Je bent bijna dertien, en dus is het tijd voor mijn jaarlijkse brief aan jou.
Het was een nieuw, woelig jaar voor je. Voor ons allemaal. De overgang van de lagere school naar de middelbare school was een keerpunt in ons gezin. We moesten allemaal wennen aan het nieuwe ritme, je nieuwe verantwoordelijkheden, je nieuwe sociale kringetje, en je nieuwe uithuizigheid, vooral ook. Je bent veel weg, je maakt lange dagen.
Met de middelbare school kwam ook de puberteit, maar nog niet met volle kracht. Fysiek sta je in bloei en je bent er zo trots op dat je mij in lengte hebt ingehaald. Je bent dit jaar ook zo veranderd. Je armen zijn langer, je handen zijn groter en er zit geen spoortje babyspek meer aan je. Je gezicht is hoekig, je schouders ook. Je bent geen kind meer.
Mensen die je een tijdje niet hebben gezien, of moet ik zeggen gehoord, schrikken van je lage stem.
M'n jongen - je bent zo veranderd sinds die nacht, toen ik je voor het eerst in mijn armen hield. Een nacht waarna niets meer hetzelfde was, omdat ik het gevoel had dat mijn eigen hart armpjes en beentjes had gekregen en gewikkeld in een dekentje in en op mijn buik werd gelegd.
En ik denk dat dat nooit meer stopt, dat ik nooit meer een stap zal zetten zonder de hoop in mijn hart dat jij gelukkig bent, en veilig, en gezond. Mijn hele wezen is veranderd door mijn verantwoordelijkheid voor jou, mijn eerste kind, en ik kan je nooit genoeg bedanken voor de extra dimensie die dat heeft gegeven aan leven.
We botsen wel eens, maar het ergste moet nog komen. Voorlopig gaat het alleen over huiswerk maken; vaker nog over het niet maken van huiswerk. Je mentor heeft herhaaldelijk gevraagd wanneer je je eens in gaat spannen, maar je ziet er de noodzaak niet van. Op jouw manier haalde je met gemak het 2e schooljaar.
Het hoort bij deze periode van je leven dat je meer bezig gaat zijn met je imago. Met cool zijn. Ik merk er nog niet veel van. Je bent en blijft dezelfde, die zich niets aantrekt van anderen. Die er nooit voor kiest om zich bij de groep aan te sluiten vanwege de groep. Die duidelijk zijn eigen keuzes maakt en misschien juist daarom wel zo gewaardeerd wordt door de groep. En die ook zo goed is in het accepteren van de ander zoals die is. Tolerant, heet dat.
Dat je uiterlijk je wel degelijk interesseert maak ik op uit het feit dat de Clearasil gebruikt wordt en er een wolk Axe om je heen hangt als je uit de badkamer komt. Daarentegen vraag je nog steeds of ik de gel in je kuif wil doen en trek je alles aan wat ik voor je koop en klaarleg.
Binnenkort zal je meer op zoek gaan naar wie je bent en naar hoe je in het leven staat. Je vader en ik weten uit ervaring dat die zoektocht een kronkelige weg is.
Dat is niet erg. Niet iedereen die ronddwaalt is de weg kwijt. Maar vlieg alsjeblieft niet uit de bocht kind. En twijfel dan niet aan de mensen langs de kant, die je proberen te vertellen waar de weg eindigt en het ravijn begint.
Het komende jaar wordt er vast weer één vol uitdagingen, vriendje.
Maar onthoud dat er niemand op de hele wereld zo begaan met je is als je vader en ik, ook op de momenten dat we misschien lijnrecht tegenover je komen te staan. En als ik zeg dat ik van je hou, dan is dat nooit uit gewoonte.
Dan is dat omdat moeder worden, toen jij dertien jaar geleden in mijn armen werd gelegd, het beste is dat me ooit is overkomen.
Liefs,
Mama