Kijk nou eens!

Het komt allemaal door Yo. Want zij stond hier op een dag voor de deur met een logeertas én een hele leuke sjaal om haar nek. Toen ik haar een complimentje maakte zei ze dat ze hem zelf had gemaakt. "Hartstikke makkelijk en zo klaar." Ik kreeg er een gratis advies bij: de wol was te koop zo'n 500 meter van huis.

Ik vond het best een aantrekkelijk plan: ik breiend op de bank.
Lang geleden, in het tijdperk voor Beppie, breide ik mijn hele garderobe bij elkaar.
Bij wijze van spreken dan. Want sokken bijvoorbeeld was een brug te ver. Maar toen heb ik wel patroon leren breien en kabels en deed ik het zelfs tijdens colleges.
Maar een poes en draadjes, bolletjes en bewegende naalden gaan absoluut niet samen.

Ik kocht dus de wolletjes en struinde het huis af naar breinaalden, want in ons opgeruimde huis liggen die natuurlijk net niet waar je ze verwacht. Of niet net waar je ze verwacht.

Maar ik vond ze en begon. En werd uitgelachen. Maar daar had ik mooi maling aan.
Want zomaar tv kijken kan ik niet zo goed. Ik wil daar altijd iets bij te doen hebben.
En breien is ook iets doen. Dus kon ik nu rustig kijken en zitten en breien tegelijk. Multitasken heet dat.

En nu is ie af. Eigenlijk was hij 20 centimeter geleden ook al af, maar ik vond het zo jammer dat het dan klaar zou zijn. En ging nog even verder.
Hij is geinig geworden en lekker zacht. En lang dus.

Ik kreeg al een goed compliment. "O, dat zie je niet, dat hij zelf gemaakt is."
Dat is een compliment, toch?
En, ik heb ongelofelijke mazzel. L. wil er ook wel eentje en hoeft hem niet persé zelf te maken. Dat ga ik wel doen. Ben ik weer even onder de pannen.

ALS IK EVEN NIETS DOE, HOU ME DAN VOORAL NIET TEGEN.