Dikke pech

Nou zeg
Dat is dikke pech
Zomaar al je vrije dagen weg

Zaterdagmorgen 10.00 uur.
Gevoelstemperatuur -8.
We rillen in onze warme kleding, dikke sjaals, winterlaarzen, wollen mutsen langs de lijn.
Aan de andere kant van de lijn, blote benen.
Het is ijzig koud. Er wordt gewonnen. Ze blijven onverslaanbaar.

Na een half uur krijgt hij nog steeds zijn sportkleding niet uit. Ook de gulp wil niet. Hij kan niet bewegen. Koud. Zo vreselijk koud.

Ongewoon. Deze hele winter heeft hij nog geen enkele keer handschoenen gedragen. Geen last van de kou. Nooit.

Deze zaterdag is alles anders. Hij wordt niet meer warm. Verdwijnt in bed. Keelpijn. Heel erg.

De komende dagen combineert hij wat hij het allerliefste doet: vakantie en niets doen.
Maar hij kan er dit keer helemaal niet van genieten.
Heeft gewoon de griep. Fors ook.
Het is een zielig passief vogeltje. Klagen doet hij niet. Niet één keer. Hij ondergaat zijn lot gelaten.
Eet niets. Nu al 4 dagen niet. O ja, toch wel. IJs. Een beetje. Maar geen roze koeken, chocola, boterhammen en chips. De kastjes en koelkast blijven angstaanjagend vol.

Communiceren doet hij via zijn telefoon. Praten lukt niet. Er komt geen geluid uit.

Zo hard gewerkt tussen deze en de Kerstvakantie. Zo ontzettend verdiend deze vrije week.
Pech.
Dikke pech.

Gele Kaart

Gek op sport is ie. Het maakt hem niet uit of het om waterpolo, basketbal, ijshockey of biljarten - ja heus, gaat. Waar hij in het dagelijks leven veel moeite heeft met het onthouden van (gezins)afspraken, en lezen en onthouden van schoolteksten, heeft hij dat gek genoeg niet met sportfeiten. Teletekst pagina 601 staat op zijn netvlies gebrand en over het binnen- en buitenlandse voetbal weet hij werkelijk álles.

Het begrip Gele Kaart kent hij dus uit de sportwereld.

Sinds deze week heeft hij er ook eentje te pakken.
Hij hoefde er niet veel voor te doen. Of beter gezegd: hij deed er niets voor. Laat dat nu net het probleem geweest zijn. Dat eeuwige niets doen van hem.

Hij kreeg de kaart van zijn docente BEVO. Het Gele Kaart systeem is een straf-dingetje. Bij bepaalde (herhaaldelijke) overtredingen krijg je hem. Moet je hem nog wel zelf even ophalen bij de administratie. Het is nogal formeel. Beide partijen schrijven er een situatieomschrijving op, de docent vult dit aan met een sanctie en de ouders mogen hem als kers op de taart ondertekenen.

In zijn klas zijn er al heel veel gescoord, voor te laat komen, er uitgestuurd worden, vechtpartijtjes, grote monden, dat soort dingen. Nu heeft híj er eentje te pakken.
Ook na herhaaldelijk waarschuwen vrat hij niets uit die les en kon hij vertrekken. Tja.

De dag ervoor was het nog knokken geweest na schooltijd. Hij staat er dan bij en kijkt er naar.
"Ben je gek zeg, ik ben geen vechter. Hou ik helemaal niet van". De klasgenoot die bovenop de jongen sprong die hun maatje te grazen wilde nemen, noemde hij oliedom.

Kijk. Verstand zit er dus wel.
Dus kan ik deze Gele Kaart wel hebben van hem.

Dat duurde precies één dag.
Toen werd ik mobiel gebeld door school dat ze Jelmer misten. Dat kon kloppen, want die had ik thuis al gezien. Maar dat klopte dus niet, want hij was opnieuw uit een les gestuurd en had na moeten blijven.

Natúúrlijk wist hij dat, maar "Weet je mam, het sloeg echt nergens op en dan ga ik dat dus echt niet doen."
Brengt het totaal op extra in te halen uren al op twee. En bovenop de Gele Kaart ook nog een Sanctie Kaart. Nog even. Kunnen we kwartetten.

Ik geloof dat het nu tijd is voor vakantie.

Duveltje uit een doosje

Vandaag vierden ze op zijn school alle verjaardagen van het schoolpersoneel.
Voor deze Verjaardagendag waren de kinderen van Groep 7/8 door hun juffie geïnstrueerd over wat wel en niet als eventueel cadeau gegeven mocht worden.
Het verslag dat hij thuis van dit gesprek deed, deed onze wenkbrouwen fronsen.
- Geen chocola, want daar word ik dik van.
- Geen douchespul, want ik douche nooit.
- Geen bloemen, want daar eten de katten van.
- En weet je, als je dit toch geeft, geef ik het toch weer weg aan iemand anders.

Ik ben er naturlijk niet bijgeweest, maar Vriendje had thuis exact hetzelfde verteld.
O ja, een cadeaubon van de Gamma of een VVV bon was wél OK.

Ja dàhàg, dat ging hem wat ons betreft dus zéker niet worden.

Ik vroeg nog aan hem of het spreekwoord over dat gegeven paard al eens besproken was. Want ik vind het een vreemde manier van voorleven van hoe dat zou 'moeten' met geven en krijgen.

Maar afijn, hij had er al een list op bedacht. Juffie had ook nog tegen hem gezegd dat ze hém zéker niet als cadeau wilde.
Ik snap dat, want die twee is niet zo'n lekker setje.
Dit plaatje staat daar wel zo'n beetje symbool voor.

We spraken af dat ik op zoek ging naar een alternatief en toch leuk cadeautje. Hij zou iets gaan maken.
Dat lukte.

~ de foto was op een soort springveer geplakt ~

Gelukkig kon ze er om lachen. Dat viel dan weer niet tegen. Ze heeft dus toch humor.

Vijfhonderd

Vandaag, tijdens de Delftse Houtloop, bereikte ik een mijlpaal. 500 Kilometer rende ik inmiddels in totaal. Ik sta er zelf versteld van.

Ik ben een renner, maar bovenal een moeder. Ik ben een moeder-renner. De uren die ik ren zijn de tijd waarin niemand me vraagt om een appeltje te schillen, een scheenbeschermer op te duiken, een ruzie te beslechten, een oplader te vinden, een beker limonadesiroop in te schenken, topografie te overhoren of een afspraak te verzetten.
Als ik ren is er niemand brutaal, begint er niemand een discussie, stelt er niemand een vraag die ik twee minuten geleden ook al had beantwoord, verwacht er helemaal niemand iets van me behalve ik zelf en - boven alles - heeft niemand me nodig.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou woest veel van mijn twee en ik ben niets liever en niets met meer passie dan hun moeder. Maar ik ben ook heel graag even onbereikbaar.
En in deze fase van mijn leven kan ik dat heel goed voor elkaar krijgen door letterlijk even weg te rennen van alles.

Ik bedoel het niet verkeerd. Of ondankbaar. Echt niet. Maar een gezin hebben staat gelijk aan je zorgen maken. Gaat het goed met hem? Zal hij het halen, dit jaar? Eet hij wel genoeg?
Zie ik hem niet teveel over het hoofd? Weten ze alle twee wel hoe prachtig, slim, creatief en belangrijk ze zijn? Maak ik dat duidelijk?
Als moeder heb je tegelijkertijd de kracht om te koesteren en om te verstikken. Ik wil graag een positieve invloed zijn in hun leven, maar ik weet dat ik ze met een slecht geplaatste poging to constructieve kritiek ook harder kan kwetsen dan ooit m'n bedoeling is. Dan voel je je eerder machteloos dan sterk.

Maar niet als ik ren. Ook al ga ik niet zo hard, ook al rent iedereen me voorbij - als ik ren ben ik onoverwinnelijk. Rennen is mijn manier om om te gaan met de onvermijdelijke angst, stress, en soms het verdriet van het zorgen, en het leven.

Van rennen word ik sterk en gezond.

En daar heeft dan weer iedereen wat aan. 

Minutes of fame

zaterdag 9 februari 2013

In 2010 regelde ik dat Oudste met zijn hele klas naar de TV opnames mocht van het kinderprogramma SuperNick. Gewoon, omdat ik het belangrijk vind leuke dingen te doen met en voor ieder kind afzonderlijk. Omdat het anders al snel altijd gaat over 'de kinderen' of
'de jongens' en niet meer over hen als individu. Een beetje avontuur.

Het was zó leuk! In één klap evolueerde ik via fotograaf-en schoolkrantmoeder, tot übercoolste moeder van de klas.

Ik moest plechtig beloven dat ik dat truukje enkele jaren later voor Jongste en zijn klas zou herhalen. Zul je altijd zien: SuperNick ging van de buis.

Een alternatief had hij snel gevonden; hij is tenslotte niet voor één gat te vangen. Al een tijdje keek hij graag naar de BZT Show; een programma dat me een beetje doet denken aan de Stuif-es-in van mijn eigen jeugd. Je mag er als publiek bij de opnames aanwezig zijn, mits je tien bent. Dat betekende toen nog drie jaar wachten. Maar dat kan hij heel goed, wachten, dan kan hij héél geduldig zijn.
Ik stuurde een verzoek en ergens in het najaar van 2012 kreeg hij bericht dat hij samen met twee vrinden welkom was.

Om half drie reden we de straat uit. "En we gaan nog niet naar huis" werd al snel ingezet en de eerste chipszak op de achterbank opengetrokken. Het leek wel een schoolreisje.
Ter hoogte van Woerden zaten ze met zijn drieën gebogen over een magnestisch schaakspel en voor we er erg in hadden reden we middenin een enorme sneeuwbui over de Utrechtse Heuvelrug.

Eenmaal in Hilversum aangekomen hoefden we de opgewonden stemmetjes maar te volgen en al snel waren ze aangemeld. De enige Schiedammers in de zaal.

Beplakt met een naamsticker en bestempeld met het BZT logo, zochten we een rustig plekje. Om de tijd te doden deden ze kwartet en verstoppertje.

Rond vijf uur volgde de instructie van het opnameteam en daarna was het wachten tot de zaal open ging.

Terwijl de zaal volstroomde, liep de ontvangsthal leeg en bleven alleen de ouders daarin achter. Er hingen schermen aan de wand waarop wij alles konden volgen.
Er was veel te zien en er viel veel te lachen. Hilariteit alom als mensen hun eigen kind herkenden.

Met regelmaat zag ik de koppies van mijn jongens door het beeld schuiven.

Bij het Proppen - jongens tegen de meiden -  werden D. en Jongste van de tribune geplukt om zich in een kayak te storten. Dat is straks ongetwijfeld in de definitieve uitzending terug te zien.

~ oei, wat een slechte foto, maar om maar even een idee te geven..... ~

Het programma heeft als afsluiting De Muur, waar een jongen en een meisje bungelend aan een muur vragen moeten beantwoorden. Net zolang tot eentje het niet meer houdt en naar beneden 'stort'. Uiteraard wordt dat moment van dichtbij gefilmd. En wie verscheen daar in beeld, direct naast De Muur? Inderdaad. Jongste.
In vaktermen heet dat "oog voor de camera hebben". Dat staat weer synoniem voor "precies weten wat je moet doen om aandacht te krijgen".

Direct hierna volgt de aftiteling van het programma. Dat wist mijn kleine slimmerik, dus direct na De Val Van De Muur had hij zich gehaast naar de plek waar presentator Jetske stond.
Zo kwam het dat ik hem toen opnieuw in beeld zag zwaaien naar de camera.
Laaiend enthousiast rolden ze even later de studio uit.
MAN, ZE VONDEN HET COOL!

Door een zware sneeuwstorm en onder begeleiding van De Gebroeders Co reden we terug naar Schiedam. Uitgehongerd vielen we daar de Mac binnen, het was tenslotte al half negen geworden. En COOLE dagen moet je in stijl afsluiten, dus we maakten er een feestje van.
De hele bovenverdieping was van ons en na een heuse ballon-volleybal-competitie vond ik het welletjes geweest.

~ mobiele fotootjes; lang niet zo scherp, maar ach.... ~

 

Zaterdag 2 maart rond een uur of zes wordt het uitgezonden. Ik vermoed dat ze het volleybal eruit geknipt hebben.

Valentijn

Het is niet helemaal gelukt hier met Valentijnsdag dit jaar.

De brievenbus barstte niet uit z'n voegen. Behalve een giroafschrift, de TV-gids en een
PC-game - die nog voor heel veel ergernis zorgde omdat onze PC niet over de juiste systeemeisen bleek te beschikken, en het bewijs geleverd is dat je wél je mobiel tegen de grond kunt smijten zodat ie in stukken uit elkaar vliegt terwijl hij het later nog gewoon blijkt te doen ook - niets spannends.

Ik kreeg bloemen. Bijna. Want net voordat hij bij de bloemenwinkel aankwam bedacht hij dat hij toch wel gek zou wezen ook, omdat de prijzen nu zoveel hoger liggen dan over enkele dagen.

Oudste is naar het Valentijnsdiscofeest van school. Voldoet nèt niet aan de dresscode. In plaats van het gevraagde witte overhemd draagt hij een zwarte. Want die witte was echt gekrompen het afgelopen jaar tijd en zat ineens nogal stretchie om zijn bovenlijf. Gelukkig ruikt hij wél heel lekker. Oudste bedoel ik dan, snap je?

Al deze tegenvallers hebben wij subtiel weten om te buigen naar iets positiefs. Iets eetbaars. Dat maakt tenslotte alles altijd weer goed.

We maakten hartjes-cakejes.

Ik verstopte chocolade- en spekhartjes in de broodtrommels.

Trakteerde enorme Valentijns gevulde koeken bij de koffie uit school.

En naast het bord spinazie wachtte ook nog iets lief en iets lekkers op de jongens. Zelf kreeg ik twee snoepjes op mijn bestek, in de haast opgediept uit een potje. Omdat-ie het toch wel dommig vond dat hij hélemaal vergeten was iets te kopen voor zijn moedertje.

~ Ik zag het blijkbaar niet meer helemaal scherp bij deze foto ~

Alsof het in cadeautjes is te vangen, zo lief als wij elkaar vinden.............

What you see is what you get

Hij heeft alweer, of misschien moet ik zeggen nog steeds, wat gedonder op school.
De liefste lastpost van de wereld, met zijn grote mond en zijn kleine hartje, die deze week weer moest huilen omdat het 'helemaal geen leuke dag was'.

Hij heeft nou eenmaal een pittig karakter. Hij is nogal temperamentvol. Dat is zeg maar modern opvoedkundig jargon voor 'lastig stuk vreten'.

Talloze keren hebben we op hem in gepraat. Redelijk geweest, boos geworden, beloond, omgekocht, gedreigd met hel en verdoemenis, al die pedagogisch verantwoorde dingen.

Maar ja. Hij heeft gewoon overal een mening over, en hij heeft ook gewoon altijd wat te vertellen.
Dat heeft ie van zijn vader ;-).

We proberen hem duidelijk te maken hoe de keuzes die hij nu maakt, in groep zeven en straks acht, invloed zullen hebben in zijn verdere leven.
Hij heeft sinds kort ontmoetingen met M. van School Maatschappelijk werk. Het doet hem goed. Zij vindt hem leuk en vertelt vol enthousiasme over de leuke en slimme gesprekjes die ze met hem heeft.
Het lijkt of zijn juffie meer oog begint te krijgen voor de pesterijen die hem nog verder opfokken. Morgen is er een groepsgesprek, want 'wie knipte gister een gat in zijn tas?'.

Anyway. Wat ik dus wou vertellen, hij moest een werkstuk maken. Zijn eerste.

Elke vrijdagmiddag kregen ze op school tijd om boeken uit te zoeken, tekst er uit halen en met eigen woorden te verwerken in een computer.
Elke vrijdagmiddag had ie niets uitgevroten. Want man man, al die prikkels, zoveel te zien om je heen, afleiding alom.
Ten einde raad vroeg hij of het ook thuis mocht. Eerst kon het niet, maar na nog een aantal nuteloze weken, mocht het toch.
We maakten strakke afspraken en plannen. Gingen elke dag een klein half uur zitten. Het kostte hem nog steeds veel moeite, maar er kwam beweging in.
Hij deed het op zijn manier en er ontstond langzaam maar zeker een heus werkstuk. Niet hoogstaand, maar wel met eigen invulling en woorden.

Twee weken voor de inleverdatum was hij klaar. Ingeleverd.

Ik ben zo benieuwd wat juffie van zijn slotwoord vindt. Dat is namelijk helemaal op zijn Wessels geschreven. Is evenmin censuur aan te pas gekomen.

Zoals altijd geldt ook hier: what you see is what you get!