Dit beloofde weer een hele mooie en vooral bijzondere run van de Rotterdam Running Crew te worden. Met start èn finish in de thuishaven van Sparta Rotterdam.
Dé kans om op de heilige grasmat van Het Kasteel te lopen.
Bij binnenkomst in het stadion, was het er al een drukke bedoening. Op deze woensdag werd namelijk ook het nieuwe magazine van Gers! gepresenteerd en hip Rotterdam was voor de Kasteeltribune al aan het borrelen en haring happen.
Deze dames en heren waren 'op chique', een groot contrast met alle hardlopers op het veld. En toch ook weer niet. Het Rotterdam zijn voerde de boventoon bij alle aanwezigen.
Hij wilde dit feestje zéker niet missen. En omdat hun moeder deze avond verplichtingen had, kreeg ik twee leenkinderen voor een paar uurtjes. Ieder kwam met eigen vervoer, maar we vonden elkaar snel in de drukte.
Het veld splitste zich daarna in tweeën.
Toen de aanvoerder van Sparta, Thomas Verhaar, met de kampioensschaal het veld op kwam, werden er witte en rode fakkels en rookpotten ontstoken.
Het begint bijna een traditie te worden bij de runs van de RRC. Op de schaal lag het nieuwe nummer van Gers!
Hierna was het de beurt aan Guus Bok om zijn nieuwe nummer 'Rotterdam leeft in mij', ten gehore te brengen. Dit heb ik trouwens pas later terug gelezen. Ik zag op het podium iemand zingen, waarvan men zei dat hij Guus heette. Geen idee wie het was en wat hij zong. Maar nu weet ik het.
Inmiddels begaven alle lopers zich langzaam richting de leaders van de drie afstanden.
Na wat discussies besloten wij het rustig en voorzichtig aan te doen en ons niet te verslikken in een te grote afstand. Zij zijn tenslotte geen - ervaren - hardlopers.
Met elkaar deden we de warming-up onder leiding van Errol.
Als laatste gingen wij met de drie-kilometer-groep van start.
We renden door de gracht onder de Tonny van Ede Tribune richting het uitvak.
Daar verlieten we het stadion.
Toen we zo'n achthonderd meter door het park en over straat hadden afgelegd, hoorde ik naast me: "Pffff, is die eerste kilometer nog niet om?" Het viel ze niet mee, dat rennen.
We gingen richting Marconiplein. Voor ons een ideale route, want er waren veel oversteekplaatsen waar we moesten stoppen. En dus op adem konden komen.
Het was warm en lekker zweetweer. Niet veel later liepen we over het Dakpark.
Daar maakten we een lus en begonnen we alweer aan de terugweg. Ik merkte aan 'mijn kinderen' dat het rennen makkelijker ging en besloot op te houden met vertellen hoever ze al hadden gerend. Ik riep alleen steeds opnieuw dat het kanjers waren.
Het laatste stuk, met Het Kasteel in zicht, jutte ik hen op om te blijven rennen.
Niet meer wandelen nu. Op mijn horloge zag ik dat we op ongeveer drie kilometer en zeshonderd meter uit zouden komen. Dat kon best een tandje stoerder. Vlak voor het passeren van de eindstreep stelde ik voor om nog even te keren en tweehonderd meter terug te rennen. Als we daarna weer om zouden draaien, konden we de vier kilometer vol maken. Dat deden we.
Zodoende kwamen we als allerlaatste van onze groep binnen. Tegelijk met de allereersten van de zes kilometer groep, die precies vanaf de andere kant van de streep finishte.
Het feestje van Gers! was nog steeds in volle gang. Zij streken neer op het kunstgrasveld, in het avondzonnetje genietend van hun prestatie.
In het doel voor de Denis Neville Tribune stond de stand van de RRC met een lange rij mensen ervoor. Daar haalden we onze bandjes op voor de volgende run in juli.
Voor het eerst in het bestaan van de RRC zal er dan een maximum aantal deelnemers zijn en dat heeft alles te maken met de unieke locatie: Diergaarde Blijdorp.
Met alle lopers gaan we proberen een Antilope voor een jaar te adopteren. Ik geef gul.
We mogen tenslotte elke maand gratis meelopen.
Voor wat, hoort wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten