwd van dit soort overdenkingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten