Afscheid

juli 2014

Juli was de maand van afscheid nemen van de basisschool. Voor ons als gezin.  
Elf jaar liepen we er rond. Elf jaar. Dat is ècht lang.
Maar vooral voor hèm. Zijn acht jaar zijn voorbij gevlogen.

Eerst was er een Glitter & Glamour Feest. Met heuse bodyguards bij het hek. 

Ik mocht erbij zijn. Als ik maar niet te dicht bij hem in de buurt bleef. En me vooral niet in de gymzaal zou vertonen, de plek waar misschien wel gedanst zou gaan worden.
Een hele eer. Dus ik ik hield me goed aan zijn voorwaarden.

Mijn feestende puberzoon. Tussen de meiden.
Nee, deze foto heb ik niet gemaakt, want ik mocht daar niet komen hè.

Ik zat even verderop in een zelf gecreëerd studiootje. Allemaal kwamen ze voor mijn lens. 
In allerlei combinaties. Zo leuk om te doen.

Deze vier musketiers zijn alle acht schooljaren bevriend geweest en gebleven. Ondanks de vele wisselingen, hebben zij wel altijd bij elkaar in de groep gezeten.
Vaak hier geluncht, gespeeld en veel gelachen. Ze vliegen alle vier uit naar andere scholen.
Einde van een tijdperk.

~ Hoe gekker hoe leuker ~

Toen kwam de dag van de musical De TV Kantine.
Vooraf hadden de ouders een buffet geregeld en konden ze met een groot deel van het lerarenteam smikkelen en smullen.

~ Een Groeps-Selfie ~

Langzaam veranderde hij in zijn twee personages.
René van der Gijp, waar hij zijn lollige kant mee kon laten zien. En waarmee hij vaak op het podium aanwezig was. Dat wilde hij graag, want aandacht en spotlights vindt hij fijn. Qua toneelcarrière is hij zeg maar, meer van de grotere zalen.
Te veel ook weer niet. Daarom viel een rol waarin hij moest zingen voor hem af.
Tot er een paar weken terug nog een paar rollen te verdelen waren, omdat de klas te weinig kinderen had voor alle rollen. Ik geloofde mijn oren niet, toen hij vertelde dat hij ook 
Guus Meeuwis ging doen.
"Dan ga ik solo zingen mam."

Om acht uur was het zover. 

Al die weken oefenen.

Hij deed het vol overgave en met verve.
Had de lachers op zijn hand. Precies zoals hij het liefst heeft.

Lekker chaotisch, voor de muziek uit, maar o zo leuk om naar te kijken en te luisteren.

Mijn hart knalde uit elkaar van trots toen hij, met de microfoon in zijn hand, mijn blik zocht in het publiek. 

Na de musical kwam het formele stuk. Het echte afscheid, met cadeautjes die geregeld waren voor school en herinneringen voor de kinderen. Iedereen kreeg een bijbeltje mee en een boek samengesteld door henzelf én het schoolteam. Er waren liedjes, van de leraren.
Er was een hoop gegiechel over de foto's van het kamp die getoond werden.

Aan het eind van de avond, na een eindeloos applaus, stonden er 24 zingende, dansende, feestende, armen om elkaar heen, kinderen op het toneel. 

Het was echt een hele leuke avond.

Daarna volgde nog een bbq feest met de hele klas bij één van hen op het erf.

Toen zat het er echt bijna op.

Nog een laatste ochtend samen. Ze gingen bowlen.

Daarna was het echt klaar. De allerlaatste minuten van zijn allerlaatste dag op de basisschool. het einde van een tijdperk. Met regelmaat een moeizaam tijdperk. Hij was niet het makkelijkste kind om in de klas te hebben. Hij is intelligent, gezellig en ruimhartig. 

Maar niet makkelijk.

Uren hebben we op hem in moeten praten. Eindeloze pogingen om hem meer in het gareel te dwingen. Heen-en-weer-schriften. Beloningssystemen. Halve dagen op de gang. Verbeteringsplannen. Zijn tafel standaard uit de groep, in een hoek van het lokaal of onder het bord.

Maar we bleven hem ook vertellen: wij geloven in jou. Je kan alles, we steunen je, altijd, onder iedere omstandigheid. Je bent een geweldig kind. Gedraag je daar dan ook naar.

En dat deed hij. Hij liet iedereen versteld staan met een prima CITO score en uiteindelijk een absoluut blinkend eindrapport.

Via de Rode Loper, uitgezwaaid door de hele school, verliet hij voor de aller laatste keer het schoolgebouw, het schoolplein en verdween door het hek.

Groep acht. Hun basisschooltijd zit er op. Bijna hun hele leven hebben ze met elkaar doorgebracht. 
Nu gaan ze naar andere scholen, in steden in de buurt. Nu leren ze dat het eind van een verhaal ook meteen het begin is van een nieuw verhaal. En dat de toekomst tegelijk groots is en onzeker. 
Dat is de zomer tussen klein en groot. Dat is de zomer waarin ze niet weten hoe hun leventje er straks uit gaat zien. Maar dat hoort bij volwassen: leren met het leven mee te veranderen, mee te gaan in het moment en daar het beste van maken, zonder dat je precies weet wat de toekomst gaat brengen.

Groep acht nam afscheid van hun kindertijd.........en verwelkomde de rest van hun leven met open armen.

De wereld ligt aan hun voeten.