Het huisje op de berg

Ik las er laatst over en herkende het één en ander.

Zodra een vakantie in zicht komt, herken je de Huisjesmensen en Tentenmensen.

Ik vind kamperen leuk.
Ben er als kind mee op gegroeid.

Kinderen en tenten zijn voor elkaar gemaakt. Je eigen meeneemhuisje. Gezellig, de regen klettert op het doek. Rits open en je bent buiten. Een paar stappen verwijderd van speelkameraadjes. Vogels in de bomen. Een baguette uit de campingwinkel. Slapen op een bult of in een kuil. Stiekem in je slaapzak met een zaklantaarn nog even in je boek lezen, terwijl je je ouders voor de tent tot 's avonds laat kunt horen roezemoezen. Kneuterig.

Dat je iedereen in de verre omtrek kunt horen, en minstens zo apart, dat je zelf ook voor iedereen in de verre omtrek hoorbaar bent.

~ Onze eerste wandelkilometers ~

Maar al heel lang behoor ik tot de Huisjesmensen. Toch.

Echter. Alleen al die muffe zomerhuisjesgeur kan me intens doen verlangen naar een tent.

Maar de mannen in huis zijn er niet mee opgegroeid en krijg ik er niet warm voor. Nog steeds kansloos.

~ Daar ligt Center Parcs ~

~ Daar ligt Medebach, met de kerk als ons richtpunt ~

De laatste drie jaar heb ik wat meer mijn best gedaan ze "om" te krijgen, met het resultaat dat we dit jaar onze eerste vakantieweek in een Huisje op de berg in het Sauerland doorbrengen. Missie mislukt dus.

Maar we hebben er wél een erg leuke week.

  
Niets moet, alles mag.

~ We vonden niet altijd een pad, dus we zaten onder de schrammen ~

De jongens met hun voorkeur voor lummelen in en rondom het huisje en zwembad. 

~ Welverdiend ~

Wij met die voor 'er op uit' en een stuk gaan wandelen. Dat matcht prima tegenwoordig.

~Dat is voor ons vakantie: ontbijten met verse broodjes ~

~ De pannenkoeken waren er ook heerlijk; daar kunnen wij niet tegenaan bakken ~

We hadden een jarige bij ons.

Twaalf!

Hij had een blije dag.

Na de vakantie gaan hij een fiets uitzoeken. Een grote, volwassen fiets.

Omdat hij er altijd zo ontzettend blij van wordt, trakteren we hem op een dagje pretpark.

Deze hè, die Oudste van ons, die heeft zich deze dag helemaal weggecijferd. Hij vindt pretparken namelijk het toppunt van erg. Nooit leuk gevonden en ik geloof oprecht dat dat niet meer gaat gebeuren ook.
Hij ging nergens in, wachtte geduldig tot wij weer uit een attractie kwamen rollen, weerstond de warmte 
- waar hij ook een hekel aan heeft - en was tevreden met een drankje en terrasje op zijn tijd.

Met de kabelbaan naar boven......

........en ook maar weer naar beneden.

Schepijs, daar zijn ze alle drie verzot op.

Nog maar eens een achtbaantje.

En als afsluiting rodelen.

In de avond was het tijd voor de alternatieve taart.

Daarmee kwam een leuke dag tot een einde.

We hebben elke dag verse bloemen op tafel. Geplukt tijdens wandelingen.

Elke dag wordt er gezwommen.

Daar rol je rozig je bed van in.

Hier brengen we met zijn vieren ook een leuke dag door.
We rodelen en klimmen / klauteren over het Belevenispad en de Uitzichts-Loopbruggen.

Hè bah, weer ijs.........

Ze hebben er een kegelbaan. Net als bij "Toen was geluk heel gewoon", een favoriet van Wim en Jongste.

Dat hebben we nog nooit gedaan, maar wilden we wel eens uitproberen.

Op weg naar.......

........het zwembad maar weer.

Een potje bingo spelen in de Plaza.

Het blijft spannend.

Aan het einde van de week ren ik er mijn eerste rondje sinds vijf-en-een-halve week. 
Ik kan het nog.

Na een week zit het er weer op.

Tijdens de rit naar huis, merk ik dat mijn lijf toch wel moe wordt van de weinige uurtjes slaap.

Zolang ik actief ben bruis ik van de energie.

Maar passief achter het stuur vallen mijn ogen dicht.

We stoppen bij de Mac voor 2 cappucino's. En vooruit.

Een Sundays omdat die zo smerig lekker zijn.

Het was absoluut lekker, maar hielp uiteindelijke niets.

Mijn oogleden bleven zwaar.