Hij stond al lang op mijn test-lijstje. Het kwam er steeds niet van.
Bijna kwam Mister Influenza tussenbeide, maar nèt op tijd was ik hersteld. Ik had een date met De Brug.
Om tien over negen stond ik bij bij hem voor de deur. Nog even een plas en daar gingen we.
Hij achter het stuur, want hij wist goed de weg èn een prima parkeerplek.
Even kletsen, banaantje eten en herinneringen ophalen.
In zijn actieve atletiekperiode deed hij hier regelmatig een groepstraining. Samen met Ma. Eind negentiger jaren voor het laatst. Ze draaiden hun hand niet om voor 6x De Brug. Dat staat gelijk aan 30 (!) kilometer rennen, brug op brug af.
Nu liepen wij daar, samen. Bijzonder. Ieder in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. Ik dus met muziek op mijn oortjes en hij op zijn gemak, al rochelend en spugend.
Er zijn veel dingen waar ik mijn mening over heb moeten bijstellen, als het over hardlopen gaat. Maar deze gaat daar in geen geval bij horen. Dat moet je kunnen hoor. Ik vermoed dat het bij mij recht tussen mijn schoenveters zou belanden.
Tijdens het rennen, verdubbelen de waarden en vervagen de normen. Ik blijk een meester te zijn in het laten van winden onderweg. Maar ik vermoed dat u niet op dit soort feiten zit te wachten. En terecht.
Afijn. Hij viel me mee, Die Brug. Wél hoog. Ik hoef dus niet zo nodig heel dicht naast de spijlen te rennen. Geen al te groot stijgingspercentage, en de kilometers vlogen onder mijn voeten weg. Na twee keer heen én terug stond de teller op ruim 11 kilometer.
Tevreden konden we huiswaarts.
Acht maanden voorbereiding heb ik nu achter de rug.
Ik kan zeggen dat ik er klaar voor ben. De afstand kan ik hebben, de bruggen al eens beklommen.
Nog dertien nachtjes slapen.
Kom maar op!
