Dat is dikke pech
Zomaar al je vrije dagen weg
Zaterdagmorgen 10.00 uur.
Gevoelstemperatuur -8.
We rillen in onze warme kleding, dikke sjaals, winterlaarzen, wollen mutsen langs de lijn.
Aan de andere kant van de lijn, blote benen.
Het is ijzig koud. Er wordt gewonnen. Ze blijven onverslaanbaar.
Na een half uur krijgt hij nog steeds zijn sportkleding niet uit. Ook de gulp wil niet. Hij kan niet bewegen. Koud. Zo vreselijk koud.
Ongewoon. Deze hele winter heeft hij nog geen enkele keer handschoenen gedragen. Geen last van de kou. Nooit.
Deze zaterdag is alles anders. Hij wordt niet meer warm. Verdwijnt in bed. Keelpijn. Heel erg.
De komende dagen combineert hij wat hij het allerliefste doet: vakantie en niets doen.
Maar hij kan er dit keer helemaal niet van genieten.
Heeft gewoon de griep. Fors ook.
Het is een zielig passief vogeltje. Klagen doet hij niet. Niet één keer. Hij ondergaat zijn lot gelaten.
Eet niets. Nu al 4 dagen niet. O ja, toch wel. IJs. Een beetje. Maar geen roze koeken, chocola, boterhammen en chips. De kastjes en koelkast blijven angstaanjagend vol.
Communiceren doet hij via zijn telefoon. Praten lukt niet. Er komt geen geluid uit.
Zo hard gewerkt tussen deze en de Kerstvakantie. Zo ontzettend verdiend deze vrije week.
Pech.
Dikke pech.