Met Volle Teugen : December 2012 gezien door Gio

December is elk jaar een bijzondere maand. Door de feesten, de lichtjes, sfeer en alle drukte die het met zich meebrengt.

Ik denk niet dat we ooit eerder zo vroeg in de maand een kerstboom uit hebben gezocht. Maar de ervaring leert dat, als je er niet te ver voor wilt rijden, je beter snel kunt zijn. Rare bomen verkochten ze dit jaar. Of liever gezegd, lelijke bomen. Met 2 toppen, kromme stammen, kale kanten. En dat alles voor de Hoofdprijs.

We kozen, reden hem naar huis en schoven hem de schuur in. Nog even geduld a.u.b.

Toen Broer jarig was kreeg ik van Logeer Konijn een 'dank-je-wel-cadeautje'. Ik ben dol op de hele Blond serie, maar vroeg me wél af of het om het gebaar of om de tekst ging.

Ik rende voor het goede doel de 10 kilometer van De Sinterklaasloop.

Mag ik jullie voorstellen: onze circusartiest Stinkie Monster De Goudvis. Inmiddels al 5 1/2 jaar oud en niet kapot te krijgen. Altijd gedacht dat het zo moeilijk was om goudvissen te houden. Ben er inmiddels achter dat het reuze meevalt.

We hebben een deal in Huize Schuurmans. Als Stinkie Monster is gaan hemelen, gaan we weer voor een Poezedier zorgen. Die deal staat inmiddels al een jaartje of 2 en Stinkie Monster blijkt enorm sterk. We twijfelen nu, maar dat weet Jongste niet en dat willen we graag nog even zo houden tot we er uit zijn.

Inmiddels spettert en spat deze tegen de klippen opgroeiende joekel (het is er echt maar eentje hoor) dat het een lieve lust is. Ik vermoed dat als we er een hoepeltje boven houden, hij daar gewoon doorheen springt. Die watervlekken op de muur heeft hij net gemaakt. Hij doet aan bommetjes.

De surprise die Jongste voor zijn klasgenoot maakte.

Sinterklaas werd dit jaar weer iets minder beleefd dan voorgaande jaren. Bij de intocht bleef Jongste op afstand, het Sinterklaasjournaal werd wel eens overgeslagen en ook het schoen zetten werd vergeten.

Op de scholen was het gezellig en thuis deden we het Cadeautjes Dobbelspel en maakten we onze eigen pannenkoekjes.

Toen Sint vertrokken was, mocht de boom naar binnen.

Ineens was onze wereld wit geworden. Omdat we niet van glibberigheid houden, liepen we de weg naar school.

Ook dat hoort bij het witte winterweer: autoruiten ijsvrij krabben.

Cadeautje voor een Sinterklaas Kind.

We gingen naar de enige echte Nick & Simon. In Apeldoorn. Een mijl op zeven. Een klein vermogen uitgegeven aan de kaartjes, benzinekosten, een etentje en drinkmunten. 7 Uur van huis geweest, voor iets minder dan een uurtje Nick en Simon. O ja, en een klein half uurtje Pearl. Het was hartstikke gezellig daar niet van, maar toch moeten we zoiets natuurlijk NOOIT mee doen. Kunnen we beter hier een restaurant induiken .

Kleindg en attributen voor de Romeinse Omroeper van het Kerst Wandel Theater.

Een judotoernooi én een judo-examen leverden tranen, een beker én een oranje band op.

Hoe trots kun je zijn op iets wat een ander bereikt heeft? Heel trots dus. She's a star!

Eén keer per jaar wil ze met me uit. Niet vaker. Vraag me niet waarom. Het schijnt nogal belastend te zijn, zo'n uitje.

Het werd een leuke avond, die we vast wilden leggen. We probeerden met haar én mijn mobiel een foto te maken. En nog eens. En nog eens. En toen was dit degene die het best gelukt was.

We maakten, stuurden en kregen kaarten.

Een bijzondere dag. Met ons vier naar het winkelcentrum in de wijk om voor elkaar onze kerstcadeautjes te kopen. Doen we nooit. Wel dat van die cadeautjes kopen, maar niet van dat met zijn vier. Stond er ook nog ineens een heuse stal mét kameel voor onze snufferd.

Het pas nog net.

Kerstavond. De Kinder Kerst Dienst. Met de musical Super Kerst.

Een aandenken van de ouderen in de wijk voor wie ze de musical ook hebben opgevoerd.

1e Kerstdag.

We hadden de laatste tijd weer eens wat te stellen met familie. Valt onder de categorie "Zelfs het Familie Diner krijgt ze niet meer bij elkaar aan tafel".

Toen kwam deze tweet voorbij. Tranen in mijn ogen. Van het lachen. Ik stuurde hem naar Wim en samen hikten we de feestdagen door.