GROOTS!

16 juni 2011

Laten we proosten
op het leven.
Laat het leven je omarmen,
sla je armen om de liefste,
want de liefste, dat ben jij.

Want het lijkt wel of we allemaal vergeten zijn,
Hoe je lachen moet.
Het lijkt wel of wij mensen niet meer weten hoe je zingt.
En hoe je danst, hoe je bemint.

Sluit de rijen.
Pak de handen.
Pak de handen, van die ander.
Want de ander, hoort erbij.
Zoals jij hoort, bij jou en mij.

In 2010 had ik een plan: ik wilde weer eens naar een polonaise-concert.

Zo eentje waarvan je van te voren inschat dat het een feestje wordt.

Ik heb inmiddels al heel veel concerten bijgewoond; de meesten in mijn kinderloze tijdperk.

Van wereldsterren als Queen, Michael Jackson, Rod Stewart, Simply Red, The Rolling Stones en Level 42. Tot dramatische-dieptepunt-concerten als die van Robert Cray. Maar ook van onze Hollandse Helden als Lee Towers, Rob de Nijs en Marco Borsato.

En niet te vergeten de ik-weet-hoe-vaak-daar-wel-niet-geweest-ben avonden 

bij Joe Cocker.

 

Ik heb een hele doos vol tickets op zolder liggen.

De laatste jaren bewaren we onze zeldzame oppasavondjes dus voor de polonaise- concerten. De uitgelaten sfeer bij De Dolly Dots en De Nacht Van Oranje kan ik nog zo voor me halen.

Wij dachten dat Guus wel in dit laatste rijtje zou kunnen passen. En dus zochten we gezelschap, trokken we onze portemonnees en kochten alvast de kaarten.

We regelden alles. Oudste ging uit school naar Opa en bleef daar slapen, Jongste werd van school opgehaald en mocht bij De Olijke Tweeling blijven en Wim nam de middag vrij.

Het voelde werkelijk waar bijna zoals bij ons eerste afspraakje. Dat was een eeuwigheid geleden!

Iets vergeten?

Oh ja..........het weer! Allemachtig wat was het slecht die dag. Wat een onophoudelijke bak regen. Op de snelweg geen hand voor ogen te zien.

En donker! Eén grote grijze massa.

Nog iets vergeten? O ja, het stratenboek.

Uiteindelijk konden we opdrogen in De Vooruitgang en na met elkaar bijgepraat, geproost (want we hadden 2 geslaagden in ons midden) en gegeten te hebben, gingen we richting Philips Stadion.

Gewapend met de toegestopte poncho's en aangeschafte munten betraden we De Arena.

 En geloof het of niet: toen werd het DROOG.

En steeds gezelliger. We werden "opgewarmd" door de mannen van 538.

Kijk, daar zie je ze staan, bij het puntje van de meest rechtse pijl.

En daar in dat gebied waar de linkse pijl heen wijst, daar stonden wij. Briljant plan.

Was ik eerst wat huiverig voor het haringen-in-de-ton-effect, bleek dat totaal niet terecht. Volop ruimte en bewegingsvrijheid. En héél dichtbij!

Tel daar dan de mobiele bier- / cola- / waterpomp bij op en het feest kan beginnen.

En een feest werd het!

We hebben volop gezongen, gelachen, gedronken, genoten, gewuifd  én geplonaisererd.

Ongeveer op dit punt hoorde ik Wim naast me brommen: "Ik weet niet wat jij doet, maar IK ga volgend jaar weer!".

Door de mannen links op het podium werd er een 360 graden foto gemaakt.

Zo te zien heb ik alles gedroomd en was ik er niet bij............

Maar wat ik zéker niet droomde, waren de roze en groene kleuren, die opeens op de achtergrond verschenen.

's Ochtends op de radio had ik het Guus al horen zeggen: ZE ZIJN ER!

En ook zij waren GROOTS!

Of de tijd had stil gestaan. Zo goed gespeeld. Natuurlijk, ze waren grijs gegroeid.

Maar dat ben ik ook.

Ik had het wel gezien, toen ik om me heen keek.
Het publiek verdeelde zich in 2 groepen.
Eén groep kon niet stilstaan en blerde alle liedjes mee.
De ander stond met zijn armen over elkaar, hoofd een beetje scheef, te luisteren.

Ik herkende plots de generatiekloof.
Tja, het is waar, ik ben inmiddels een dikke veertiger................

In recensies las ik later terug dat "men" vond dat alles wat inkakte toen die oude mannen op het podium kwamen. En dat gelukkig Guus de sfeer er zo weer in had.
Maar wij, wij, vonden het super dat ze er waren.

Al met al was het een fantastische avond. Zo genoten!

Ook de week na het concert, bleven we thuis in die roes.
Zodra het nummer 'Armen Open' op de radio te horen was, kregen we beiden één grote grijns op ons gezicht en zetten we de polonaise in.

Na 2 dagen begrepen Oudste en Jongste het ook en liepen we met zijn 4-en rondjes door huis en tuin.

En volgend jaar? Ze zijn in huis hoor, de kaarten voor 15 juni 2012!