In 2010 regelde ik dat Oudste met zijn hele klas naar de TV opnames mocht van het kinderprogramma SuperNick. Gewoon, omdat ik het belangrijk vind leuke dingen te doen met en voor ieder kind afzonderlijk. Omdat het anders al snel altijd gaat over 'de kinderen' of
'de jongens' en niet meer over hen als individu. Een beetje avontuur.
Het was zó leuk! In één klap evolueerde ik via fotograaf-en schoolkrantmoeder, tot übercoolste moeder van de klas.
Ik moest plechtig beloven dat ik dat truukje enkele jaren later voor Jongste en zijn klas zou herhalen. Zul je altijd zien: SuperNick ging van de buis.
Een alternatief had hij snel gevonden; hij is tenslotte niet voor één gat te vangen. Al een tijdje keek hij graag naar de BZT Show; een programma dat me een beetje doet denken aan de Stuif-es-in van mijn eigen jeugd. Je mag er als publiek bij de opnames aanwezig zijn, mits je tien bent. Dat betekende toen nog drie jaar wachten. Maar dat kan hij heel goed, wachten, dan kan hij héél geduldig zijn.
Ik stuurde een verzoek en ergens in het najaar van 2012 kreeg hij bericht dat hij samen met twee vrinden welkom was.
Om half drie reden we de straat uit. "En we gaan nog niet naar huis" werd al snel ingezet en de eerste chipszak op de achterbank opengetrokken. Het leek wel een schoolreisje.
Ter hoogte van Woerden zaten ze met zijn drieën gebogen over een magnestisch schaakspel en voor we er erg in hadden reden we middenin een enorme sneeuwbui over de Utrechtse Heuvelrug.
Eenmaal in Hilversum aangekomen hoefden we de opgewonden stemmetjes maar te volgen en al snel waren ze aangemeld. De enige Schiedammers in de zaal.
Beplakt met een naamsticker en bestempeld met het BZT logo, zochten we een rustig plekje. Om de tijd te doden deden ze kwartet en verstoppertje.
Rond vijf uur volgde de instructie van het opnameteam en daarna was het wachten tot de zaal open ging.
Terwijl de zaal volstroomde, liep de ontvangsthal leeg en bleven alleen de ouders daarin achter. Er hingen schermen aan de wand waarop wij alles konden volgen.
Er was veel te zien en er viel veel te lachen. Hilariteit alom als mensen hun eigen kind herkenden.
Met regelmaat zag ik de koppies van mijn jongens door het beeld schuiven.
Bij het Proppen - jongens tegen de meiden - werden D. en Jongste van de tribune geplukt om zich in een kayak te storten. Dat is straks ongetwijfeld in de definitieve uitzending terug te zien.
 |
| ~ oei, wat een slechte foto, maar om maar even een idee te geven..... ~ |
Het programma heeft als afsluiting De Muur, waar een jongen en een meisje bungelend aan een muur vragen moeten beantwoorden. Net zolang tot eentje het niet meer houdt en naar beneden 'stort'. Uiteraard wordt dat moment van dichtbij gefilmd. En wie verscheen daar in beeld, direct naast De Muur? Inderdaad. Jongste.
In vaktermen heet dat "oog voor de camera hebben". Dat staat weer synoniem voor "precies weten wat je moet doen om aandacht te krijgen".
Direct hierna volgt de aftiteling van het programma. Dat wist mijn kleine slimmerik, dus direct na De Val Van De Muur had hij zich gehaast naar de plek waar presentator Jetske stond.
Zo kwam het dat ik hem toen opnieuw in beeld zag zwaaien naar de camera.
Laaiend enthousiast rolden ze even later de studio uit.
MAN, ZE VONDEN HET COOL!
Door een zware sneeuwstorm en onder begeleiding van De Gebroeders Co reden we terug naar Schiedam. Uitgehongerd vielen we daar de Mac binnen, het was tenslotte al half negen geworden. En COOLE dagen moet je in stijl afsluiten, dus we maakten er een feestje van.
De hele bovenverdieping was van ons en na een heuse ballon-volleybal-competitie vond ik het welletjes geweest.
 |
| ~ mobiele fotootjes; lang niet zo scherp, maar ach.... ~ |
