Een heel leeg, nieuw jaar ligt voor ons.
Eén met kansen en mogelijkheden, met vertrouwd maar ook verrassend, verfrissend misschien. Waarschijnlijk ook met verdriet, tegenvallers en verwarring.
We gaan het allemaal beleven en gaan er vandaag vól in.
Op deze eerste januari staat er één ding in de agenda. De Rademaker Nieuwjaarsreceptie. Dit jaar zijn we te gast in Tiel bij het gezin van nicht Jenny - hoe lang geleden is het, dat ik nog Jenneke mocht zeggen?
We pikken aan het begin van de middag Opa Olifant op bij het Zonnehuis, want hij rijdt gezellig met ons mee.
Dit doet me terugdenken aan de Nieuwjaarsreceptie van 2005, die bij een tante in Assen op touw gezet was. Oudste was toen 5 jaar en Jongste 2. Opa had een spannend plan.
Hij ging met zijn oudste kleinzoon de trein nemen voor de heenreis en terug zouden we met elkaar in de auto huiswaarts rijden.
Zo gezegd, zo gedaan.
Nooit vergeet ik meer dat dit de eerste kennismaking van Jongste met het wegrestaurant met de M was.
En op de terugweg maakte Opa zelf deze foto's van de achterbank.
Vandaag stopte ik daarom mijn fototoestel in mijn tas. Ik wilde wel een nieuwe foto.
Van negen jaar later.
Ik ben er weer blij mee.
We rijden redelijk dicht bij onze regio als heel plots het verkeer voor me stopt. Vol in de remmen dus. Dingen gaan dan heel snel. Op allerlei niveaus komen prikkels binnen, die mijn brein snel selecteert en verwerkt. Her en der staan auto's, gelukkig nog wat afstand tot de auto voor me. Om te beoordelen of ik knipperlichten aan zal doen om achteropkomend verkeer te waarschuwen kijk ik in mijn spiegel. Maar het oogt rustig achter me. Weinig verkeer en wat er rijdt vertraagd.
Ik kijk weer en zie in een flits een grote zwarte auto in mijn baan met enorme snelheid op ons af komen. Die heeft duidelijk niet gezien dat hier wat gaande is. Die gaat niet op tijd stil staan. Sh*t!
Ik zeg niets, zie dat er niemand op de baan links naast me zit, geef een dot gas en scheur naar links. Echt net op tijd. We voelen dat het zwarte gevaar ons rechts achter raakt, maar dat doet hij gelukkig maar heel licht. We raken niet uit balans, maar hij des te meer. Hij verandert direct van koers en stevent in één rechte lijn op de vluchtstrook af. Daar waar al een gestrande auto staat. Met een snelheid van zeker 80 kilometer per uur ramt hij hem in zijn linker achterdeur. Wat een klap.
Ik verminder snelheid en in een oogwenk besluiten we door te rijden en niet aan te sluiten op de vluchtstrook om verhaal over de gemaakte schade te gaan halen. Te gevaarlijk. Er komt nog allerlei verkeer achter ons aanvliegen en we willen niet de volgende zijn die door één van hen geplet wordt terwijl wij nog niet uit de auto zijn.
Kris kras staan er auto's op de weg, er ligt een man op de grond, mensen stappen uit. Chaos.
Zo rustig mogelijk vervolgen we onze weg, ons realiserend dat we zojuist ontsnapt zijn. Ontsnapt aan wie weet wat voor ellende. Want achterin, daar zitten die drie mannen van de foto.
Het had zomaar de laatste foto kunnen zijn.
Later op de avond horen we dat vlak na ons de A15 voor uren afgesloten is geweest. Hoe het met de liggende man is, weet ik niet. Hij zou een loslopende hond hebben willen helpen.
Of er andere gewonden zijn, ook niet. Materiële schade genoeg. Bij ons valt dit uiteindelijk erg mee. Slechts een "ingedeukte streep". We zijn alleen geraakt door de spiegel van de zwarte auto.
Het kan niet anders of er zijn zich heel veel mensen de blubbers geschrokken. Hun jaar had beter moeten beginnen.
Wij zijn ontsnapt. Met geluk.
Gelukkig nieuwjaar allemaal! Wij hebben het al.
