Ik maak graag foto's. Ik maak doorlopend foto's. Van de dingen om mee heen. De kinderen. Triviale dingen, belangrijke dingen.
Ik leg het leven vast, zoals het nu is, terwijl ik samen met mijn man en kinderen opgroei, temidden van snotneuzenen, verjaardagen, seizoenen, verdriet, plezier en al die kleine, gekke dingetjes die van ons Ons maken. Ik vang het moment. Ik wil dat mijn kinderen later weten hoeveel ik om ze gaf, hoe ik in het leven stond toen ze klein waren, waarom we de beslissingen namen die we namen.
Het is ook een creatieve uiting -ik moet soms iets creëren. Ja, moet -om het rusteloze in mezelf kwijt te raken, om te kunnen focusen op wat belangrijk is, om mijn balans te vinden.
Dus maak ik foto's.
Dus schrijf ik.
Dus is er een weblog.
Dat weblog is vandaag een soort van jarig. Alweer twee geworden.
Ten tijde van de eerste verjaardag schreef ik een stukje, waarin stond dat ik tot die tijd 109 berichten had geplaatst en er 1919 keer door iemand op was gekeken en/of gelezen.
Een jaar verder zijn het 216 berichten en 6020 bezoekjes.
Ik ga nog maar even door.
Het niet voorbijgaan aan dagelijkse blije dingen. Ik hou daar zo van.
De mooiste dingen in het leven zijn uiteindelijk helemaal geen dingen.