Wessel is een hele hoop dingen. Energiek, slim, sociaal, hulpvaardig, beweeglijk, eigenwijs, grappig, actief. Maar 'geduldig' is niet een woord dat meteen in je hoofd opkomt, als je ooit meer dan tien seconden met hem hebt doorgebracht. Hij heeft geduld voor niemand, en nergens voor. De dingen moeten NU, en de dingen moeten SNEL, en hij heeft absoluut geen tijd om ergens langer dan strikt noodzakelijk mee bezig te blijven.
Heel lang was hij ook de liefste lastpost van de wereld. Het leven met hem was als een achtbaan. Hoge pieken, diepe dalen, snelle wendingen.
Hij koos ervoor het leven op de harde manier te leren kennen.
Als je steeds je eigen grenzen verkent en die van anderen, dan ga je er onvermijdelijk ook wel eens overheen, en dan zijn de consequenties meestal niet leuk.
Dat is niet erg.
Soms is het goed om fout te zitten.
Als je maar je eigen fouten maakt, je eigen pad kiest, en leert van je ervaringen. Dan mag je groot worden zo ingewikkeld maken als je zelf wilt.
Wij stonden altijd onvoorwaardelijk achter hem, wij en nog veel meer mensen die veel om hem geven. Om ervoor te zorgen dat hij gelukkig op zou groeien.
Op school lag dat lastiger. Begrijpelijk, want ze zien daar lang niet alle kanten van hem. Hij is daar ook niet alleen en de hele schoolwereld draait nu eenmaal niet om hem, hoewel hij dat lange tijd héél anders zag. Een jaar geleden is hij begonnen met een lang en ingewikkeld proces om zichzelf te veranderen. Binnen een af en toe best harde omgeving van klasgenoten en juffie, wist hij zich vorig schooljaar staande te houden in groep 7.
Dit jaar maakte hij in groep 8 een goede start. Eindelijk eens geen combigroep en nieuwe kansen bij een andere juf. Een juf die een half kinderleven geleden heel veel liefde en aandacht had voor de dingen waar zijn grote broer het toen zo moeilijk mee had.
Het gaat goed met hem op school. Hij haalt prachtige cijfers en doet goed zijn best. Van een ongeleid projectiel lijkt hij te veranderen in een doodnormaal joch dat zijn weg zoekt in het leven en op kritieke momenten de juiste beslissingen lijkt te nemen.
Hij heeft geluk. Eindelijk. Zijn goede bedoelingen worden gezien, zijn pogingen om dingen anders te doen gewaardeerd en hij wordt er daadwerkelijk mee geholpen. Juf begrijpt dat woekerend onkruid overal opduikt en ze snapt dat met af en toe een beetje water en draaien naar de zon, dit plantje zich van zijn beste kant laat zien. En zij ziet het!
Hij kwam thuis met zijn rapport. Onze vraag is dan steevast: "En? Ben je er zelf tevreden mee?" Zijn grijns zei me genoeg. Ja dus. "Weet je waar ik nou het meest blij mee ben, mam? Met het eerste stuk in mijn rapport. Allemaal ruim voldoendes. Daar heb ik ook het meest mijn best op gedaan".
Dit jaar maakte hij in groep 8 een goede start. Eindelijk eens geen combigroep en nieuwe kansen bij een andere juf. Een juf die een half kinderleven geleden heel veel liefde en aandacht had voor de dingen waar zijn grote broer het toen zo moeilijk mee had.
Het gaat goed met hem op school. Hij haalt prachtige cijfers en doet goed zijn best. Van een ongeleid projectiel lijkt hij te veranderen in een doodnormaal joch dat zijn weg zoekt in het leven en op kritieke momenten de juiste beslissingen lijkt te nemen.
Hij heeft geluk. Eindelijk. Zijn goede bedoelingen worden gezien, zijn pogingen om dingen anders te doen gewaardeerd en hij wordt er daadwerkelijk mee geholpen. Juf begrijpt dat woekerend onkruid overal opduikt en ze snapt dat met af en toe een beetje water en draaien naar de zon, dit plantje zich van zijn beste kant laat zien. En zij ziet het!
Hij kwam thuis met zijn rapport. Onze vraag is dan steevast: "En? Ben je er zelf tevreden mee?" Zijn grijns zei me genoeg. Ja dus. "Weet je waar ik nou het meest blij mee ben, mam? Met het eerste stuk in mijn rapport. Allemaal ruim voldoendes. Daar heb ik ook het meest mijn best op gedaan".
Bij het rijtje cijfers eronder haalde hij daadwerkelijk zijn schouders op.
Nou, ik heb ze nooit gehad hoor, op mijn rapport, tienen.
Nou, ik heb ze nooit gehad hoor, op mijn rapport, tienen.
De volgende dag, op weg naar het tien-minuten-gesprek, vertelde ik Wim dat ik het fijn zou vinden als, na al die jaren, het nu eens niet alleen over zijn gedrag zou gaan, maar gewoon over hoe zijn vorderingen zijn. Of waar hij juist vertraging oploopt.
Zo geschiedde.
Juf opende het gesprek en mijn ogen werden vochtig.
"Wat is het toch een héérlijk joch!"
Dàt was echt lang geleden dat ik dat door iemand van school had horen zeggen.
Ik zuchtte en slikte eens en zei hardop wat ik dacht. Dat ik dàt dacht.
Fijn. Ze bestaan nog.
Zo geschiedde.
Juf opende het gesprek en mijn ogen werden vochtig.
"Wat is het toch een héérlijk joch!"
Dàt was echt lang geleden dat ik dat door iemand van school had horen zeggen.
Ik zuchtte en slikte eens en zei hardop wat ik dacht. Dat ik dàt dacht.
Fijn. Ze bestaan nog.
