Jarig

woensdag 29 juni 2016

Met Kerst vertelde hij dat hij best eens naar de Musical Soldaat van Oranje wilde. Net als al die twee miljoen mensen die hem al voor waren gegaan gedurende de afgelopen zes jaren.

We kropen achter de PC en bekeken de zaalplattegrond. De in onze ogen beste plaatsen, waren al maanden van te voren uitverkocht. Dat zou dus nog wel even duren voor we er terecht zouden kunnen. Vervolgens bedachten we dat het een leuke invulling van zijn zevenenzeventigste verjaardag zou kunnen zijn. De pessimist in hem zei, dat hij dat misschien wel helemaal niet ging halen. De optimist trok zijn portemonnee. Nog diezelfde avond bestelden we kaarten.

Een half jaar lijkt dan hartstikke lang, maar ineens was het zover.

We keken beiden nog even de film, zodat de grote lijnen van het verhaal ons bekend waren. Om vijf uur stapten we in de auto, op weg naar Katwijk.

Er stonden ongeveer twintig auto's op de parkeerplaats van vliegveld Valkenburg.

Was ik ook eens ruim op tijd.

De garderobe was leeg, dus zijn jas kwam helemaal vooraan op nummertje één te hangen.

Het was er nog heerlijk rustig, dus we hadden alle tijd om de ruimtes in de foyer te bekijken.

Dat hebben we om beurten dan ook gedaan.

Met tussendoor een smakelijke cappuccino.

Kijk. Daar zit ie. De Jarige Job.

Er was veel te zien. Genoeg om in de juiste sfeer te komen. Zelfs de toiletten waren in stijl.

"Als de Duitsers in 1940 Nederland binnenvallen, leeft de Leidse student Erik Hazelhoff Roelfzema met zijn Leidse vrienden een onbezorgd studentenleven. De dan ongeveer 23-jarige jongens en meiden realiseren zich als donderslag bij heldere hemel dat niets meer hetzelfde is. Vriendschap en liefde zijn niet langer vanzelfsprekend. 
De oorlog zet alles op zijn kop, alle verhoudingen op scherp. 
Iedereen moet zijn eigen keuzes maken. Ga je vechten voor Vrijheid, Volk, Vaderland?
Steek je je kop in het zand en studeer je door? Of kies je doelbewust voor de vijand?"

Wat kies jij in tijd van oorlog? Een groot thema. Iedereen werd uitgedaagd daar zelf over na te denken en er iets over op te schrijven op de blanco kaartjes die beschikbaar waren. Alle beschreven kaartjes hingen zicht- en leesbaar voor iedereen op.

Mijn oog viel op deze.

Dus Vincent zag de musical achtenveertig keer. Wij gaan dan direct zitten rekenen. 
Dat is dan achtenveertig keer zesenzestig euro plus achtenveertig keer zeven euro vijfenzeventig parkeerkosten. Maakt samen vijfendertighonderdenvijftig euro. Dat is goed geld.

Maar omdat we toch niets anders te doen hadden rekenden we verder. Over de zes jaren verdeeld is dat dan vijfhonderdennegentig euro per jaar. En dat is weer ongeveer vijftig euro per maand. Nou, menig sportdagje dat eindigt aan de bar of in een restaurant valt duurder uit. Zo klinkt het ineens een stuk minder gek. Vincent, je hebt gelijk ook.

Wanneer de gangen naar de zaal in de hangaar open gaan, lopen wij de linker slurf in, 
op weg naar de oneven stoelen. We belandden inderdaad op een prima plek. Rij elf van voren en in het midden. Voor ons een filmdoek met smal podium ervoor, dat als een halve cirkel om ons heen loopt. 

Zodra de eersten beelden verschenen werden we mee gesleept in het verhaal. Alles dat de recensies vertellen, bleek waar. De indrukwekkende historie kwam weer tot leven. Ondersteund door een fantastisch staaltje techniek. Meermalen schoot de gedachte door mijn hoofd, wat een mazzel het toch is dat ik nu leef en niet een eeuw eerder.

Hoogtepunten vormden de set, bestaande uit een levensechte zee van maar liefst driehonderdduizend liter golvend water. 
De buiten staande Dakota die in één scène tevoorschijn kwam, waardoor je de kou door de openstaande hangaardeuren naar binnen voelde komen. 
En de ijzersterke vertolking van een wijdbeens lopende, humorvolle Wilhelmina.

Er was veel te zien, te luisteren en te bekijken. Een prachtig schouwspel. Soms even onduidelijk, waar de verhaallijnen afweken van die uit de film. Maar zeer zeker vermakelijk en van hoge amusementswaarde.

Pas na drie en een half uur ging om half twaalf het licht weer aan. Tijd voor een drankje en een verbluffend lekkere brownie.

Nadat hij zijn aankoop had gedaan in het winkeltje, haalde hij als aller-aller-laatste zijn jas weer op. Zo had hij dus alles uit zijn euro gehaald. Als eerste jas er in en als laatste er weer uit. Kon de garderobe dame ook eindelijk naar huis.