Zaterdag kwam Sinterklaas aan in Schiedam!

Nou ja, daar gingen we vanuit hè.
Want met kwijte paarden en stukke boten en gevallen kadootjes en verwarde Pieten en alle andere narigheid die kinderen voorgeschoteld krijgen op TV, weet je het tegenwoordig uiteindelijk maar nooit.

Het was wij met z'n tweetjes, want Jelmer is groot en gaat liever met zijn Pa ergens een voetbalwedstrijdje kijken.

In de stad was het koud. Druk ook wel. En gezellig.

 

Maar ook anders. Héél anders. Hij hield nog steeds beide handen op voor een dosis kruidnoten, maar ging er niet meer voor direct achter de hekken staan.

~ 2005 ~

Hoe kan dat nou toch? Het voelt zo kort geleden dat ik hier stond met Jelmerpeuter en babyWessel.
Het is allemaal zo kort geleden... en nu, nu Jelmer op de middelbare school zit en de jongens sowieso steeds meer hun eigen gang gaan, lijken we op de drempel te staan van weer een nieuwe tijd.
Een andere tijd. Met weer andere leuke dingen. Niet minder leuk. Anders leuk.

~ 2005 ~

Zo stonden we daar, zaterdag, alles van een afstandje te bekijken. Want als je 10 bent snap je heel goed dat alle aandacht van de Zwarte Pieten naar de jongere kinderen gaat en dat zij vooraan horen te staan. Hij hoort daar ook niet meer tussen. En ik zag dat langzaam bij hem inzinken.

~ 2007 ~

 

Verkleumd en met een tas goed gevuld met strooigoed gingen we weer naar huis. Met trek in warme chocolademelk.

Gisteren was daar al direct het Sinterklaasfeest van Papa zijn werk. Natuurlijk gingen we. Met zijn drietjes dit keer. Want Jelmer is groot en hij had zijn vriend thuis gevraagd om samen te chillen en te giechelen over meisjes.

Ook hier trok hij zich terug uit de drukte en zat hij veel bij ons aan tafel. Hij voelt zich nu echt te groot.
Maar nog niet te groot voor verrassingen en cadeautjes; die ging hij nog wel even ophalen. Een blij kind hadden we toen. Dank u Sinterklaasje.

Misschien waren we hier ook wel voor het laatste jaar.
Misschien hebben we volgend jaar echt niets meer te zoeken bij dit soort dingen.