Alweer twee weken geleden is het. Het is ongelofelijk hoe de tijd vliegt. Zoveel te vertellen - maar soms, ben je ineens druk met het leven leven, in plaats van erover te schrijven.
Toch ga ik het alsnog doen. Want voor mij was deze Bruggenloop een ijkpunt. Na de
10 kilometer van Rotterdam in april, had ik mezelf een nieuw doel gesteld. Acht maanden werkte ik eraan. Werkte ik er naar toe om vijftien kilometer achter elkaar te kunnen rennen.
Niets liet ik aan het toeval over. Ik kende de afstand, beklom de grootste bruggen en verkende het start- en finishgebied.
In de week vooraf valt mijn startnummer op de mat. Het blijft me vervullen met trots als ik daar zo mijn naam in grote letters op zie staan.
De laatste dagen voor de achtste december worden de Rotterdammers voorbereid op afgesloten wegen.
Het belooft een droge dag te worden, met zelfs voor de tijd van het jaar hogere temperaturen.
Mijn tas is gepakt en ik ben er goed op gekleed.
Dan begint het crisisberaad. Eén van de Drie Musketiers heeft nu pas in de gaten dat haar overgenomen startnummer inhoudt dat ze aan de Business Loop meedoet. Dat betekent dat ze niet met ons mee kan rijden, zich elders moet omkleden en ook in een heel ander, - veel sneller, startvak moet verzamelen.
Hoe moet dat nu allemaal?
Puntje is dat zij juist voor ons meedoet. We whatsappen wat heen en weer en stellen haar gerust. Met de route op ons netvlies spreken we af, dat zij in de bocht voor de Erasmusbrug ons op gaat wachten. Géén paniek!
Dan stappen we samen in de auto op weg richting Kuip. Daar aangekomen komen vanuit alle kanten de hardlopers aan, als vliegen op de stroop. In één van hen herken ik mijn digitale renmaatje, ondanks dat ik hem nooit eerder in real life ontmoette. We kletsen even en nemen daarna ons lichtje in ontvangst.
Vervolgens halen we ons shirt op en gaan op zoek naar de kleedruimte.
Nog even een broodje, een slokje, een fotootje en lachen om de reclamezakken die ons straks voor de start warm gaan houden.
In het laatste half uur voor de start is het een gekrioel van jewelste op het Olympiaplein voor Stadion Feyenoord. De Kerstman is hoogstpersoonlijk aanwezig. Er klinkt kerstmuziek met een pittige beat. De lopers dragen hun lichtjes. Deze 26e Bruggenloop van Rotterdam ademt de sfeer van Kerstmis. Een winters loopfeest met een recordaantal van achtduizend deelnemers.
We treffen de ouders van Edwien en doen we nog even mee met de gezamenlijke warming-up, verzorgd door speciale 'kerstengelen'. Er gaat een golf van enthousiasme door de menigte, die de spieren op temperatuur brengt.
Als we handjeklap met Theo doen én onze derde Musketier zien, kan het wat ons betreft beginnen.
We begeven ons naar het laatste startvak, vak D. Het gonst en we hebben uitzicht op iedereen in de drie vakken voor ons. De kou valt mee, een beetje winderig misschien.
Mensen nemen nog even snel een 'selfie', een fotografisch zelfportret, met hun smartphone. Het plezier is op vele gezichten te lezen.
Topatleet Michel Butter is gekomen om het startschot te geven. Staande naast de Kerstman op de hoogwerker, heeft hij nog een goede raad voor alle deelnemers: Geniet ervan!
Als hij het startpistool gebruikt, gaat er een gejuich op.
We trekken onze plastic hesjes uit en langzaam dribbelen we naar voren. Uiteindelijk zijn er al bijna tien minuten weggetikt, als wij de startmatten passeren. We gaan! Together we beat the bridges.
Het Varkenoordse Viaduct is de eerste brug die we over rennen. Na dit viaduct zit de eerste van de vijftien kilometers er al op. Op ons gemakje proberen we in een rustig ritme te komen en genieten intussen van de mensen die onderweg naar de sliert lopers staan te kijken.
We rennen recht toe recht aan over Laan op Zuid, passeren het 2 kilometer punt en bij het naderen van de Erasmusbrug klinkt er harde muziek uit de luidsprekers:
"I just can't get enough" van Depeche Mode.
Ja hoor, daar staat ze. Blij dat we elkaar gevonden hebben, sluit Ineke zich bij ons aan en gedrieën beginnen we aan de klim over de Erasmusbrug. De tweede brug over de Nieuwe Maas, die de wijk Kop van Zuid verbindt met het Centrum. De Zwaan heeft een totale lengte van 802 meter en vandaag bevindt zich op het midden ons drie kilometerpunt.
Ook worden we daar toegejuicht door de ouders en dochter van Edwien en mijn vader die een leuke foto van ons maakt terwijl hij daar uit zijn jas staat te waaien.
 |
| ~ Bedankt Pa! ~ |
Onderaan de Erasmusbrug draaien we rechtsaf richting onze derde brug van vandaag, de Nieuwe Leuvebrug. Deze verbindt het Vasteland met de Boompjes en hiervandaan rennen we verder richting Maasboulevard. Rustig aan in een relaxed tempo. Om me heen zie ik mensen zwoegen, nu al, en ik vraag me af hoe zij het denken te gaan volbrengen. Naast ons vertelt een leeftijdgenote dat ze veel te weinig heeft kunnen trainen door een verhuizing. Zij gaat de loop op routine doen en ze maakt zo'n fitte indruk dat ik er geen moment over twijfel of ze dat gaat halen.
We passeren het 4 kilometerpunt, drinken een paar slokken water bij een drinkpost en laten de Willemsbrug rechts liggen. De Boerengatbrug rennen we wél over; de vierde van vandaag. Het vijf kilometer punt ligt er midden op.
Het gaat nog steeds lekker. Inmiddels zijn we al op de Maasboulevard beland. Ik word toegeroepen door een enthousiast jongetje. Geen idee hoe oud, maar hij kan al wél goed namen lezen. Ik geef hem een high five en bedank hem.
Even verderop stapt mootje75 van het parcours om een foto te maken van het zicht op de Willemsbrug tegen een langzaam ondergaande zon. De lucht begint mooi te verkleuren. Als we haar toeroepen dat wij die foto ook wel willen, noemt ze haar Twitternaam en zo komt het dat ik die foto nu hier kan laten zien.
We hebben er nu zes kilometer op zitten en vanaf hier begint het op te vallen dat we harder lopen dan de mensen om ons heen. Vanaf hier halen we alleen nog maar mensen in. In dit tempo kan ik dat ook nog wel even volhouden.
Als we langs de van Ghentkazerne rennen herken ik de weg die ik een paar weken terug met mijn vader ging. Dan krijgen we van Ineke het sein "Pak Je Gel." Het plan is om tijdens deze loop eens te ervaren hoe het is om onderweg een energy gel te gebruiken. Hoe scheur je dat open, hoe slurp je dat op zonder met je handen onder die plakkerige zooi te zitten, en bovenal: hoe smaakt dat dan?
Het scheuren en slurpen gaat goed, de smaak valt niet tegen, maar het heeft wel een vreemde substantie.
Als het helemaal is weggeslikt, is daar bij het acht kilometerpunt op het Toepad weer een post zodat we na kunnen spoelen met wat water. Het lukt me nog steeds niet om die kleine slokjes uit een bekertje het juiste keelgat in te leiden. Hoestend en proesten passeer ik onze eerdere parkeerplaats aan de voet van de laatste brug van vandaag.
Als we de bocht naar links nemen en richting de opgang van onze laatste brug van vandaag rennen, valt op hoeveel publiek hier weer langs de kant staat. We worden hartstochtelijk toegejuicht en de Van Brienenoordbrug, die een totale lengte heeft van 1320 kilometer, opgedreven.
Als we aan de klim beginnen moeten we ons schrap zetten om er niet afgeblazen te worden. Wat een énorme wind daar boven. Dat is dus werken. Deze brug staat met een gemiddeld stijgingspercentage van 4% gelijk aan een col van de vierde categorie in de Tour de France.
Ik ben blij dat ik hier niet voor het eerst rond ren, want nu het kost me weinig moeite.
Terwijl ik me dat bedenk, haal ik het bordje '10 kilometer' in en beginnen we aan de afdaling. "Laat je maar gewoon vallen!" roept Ien me tegen de wind in toe. Ik wil wel, maar heb het gevoel dat mijn benen dat niet bij kunnen houden en ik ga struikelen over mijn eigen benen.
Voor me zie ik Edwien vooruit vliegen. Dat blijft ze doen, ook als we allang weer vlak lopen. Dat gelletje doet het goed bij haar; is het niet in haar benen dan toch zeker wel tussen haar oren. Het tempo is echt omhoog gegaan en ik voel dat ik niet meer relaxed loop, maar flink aan moet blijven zetten wil ik erbij kunnen blijven.
Had ik hier alleen geweest, had ik zéker een tandje terug geschakeld, maar nu wilde ik niet afhaken. Ik ga zelden tot het gaatje en het leek me helemaal niet zo verkeerd om dat op deze dag dan nu just maar eens wél te doen. Buffelen dus.
Ik blijf volgen. Verdwalen kun je niet. Ook niet wanneer de schemering invalt en de skyline van Rotterdam stemmig rood kleurt. Alle lopers tezamen vormen dan een magische, lichtgevende 'kerstslinger'.
Ondanks dat het niet meer vanzelf gaat, blijven we continu mensen inhalen. Dat geeft wel een goed gevoel en helpt om vol te houden.
Tussen het twaalf en dertien kilometer punt ligt opnieuw een drinkpost en ik waag me weer aan enkele slokjes. Ook nu giet ik ze de verkeerde kant op. Dit is het moment dat ik besluit voortaan mijn eigen belt met flesjes mee te nemen. Geen getob meer. Dit leer ik toch nooit.
Inmiddels is de lucht roodgloeiend door de ondergaande zon en maken we, met zicht op de thuishaven, nog een extra lus voor we de Olympiaweg weer opdraaien. Kom op Sjaan, nog even doorbijten.
Om me heen vang ik gesprekken op tussen mensen die elkaar oppeppen. Dat gaat er soms pittig aan toe, maar het helpt wél, want niemand stopt ermee.
"Je bent toch *vloekwoord* geen watje! Kom op! Doorgaan!"
Na het bordje Veertien Kilometer draaien we naar rechts en rennen we op het laatste rechte eind richting de finish. We horen de omroeper en ik bijt me nog eens vast in de billen van de Twee Musketiers die me voorgaan.
Dan hebben we het volbracht.
Het is me nog niet eerder gebeurd dat ik er zo blij mee ben mijn benen stil te mogen houden. Maar blij, dat ben ik. Even verderop krijgen we drankjes en onze medailles.
Het is een speciale, die zelfs in de kerstboom gehangen kan worden. Mijn collega-lopers babbelen er, - vol adrenaline, op los en ik.....ik ben alleen maar moe.
Moe maar zeer voldaan. Trots. Dat ook. Want het is me maar mooi gelukt. Vijftien kilometer en de Bruggenloop volbracht.
In de auto nemen we er een stuk rumtaart op. Daar knapt een mens van op. Ik kan weer lachen ook.
Lachen en nieuwe plannen maken.
Er staat al een nieuwe uitdaging voor de deur. Het hoogtepunt zal in juni 2014 komen te liggen. De weg er naar toe zal hobbels en bobbels kennen. Die ik niet op de voor mij vertrouwde manier kan gaan bestijgen. Geen controle, maar loslaten en proberen zonder te weten of ik het wel kan.
Rete-spannend dus voor deze controleur.
Maar. Ik ga het gewoon DOEN!