April. Alweer een eeuwigheid geleden. Toen het zo prachtig kleurig was buiten.
Het begint een gewoonte te worden. Oudste was een weekje ziek. Goed ziek. De hele week boven in zijn hol op bed gelegen, niets gegeten en bijna niets gedronken. Maar zoals altijd kwam er nu ook weer de dag dat hij zich op voelde knappen. En trek kreeg.
Hij heeft dan een énorme zin in de Mac. Het slaat natuurlijk nergens op, dat je dat als eerste maaltijd gaat nuttigen. Maar ach. We komen er anders bijna nooit en je bent allang blij als je kroost weer in het land der levenden verschijnt. Toch?
Van mijn hardloopvriendinnetje kreeg ik lieve post. Omdat ik het mezelf niet gun en zij mij wel.
Nu nog een afspraak maken.........
Een rondje door de (buiten)wijk levert een vrolijke tuintafel op.
Voor de basisscholen organiseerden we op een vrijdagmiddag de Mini Maaslandloop. Kinderen renden zich gesponsord een slag in de rondte om het voetbalveld en de kassa rinkelde voor het goede doel.
Druk met het uitproberen van mijn spiegelreflex camera.
Dit krijg je ervan als je de camera even uit handen geeft.
Op zoek naar kikkerdril. Niet gevonden helaas.
Ze worden groot, de jongens van de C1. Maar niet te groot voor een lekker patatje.
Even daarvoor hadden ze de tegenstander met 4-1 verslagen. Daarmee werd hún kampioensfeest verstoord. Zij dropen af en 'die van ons' gingen aan tafel.
De was-tas ging dit keer met mij mee naar huis.
Dagen was ik er zoet mee, met het bezorgen van alle potroosjes. Zo kwam ik ook weer eens bij mijn oude korfbalkluppie. In mijn tijd was het er gezellig druk op zaterdagmiddag als het eerste team speelde. Nu was ik één van de vijf toeschouwers. Nog even. Dan bestaat het niet meer, maar gaat het op in een andere Vlaardingse vereniging.
Ik maakte een bastogne-chocolade taart. De schoonheidsprijs won ik er niet mee, want eenmaal uit de vorm geharkt zag het er niet uit. Maar lekker dat ie was!
Voor ons Familieweekend maakten we in onze tuin foto's voor het Gebaren Memory Spel.
Dagen later kwam ik nog overal de veertjes tegen. Maar wat hebben we gelachen en wat is het resultaat leuk geworden.
Kijk dan. Ik paste gewoon nog makkelijk in mijn trouwjurk van 21 jaar geleden.
Met Bartje op de 50e verjaardag van Don Leo. Volgens Jongste lijken we hier wel broer en zus.......
Kijk, wie we daar hebben!
Hij maakte KIP op school.
Pasen 2014
Nog steeds niet te oud om paaseitjes te zoeken.
We brachten een bezoek aan Vockestaert en zagen een demonstratie van de schaapsherder met zijn hond en kudde. Mooi en indrukwekkend.
We vonden na afloop ook een indrukwekkende hoeveelheid sch**t terug onder onze schoenen.
Hij wil niet zo graag meer op de foto :-).
Jongste, zoals je hem tegenwoordig uit kunt tekenen.
Eindelijk de zaadjes gepland die ik vorig jaar al kreeg.
Inmiddels is al wel gebleken dat dit toch echt te laat was, want eind mei komt er nog steeds niets boven de aarde.
Bij Koningsdag horen oranje tompoucen.
Een feestelijke afsluiting van een mooie maand.
Ergens in zijn agenda zwierven twee opdrachten - zo'n je-weet-het-al-heel-lang-van-te-voren-ding. Helemaal genegeerd en vooruit geschoven.
Dus, ik herinnerde hem er af en toe aan en dan wimpelde hij het af. Tijd genoeg. Komt goed mam.
Maar. Toen moest er ineens (?) gepresenteerd worden.
Een ramp.
Hij loste het op door twee keer heel verleidelijk met zijn ogen te knipperen naar de juf.
Hij kreeg uitstel tot na de meivakantie.
Vervolgens werd het weer vergeten en had hij het ontzettend druk met gamen, naar Turkije gaan, buiten spelen en gamen.
Maar. Toen moest er ineens binnen 1 week productie geleverd worden. Op woensdag de presentatie en de maandag erna moest het werkstuk ingeleverd zijn.
De wereld verging. Dikke tranen. "Waarom zou ik er nu nog aan beginnen? Ik krijg het toch nooit klaar. En hoe moet ik dat nu allemaal nog uit mijn hoofd leren?"
Hoe moest het nu verder! Er moest een parlementaire enquete komen! Een referendum! Eurocrisis? Eurocrisissen zijn voor watjes - wij hadden hier een presentatie- en werkstukcrisis! Het was ONGEHOORD. Dit kun je NIET verwachten van kinderen.
Ik slikte mijn 'ik heb je toch gewaarschuwd' in. Negeerde hem een half uur volledig en liet hem nadenken over een oplossing.
Na dit effectloze drama had hij bedacht de juf een Email te sturen.
Het was weer eens wat anders. Hij had tenslotte ook gewoon weg kunnen lopen.
Maar ja. Het regende. En hij is dan wel driftig, maar niet dom.
Juf bedankte hem voor de mail, maar de data bleven staan. Uitstel had hij al gehad.
Hij liep de Avond4Daagse en ervoor en erna was hij aan het werk. Oefende.
Ik vond dat hij het toch verdomd snel onder controle had. Maar hij niet. Het ging hem NOOIT lukken om een voldoende te halen.
Woensdag na school liet hij me een papier zien met een grote 6 er op. Zijn cijfer. Ik zag zijn pretogen en wist dat er meer kwam en ja hoor. Hij draaide het papier om.
Kind kind. Wees toch niet zo onzeker. Vertrouw toch meer op jezelf. Je hebt het al zo vaak laten zien dat je álles aan kan.
De rest van de week en het weekend werkte hij heel ijverig aan zijn werkstuk en ook dat kon op tijd ingeleverd worden.
Goed gedaan jongen. Deze week heb je je vrije tijd terug.
Ter voorbereiding op de Maaslandloop van 13 en 14 juni, hebben we een trainingsdag ingepland.
Het grootste deel van ons Run2Feedt team is er bij en we verzamelen voor de sporthal in Maasland.
Spullen en lopers worden verdeeld over de twee busjes en de fietsers maken zich klaar.
Hé René, karren maar!
We doen vandaag het eerste stuk van de route, zoals die in juni ook gelopen gaat worden. Een soort van thuiswedstrijd dus. Binnen een kwartier zijn we Maasland uit.
Ik heb alleen maar lachende gezichten om me heen gezien. Maar het was dan ook echt erg leuk.
Per bus verplaatsen we ons kilometer voor kilometer. Vangen daar de huidige loper op en sturen de volgende weer op pad.
Had ik al gezegd dat het bar slecht weer was? Regen, wind. Maar o zo fijn om in te rennen, als ik het zeggen mag.
Had ik al gezegd dat we op deze krappe 32 kilometer al wel twee keer ofwel verkeerd gingen, ofwel de loper en de fietser helemaal kwijt waren?
De puntjes moeten dus nog op de i voor wat betreft bus- en autoroute, GPS coördinaten en navigatiesystemen. Nu liepen we nog op voor ons bekend terrein, maar hoe gaat dat straks als we veel verderop in het land lopen. En in het pikkedonker?
Maar is dat nu niet net waarvoor zo'n training als vandaag bedoeld is?
Via Vlaardingen, Schiedam, Berkel en Rodenrijs eindigden we in Bleiswijk aan de cappuccino met appelkruimeltaart.
Ik vind het nú al leuk.
Zie je wel dat hardlopen je leven kan verrijken?
