Mei tot en met juni 2011. Mijn feestende zoon. De allerlaatste maanden op de basisschool. Het einde van een tijdperk. Een best moeizaam tijdperk, soms.
Hij was niet het moeilijkste kind om in de klas te hebben. Maar ook niet de makkelijkste thuis. Zijn snappertjes zijn prima, hij mist wat creativiteit, is gemakzuchtig en uitstellerig, maar ook gezellig, sociaal en ruimhartig.
En angstig en onzeker. Lang werden zijn dromen beheerst door de weerzin tegen slapen, schoolkamp en de overgang naar een middelbare school. Weg uit zijn veilige zone, dat zag hij niet zitten. Thuisonderwijs, dat leek hem wel wat.
We hebben wel eens gedacht: hij kan het wel, maar hij wil het niet, hij doet het niet, hij pakt het niet, hij gaat niet, hij zal niet. Maar we vertelden hem iets anders: we geloven in jou, je kan alles, we steunen je, altijd, onder iedere omstandigheid. Maar met je toenemende leeftijd, komt verantwoordelijkheid. Je bent een geweldig kind.
Gedraag je daar dan ook naar.
Via Dokter Rossi en Meester Ton zagen we hem ontluiken. Hij rolde groep 8 in en terwijl hij in groep 7 de schoolreis naar De Efteling nog aan zich voorbij liet gaan en liever een dagje thuis bleef, ging hij zich verheugen op schoolkamp. Eindelijk. Hij deed het gewoon. Koekeloerde rond bij middelbare scholen en wist ons te overtuigen van zijn keus. Hij liet ons versteld staan.
Moed is niet de afwezigheid van angst, maar het overwinnen van angst.
De laatste 2 maanden vormden een aaneenschakeling van hoogtepunten. Uitsluitend feesten en partijen. Elk jaar zijn we in deze tijd van het jaar al goed bedeeld, maar nu kwamen er allerlei schoolgerelateerde dingen bovenop. Bijna dagelijks was er iets variërend van hartstikke leuk tot verschrikkelijk leuk.
Allereerst was daar in mei de schoolweek in Oosterhout. Ongemerkt was hij de bus in geslopen. Geen zoen, geen traan, geen zwaai. Gewoon, vol ongeduld om te gaan.
Het was raar om zolang geen contact te hebben. Niet even te kunnen bellen. Er kwam gelukkig wél post. Met weinig woorden, maar iets anders zou pas gek geweest zijn.
Hij had het gewéldig gehad, vertelde hij toen hij de bus uit kwam rollen.
Op naar het volgende evenement dan maar. De agenda stond vol. Boordevol.
Het was heerlijk warm, dus jullie gingen vaak zwemmen. In Zwembad Groenoord, maar ook in De Schie (?!). Na afloop belde hij dan: "Mam, mag ik bij Gijs en Daan met een groepje blijven bbq-en?"
Op 1 juni organiseerden Jan en Jimmy een verlaat verjaarsfeestje voor de héle klas mét bbq.
Op 20 juni gingen jullie met de hele klas naar Vlietzicht, om met elkaar lekker te eten en te waterfietsen.
Op 23 juni was er op school een klassendisco, compleet met cocktails en er werd enorm gedanst.
Nog nooit eerder gezien, dat hij zelf zijn haar in de gel zet.
De dag daarna volgde er met 5 jongens een slaapfeestje bij Jan. Dat van dat feestje klopte; het slapen deed hij de volgende middag thuis.
Jullie gingen in de laatste schoolweek met elkaar en de meester bowlen.
En als klap op de vuurpijl organiseerden Madchen en Nienke ook nog een tuinfeest voor de hele klas. Het kon niet op!
De laatste dagen op school bestonden vooral nog uit last-minute musical repetities, en heel veel plezier. 28 Juni was de officiële afscheidsavond op school.
Voor jullie was er een koud buffet op het schoolplein met alle juffen en meesters.
Rond zeven uur ging de school open. De opa's waren mee en wij tweetjes. Het was druk en warm. Een krappe speelhal vol mensen. Vanuit het aangrenzende lokaal verschenen nerveuze koppies, zoekend naar 'hun' publiek. En blij lachend bij het vinden van bekende gezichten.
Ze zijn dan wel al rond de twaalf, maar soms stiekem nog dezelfde als toen ze zes waren en zwaaiden, iedere keer als ze voorbij kwamen in de draaimolen.
De musical Wat maak je me nu was leuk. Jelmer was een schoonmaker die Bernie heette. Een rol speciaal voor hem in het stuk geschreven. Met veel humor en gevleugelde uitspraken als 'we gaan over op Plan B' en 'die is even een tukkie doen' tegen een muis die net onder zijn knuppel bezweken was. Ik kan nooit meer zonder glimlach luisteren naar Eye of the tiger.
Hij doet niets liever dan op de achtergrond blijven en vooral NIET optreden, maar hij was niet zo zenuwachtig - zei hij. Hij had er zin in. Toen de eerste muziek werd ingezet zag ik zijn schouders ontspannen en zijn lach doorbreken.
En hij zong. En hij danste. En hij genoot. En hij straalde. Mijn hart knalde bijna uit elkaar van trots. De wereld ligt aan zijn voeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten