Eekhoorns

Instagram. Vast wel eens van gehoord. Misschien wel nooit iets mee gedaan.

Helemaal prima. Ik vind het een heel leuk medium. Via foto's kan ik er veel inspiratie en ideetjes opdoen voor mijn koekjes-makerij. Heb ik leuke mensen leren kennen. En heb ik originele, leuke en fijne webwinkels gevonden waar ik graag mijn euro's uitgeef.

@schuurmanski

Ben je er toevallig wél mee bekend, dan kun je me er volgen op de accounts @schuurmanski voor huis-tuin-en-keuken-dingen en @sjaangedaan voor de koekelarijen.

Maar daar gaat het nu even niet om. Webwinkels gebruiken hun account om mensen bekend te maken met hun producten en soms strooien ze ook persoonlijke dingen over je uit. Wendy van Stip en Bloem *klik doet dat en ik volg haar. 

Zo viert ze regelmatig vakantie op een mooie plek in ons land, waar de eekhoorntjes in de tuin komen buurten. Sinds ze dat weet, lokt ze hen met verantwoorde eekhoorn lekkernijen. En begon ze hen te filmen. Ik was zeker niet de enige die het leuk vond om ernaar te kijken.

Op enig moment stuitte ik op een foto gemaakt door Albert Beukhof. Ik ken Albert niet, maar om zijn foto moest ik enorm lachen en ik stuurde hem door naar Wendy. Met de vraag of ze a.u.b. ook een keer zo'n foto kon maken. Gekscherend natuurlijk. We hadden er wel lol om en bedachten varianten met een mini-frituurmandje of mini-picknicktafel.

Omdat ze al die attributen niet had, beloofde ik haar dat ALS ik er ooit één zou vinden, dat ik hem naar haar op zou sturen.

Als je me goed kent, weet je dat ik geen shopper bent. En dus kwam ik er geen tegen. Tot we begin van dit jaar op een landgoed logeerden en ik daar in Groningen zo'n heus mini-winkelwagentje tegenkwam. Toen ik hem gekocht had, werd ik thuis voor gek versleten. Want wat moet je daar nou toch weer mee?

Maar dat ik zo gek nog niet was, bleek wel toen Wendy me kort daarop een berichtje stuurde dat haar dochter een winkelwagentje op de kop had weten te tikken. Inderdaad, bij dezelfde winkelketen als waar ik hem vond.

Weg verrassing. We lachten er om, en ik besloot hem tóch op te sturen. Vlak voor haar vertrek naar hun vakantieadres. Samen met koekjes van de dieren waar ze bij haar thuis zo gek op zijn.
En eekhoornkoekjes, dat leek me wel grappig.

Weken daarvoor had ik de uitsteker al gekocht, maar toen ik hem nodig had om te gaan bakken...nergens te vinden. Ik heb toen maar een dierenkop die er enigszins op leek gebruikt.
Het werden geen enorm lijkende koekjes, maar hé, ging het niet om het idee?

Toen ik alles af had en het pakketje klaar wilde maken, zocht ik het winkelwagentje erbij. Daar zat iets in. Juist ja. Heel slim. Ik had daar de goede uitsteker in gedaan, want dan hoefde ik er niet zo naar te zoeken als ik hem nodig had. Plan mislukt dus. Te laat gevonden.

Maar niet te laat opgestuurd, en dus gingen er twee winkelwagentjes, een lading voedsel, een man én een fotocamera mee op vakantie.

Eerst werden de eekhoorns verleid om te komen, met alleen de lekkernijen.

Daarna werd het attribuut erbij gezet.

En waar ik eigenlijk niet in geloofde, gebeurde toch.

De eekhoorn kwam. Zag. En overwon ook nog eens een keer.

Kijk nou toch eens wat een geweldige foto haar man maakte!

Zó leuk. Challenge accepted and mission completed.

Social media kan dus heus ook mooie dingen opleveren.

De Kanjerketting en het Bloemenkraal-koekje

Het is stil hier op mijn blog. Daar is geen bijzondere reden voor.

Geen persoonlijke problemen, zorgen of andere dingen die mijn aandacht vragen. Er is natuurlijk genoeg in de wereld aan de hand. Daardoor kijk ik momenteel niet meer dan één journaal per dag, omdat ik er hartkloppingen van krijg en ongerust ben over de ontwikkelingen en afloop. Maar dat is niet wat me van schrijven afhoudt.

Dat is meer een kwestie van tijd. En prioriteit.

De vrije tijd die ik heb wordt namelijk helemaal in beslag genomen door 'wandelen' - voor mijn gezondheid - en mijn nieuwste hobby 'koekjes decoreren' - voor mijn ontspanning -.

Dat laatste is behoorlijk tijdrovend, door het hele proces van deeg maken, bakken, royal icing maken en kleuren, decoreren, drogen, inpakken en bezorgen of verzenden. Maar zó ontzettend leuk om te doen. Dankzij het enthousiasme van anderen liggen er altijd wel twee of drie verzoekjes op me te wachten.

Daardoor is het schrijven een beetje weg gezakt. Maar hé, vandaag ben ik er weer eens.

Omdat ik jullie deelgenoot wil maken van de bijzondere opdracht die ik vorige week kreeg. En omdat ik graag de Kanjerketting onder de aandacht wil brengen, omdat ik het zo'n mooi gegeven vind.

Kennen jullie de Kanjerketting? Ieder jaar krijgen zo'n zeshonderd kinderen in Nederland de diagnose kanker. De behandeling van kinderkanker duurt lang en is heel zwaar. Om kinderen met kanker te steunen heeft de Vereniging Kinderkanker Nederland in 2006 de Kanjerketting ontwikkeld.

Een kind krijgt de Kanjerketting vlak na de diagnose. Hij begint altijd met de kraal van het anker, het symbool van hoop, en zijn of haar naam. Elke Kanjerkraal is met de hand gemaakt van gifvrije fimo-klei en staat voor een bepaalde behandeling, onderzoek of gebeurtenis. 

Zo zijn er kralen voor een chemokuur, bestraling, prikken, een scan, haarverlies een super goede dag, ambulancerit, opname, narcose, een vreselijke rotdag, een operatie, verblijf op de intensive care enz. 

Momenteel zijn er ongeveer 45 zorgvuldig gekozen verschillende kralen  *klik om alle verschillende kralen te zien en jaarlijks komen er 3 kralen bij. Meestal naar een idee van de kinderen, waar veel vraag naar is.

Kinderen met kanker rijgen deze Kanjerkralen tijdens hun behandeltraject aan een ketting. Die ketting, de Kanjerketting, vertelt dus hun persoonlijke verhaal en wat ze allemaal meegemaakt hebben. Zo steunt deze ketting de kinderen, is het een lichtpuntje tijdens de zware behandeling en ook een tastbare herinnering.

Nu dan terug naar de koekjes. Vorige week nam de moeder van Twan contact met me op via één van mijn Instagram accounts @troostkoekjes. Dit dappere binkie kreeg ruim twee jaar geleden de diagnose Leukemie. Hij moest toen nog twee jaar worden. Als gezin hebben zij ongelofelijk veel meegemaakt. 

~ De Kanjerketting van Twan telt inmiddels bijna 900 kralen ~

Buiten al het behandelgeweld heeft Twan veel complicaties gehad tijdens zijn behandeling. Iedereen zal zich voor kunnen stellen wat een impact dit heeft.

Maar volgende maand krijgt Twan de laatste kraal aan zijn ketting. De bloemenkraal. Een moment waar enorm naar uitgekeken wordt. Deze bloemenkraal staat voor het afronden van de hele behandeling en het feit dat de ziekte weg is. Hiermee wordt dus een intense en emotionele periode afgesloten. 

Zijn moeder vroeg me of ik bloemenkraal-koekjes kon en wilde maken. Zodat broer Bram van zeven jaar, deze met nog andere presentjes uit kon delen tijdens zijn spreekbeurt op school. 

Een spreekbeurt over de Kanjerketting. 

Daar hoefde ik niet over na te denken en afgelopen zondag heb ik ze afgeleverd. Ik vond het een eer om ze te mogen maken.

Het geld dat ik ervoor kreeg heb ik vandaag als donatie overgemaakt naar de Kanjerketting. 

Alle kinderen krijgen de ketting en kralen namelijk gratis, maar om dit te kunnen (blijven) doen is men volledig afhankelijk van donaties. Ze zijn niet verkrijgbaar in de handel en worden exclusief voor de Vereniging Kinderkanker Nederland gemaakt. Gemiddeld kost een Kanjerketting €335. De totale kosten bedragen €210.000 per jaar. Omdat ik vind dat dit voor elk kind beschikbaar moet blijven, steun ik van harte dit kleurrijke initiatief.

Potverdikkie, dat was niet de bedoeling

Dit vind ik echt vervelend. Er komt geen achttiende papieren nieuwjaarswens.

Met Kerst stuurde ik nog dit berichtje de wereld in.

Ik heb me met potlood, fineliners en kleurpotloden uren uitgeleefd op een tekening.

Heb er tekst in geplaatst en het omgezet in een digitaal bestand. Vervolgens heb ik het doorgestuurd naar de drukker om er ansichtkaarten van te laten maken.

Al een tijdje lag ik achter de brievenbus. Maar de kaarten werden niet bezorgd. Vandaag zocht ik dan toch maar eens contact met de drukker - ik wil niet te snel té ongeduldig zijn.

Ze reageerden na een aantal uurtjes. Er was iets misgegaan in het proces.
De kaarten kwamen niet. Ik kon ze wel opnieuw bestellen, maar stond dan weer achterin de rij. Verwachte bezorging over minimaal één week.

Daar heb ik voor bedankt. Ik vind het echt niet leuk, maar ik houd het dit keer maar bij de digitale uitvoering. Het leuke is er voor mij wel af. En de maand januari ook al een flink eind op streek.

Weet dat de bedoeling goed was. Ik heb niet bewust je brievenbus overgeslagen.

Volgend jaar beter.

Daar gaan we weer!

Nog twee nachtjes slapen en het is weer zover. 

Een spiksplinternieuw 22e seizoen 'Wie is De Mol?'.

Op 16 december kreeg ik al het eerste bericht over het aanmaken van de poule.

Daarna volgden er meer. Heerlijk om te merken dat het leeft en ik niet de enige ben die reikhalzend uitkijkt naar de 1e januari. 

Natúúrlijk komt er weer een poule en gaan we opnieuw met elkaar de strijd aan om de enige echte unieke Wie is De Mol?-wisseltrofee. Want wie wil er nu niet als vijfde met zijn naam op die trofee?

Vorig jaar speelden we met 36 man / vrouw. Met Tineke als uiteindelijk overtuigende winnaar. Klik hier om terug te blikken op seizoen 21.

Alle oud deelnemers zal ik proberen een uitnodiging te sturen via een link. Je kunt je ook bij mij melden met je gebruikersnaam.

Onze poule heet wederom OntmaskerDeMol. Download de app van de AvroTros en maak een (nieuw) account aan. Je kunt wel weer dezelfde inloggegevens kiezen als je dat makkelijk vindt.

We starten allemaal met 100 punten. Zorg ervoor dat je deze voor de eerste aflevering van aanstaande zaterdag al ingezet hebt. En probeer ze zo vaak mogelijk te verdubbelen.

Vergeet ook niet elke week de testvraag te beantwoorden. Hoe meer punten, hoe groter de kans op de roem én de trofee. Wil je meer lezen over hoe het werkt met de app, klik dan hier voor een verwijzing naar de officiële website.

Voor Instagram gebruikers heb ik een speciaal account aangemaakt voor ons poule-gebruikers. Dat geeft iedereen die dat leuk vindt de kans om nog wat verder met elkaar te ouwehoeren over de uitzendingen, gebeurtenissen en verdenkingen. Dus kom erbij, en volg.

Nog twee nachtjes slapen...

De grote man met de kleine vrouw

29 december 2021

Negentwintig december is al jarenlang een bijzondere dag. 

Want nu vijftig jaar geleden, trouwde een grote man met een kleine vrouw. Zijn jeugdliefde.

Ik weet niet precies vanaf wanneer ik begon mee te tellen. Maar vanaf dat moment telden we er elke 29e een jaartje bij.

Tot de teller stopte, bij achtentwintig. Die dag zou nooit meer hetzelfde zijn. Het gevoel dat gemis groter en anders zou worden, kende ik toen nog niet.

Niet dat we de 29e december geruisloos voorbij lieten gaan, nee hoor. We hebben er menig tompouceje op gegeten. Doorgaan is soms heel makkelijk. Maar vandaag is een dag om even stil te staan.

~ Kijk, daar zit ik ~

Het is een speciale dag. Met voor hem veel mooie herinneringen. Voor mij de foto's. Want ik was toen vijf, dus wat weet ik ervan? Ruim eenentwintig jaar later weet ik er op mijn eigen manier mee om te gaan. Soms met tranen, maar altijd met een lach.

Ik bracht hen beiden bloemen. En hem koekjes. Koekjes die voor mij deze dag symboliseren. Op het oog misschien een vreemde combinatie. Maar als je weet dat hij Opa Olifant wordt genoemd en eendjes *klik bij haar horen, dan klopt het ineens. 

Zo vierde ik vandaag.

De dagen zijn geteld

Adventskalenders. Wie kent ze niet? De kartonnen kaarten van A4 formaat, met daarop 24 vakjes achter genummerde deurtjes. Met in elk vakje een stukje chocolade. Ik tikte bijna 'lekker stukje chocolade', maar dat zou overdreven zijn. Want 'lekker' is niet bepaald wat ik me herinner van de karton-smaak.

Afijn. Een jeugdherinnering is het. Vorig jaar verwende ik mezelf met een hele moderne variant, gebaseerd op allerlei bak-artikelen. Ik vond het hartstikke leuk om elke dag iets open te maken. Kinderlijk leuk zelfs. Ik schreef er toen ook een stukje over. *klik

Aan het eind van 2020 bedacht ik hoe grappig het zou zijn om het volgende jaar er eentje voor iemand anders te maken. Mijn nicht is begin november jarig en dit leuk me nu eens een apart verjaarscadeautje.

Ik zette een doos van een kerstpakket apart. En tien maanden lang verzamelde ik allerlei kleinigheidjes voor haar, haar vriend én de kat. Vierentwintig stuks.

'Te laat' is my middle name en dus haalde ik 5 november niet. Maar enkele dagen daarna had ik het pakket klaar. Alles was ingepakt en ik had een volgorde bedacht. Daardoor konden de eerste vijf pakjes Sinterklaas gerelateerd zijn en de laatste juist speciaal voor Kerst. Elk pakje kreeg een genummerd stickertje.

Bovenin de doos, óp de pakjes legde ik een envelop met een uitleg. Eerst de envelop open maken en de brief lezen. Dan zou alles duidelijk worden. Dat het de bedoeling was om alles nog even dicht te laten en pas op 1 december te gaan starten met dagelijks één pakje open te maken.

Toen kon de hele zooi verstuurd worden naar het hoge noorden. Ik begreep er dan ook niets van toen ik na enkele dagen foto's toegestuurd kreeg van een vrolijke nicht die pakjes aan het uitpakken was.

Huh? Nu al? Al snel bleek dat ik één cruciale fout had gemaakt. Ik had de instructiebrief bovenin de doos GELEGD. Maar wél los. Dus de envelop was tijdens de reis opzij gegleden, buiten het zicht. Hoe dom van mij. Gelukkig waren er nog genoeg pakjes dicht en was de hele gedachte nog niet verloren.

Al met al heb ik genoeg lol aan de voorbereiding beleefd, dat ik bedacht heb dat ik volgend jaar opnieuw een adventsdoos ga versturen. Aan wie, geen idee? Ik heb nog een maand of tien om dat te bedenken.

Inmiddels was mijn eigen cadeau ook gearriveerd. 

Ik heb mezelf namelijk wéér op een adventskalender getrakteerd. Ook weer een hele leuke, blijkt. 

Elke dag een nieuwe koek-uitsteker.

Als toetje kreeg ik vanuit Assen ook een adventskalender opgestuurd. 

Eentje van Lego. 

Dagelijks een mini bouwwerkje.

Zo kom ik de maand wel door.