Een prachtige nazomerzondagmiddag [dat zijn veel punten in Wordfeud] in september. Het weekend van de Schiedamse Brandersfeesten. Vanwege de hectiek en enorme drukte die dan in de stad heerst, zijn die niet zo aan mij besteed. Ik besloot dan ook mijn middag anders door te gaan brengen.
Vóór 5 juli van dit jaar had ik nog nooit van deze plek gehoord. Die avond renden we er doorheen, met de Rotterdam Running Crew, tijdens de Hortus Botanicus Run.*
Het bleek een onverwachte oase van rust middenin het drukke Rotterdam. Mooi. Groen. En met een Theehuis. Ik beloofde mezelf alleen daarom al eens terug te zullen komen en vandaag ging dat gebeuren.
Op mijn gemak fietste ik de twaalf kilometers erheen.
Vanwege de Herfstfair die er georganiseerd was, stonden er verspreid door de tuin allerlei kraampjes met handgemaakte artikelen, pompoenen en tuinplanten.
Ik struinde de hele tuin door.
Kocht wat plantjes voor mezelf en cadeautjes voor anderen.
Het hoogtepunt bewaarde ik voor het laatst. Juist ja, het Theehuis. De beloofde taarten stonden me lachend aan te kijken. Om er ook één te kunnen kiezen en betalen had ik een flink portie geduld nodig. De wachtrij was lang en de medewerksters zo traag als dikke stront. Maar ik moest en zou dat stukje citroenmerengue hebben.
Uiteindelijk kon ik na 35 minuten een plekje in het zonnetje, op het gras, zoeken.
Nog twaalf kilometers terug fietsen naar huis en òm was de fijne zondagmiddag. Het was zéker geen slecht plan geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten