Vandaag vierden we Koninginnedag.
In ons eigen dorp Kethel.
Dat doen we vaker.
Maar niet elk jaar als gezin.
Dit keer wél, want we waren allemaal vrij èn thuis.
Het was gezellig. We praatten bij, slenterden, maakten grappen, hebben heerlijk gesnoept.
Het was één van die dagen die een herinnering wordt.
Zo eentje waarvan ze later zeggen, weet je nog, vroeger gingen we altijd naar Kethel, en dan lachten we altijd de hele dag, weet je nog hoe leuk dat was?
Dat is dan natuurlijk maar een deel van de waarheid.
Want wat niemand dan meer opnoemt is dat Jelmer niet klaar stond toen Wim naar de Aubade wilde vertrekken, hij dan toch nog wel even op hem wilde wachten, maar dat Jelmer alsnog geen zin had om op te schieten.
En dat Wim toen via de voordeur weer thuis kwam, terwijl Jelmer net achterom vertrokken was om naar hem op zoek te gaan.
Of dat Wessel wel vierhonderd keer vertelde welke prullen hij allemaal wel wilde hebben, tot ik er genoeg van had en een preek begon over Wat Er Thuis Allemaal In Kasten Staat, die bij hem weliswaar niet aankwam, maar wel bij al die mensen om ons heen.
Zo gaat dat met herinneringen.
Alle leuke dingen waren altijd alleen maar leuk. Zo werkt dat.
Het is het waard.
Het is een investering, soms - van tijd, geld, geduld en moeite.
De ongemakken neem je voor lief.
Want, de opbrengst is veel groter - een gevoel van 'wij'.
Wij doen leuke dingen samen.
Wij horen bij elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten