De Spartamars
Het Wilhelmus
You'll never walk alone
Hand in hand
Allemaal een soort van clubliederen die we allemaal wel voor een deel mee kunnen zingen.
Zaterdag was ik met de jongens bij PPSC, hun voetbalvereniging.
Na afloop van de sponsorloop zat ik met Jongste achterin de kantine nog iets te drinken.
Het Oliebollentoernooi was inmiddels ook afgelopen. Ongemerkt waren er best veel mensen de kantine in gedruppeld.
En ineens zaten we midden in de nieuwjaarsreceptie. Of erger nog. Midden in de nieuwjaarsspeech van de voorzitter. Jongste zag de stapel blaadjes die hij in zijn hand had en keek me verschrikt aan. Dit kon nog wel eens even gaan duren. "Mam, kunnen we hier nog weg?" Dat kon met goed fatsoen dus niet, want alleen wij zaten achterin de kantine, direct achter de voorzitter. Hij stond met zijn rug naar ons toe de mensen aan de andere kant van de kantine toe te spreken., Als we nu weg zouden lopen, zou iedereen het zien en hoe onbeleefd zou dat staan? Zitten blijven dus.
De toegift was onverwacht en mooi. Er ging een gitarist op tafel staan en het PPSC Clublied werd ingezet.
In al die jaren dat we hier rondlopen hebben we nooit geweten dat er een cublied is.
De oudere heren aan de tafel en de jongere heren aan de bar, zongen hartstochtelijk mee.
Gek. Werd het toch nog een klein kippenvel-momentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten