Oeps. Lekke band.
Ik zag het toen ik thuis geparkeerd had.
De boosdoener zag ik ook zitten. Een grote draadnagel. Met het kopje nèt buiten het rubber. Daardoor liep de band langzaam leeg en had ik het onderweg niet gemerkt.
Maar inmiddels, zat er nog maar weinig lucht in.
Ik besloot mijn ANWB jaarbijdrage aan te spreken, op deze stormachtige avond.
Mijn idee was om alle gestrande reizigers voorrang te verlenen en zelf voor morgen een afspraak te maken. Maar dat vond de callcenter-mevrouw niet zo'n goed idee. Volgens haar viel het reuze mee met de drukte op de weg en wilde ze liever nú actie ondernemen.
"Prima, ik zie wel iemand verschijnen".
Al heel snel kreeg ik een SMS met een link naar een wachtrij. Daarna een bericht dat er iemand onderweg was en voor ik dit goed en wel gelezen had, stopte de gele kanarie al voor de deur.
En, nu komt het Pa, ik kom dus tòch uit een ei. Ik verwachtte een bezweette man in een bevlekte overall, die met een krik de auto omhoog zou pompen of draaien. Weet ik veel.
Het is gewoon waar. Als je maar over de juiste spullen beschikt, is elke klus een fluitje van een cent.
Dus. Kussentje eronder, lucht erin, automatische schroef afdraaier er op en hatsjiekiedee!
Had ik er toch een prachtig mooi thuiskomertje onder staan.
Binnen veertig minuten nadat ik belde, reed meneer alweer de straat uit. Klus geklaard.
Dus ik zeg: Ga altijd in zee, met de ANWB.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten