En zo is het.

Hij was in vorm vandaag

Het is meivakantie. De heertjes hebben meer tijd om te gamen. Er zijn een aantal spelletjes favoriet.
Vorig jaar had ik mijn huiswerk niet goed gedaan en een spel in huis gehaald van het verlanglijstje. Call of Duty. Fout. Erg fout. Het bleek barstensvol akelig geweld te zitten. Ze weten hoe ik over dit type spel denk, dus een tikkeltje verbaasd waren ze wel dat ze het gewoon gekregen hadden. Daar haden ze niet op gerekend. Omdat ik vind dat ik een gegeven iets niet weer af kan pakken, maakte ik een deal. Vooruit. Eens per week een half uurtje spelen. Dat werkte en zoals dat vaker gaat verflauwde de aandacht gelukkig snel.
Vandaag kwam de reclame. Er komt een nieuwere versie uit.
Vriendje D. vertelde dat hij ervoor aan het sparen is.
Waarop ik Wessel hoor zeggen: "Deze mogen wij niet. Wij hebben een kwaadaardige moeder!".

Begin van de middag gaan we naar de bioscoop. Ook al tel ik de kwartieren voor vertrek af, toch moet er op het laatst nog gehaast worden. De pyjama moest nog vervangen door kleding. tanden nog gepoetst. Als ik daarna vraag of Wessel nog even naar de wc wil gaan én zijn schoenen aan wil doen, ontploft hij.
"Ik ga NU even naar mijn kamer. Ik word hier echt gestrest van!".
9 Jaar is ie hè.

Situatieschets: Wessel en viendje D. zitten bij me in de auto.
Aan Wessel kun je zien dat hij niet meer op voebal zit en dus veel minder aan het rennen en draven is. Hij is de laatste tijd wat steviger in zijn vel komen te zitten.
D. daarentegen is een hele slanke knul, op het magere af.
We brengen D. naar huis, na een gezellig logeerpartijtje.
Uit het niets begint Wessel te vertellen: "Weet je D., je kunt bij mij goed zien dat mijn vel dikker is hè. Kijk, hier op mijn hand en mijn wangen. Maar ik heb ook hele dikke benen, want daar zitten heel veel stevige spieren in. En dat is eigenlijk heel handig, want daarom ben ik nooit ziek.
Jij bent best vaak ziek, toch? Bij mij kan dat gewoon allemaal niet door mijn huid heen; die is daarvoor te dik."
Ik zag in mijn achteruitkijspiegel D. serieus knikken. Hij was het helemaal met hem eens en begreep precies wat hij bedoelde.

Waar een klein dorp groot in kan zijn.

Zo ongeveer het ergste wat mij kan overkomen, is bang zijn voor iets. Het niet weten. Beren op de weg. Onzekerheid. Ik haat het.

Doe mij alstublieft een vent met een vaste baan, in gemeenschap van goederen, de hypotheek voor 30 jaar vast, een Mazda en een goudvis.
Oh wacht, ik beschrijf mijn leven.

Daarom wordt Koninginnedag door mij ook in Kethel gevierd. Ieder jaar sinds ik er woon. Lekker duidelijk, lekker overzichtelijk en bere-gezellig!

Waar ik 364 dagen per jaar het liefst meer dan 3 soorten prikkels tegelijk uit de weg ga, weersta ik ze op 30 april allemaal. Tegelijk. In veelvoud.

In het dagelijks leven kan ik het heel goed met mezelf vinden en zoek ik niet altijd de mensen op. Eén dag per jaar hef ik elke 25 meter enthousiast mijn hand en groet ik de hele goegemeente, want het is zo leuk om iedereen weer te zien en te spreken.
Ook 2012 was top!

~ Zelfde lokatie, 13 uur tijdsverschil ~

Het begon de avond ervoor. Om 20.00 uur pakte ik mijn fiets voor een rondje Kethel.

Kijken. Naar al die dwazen die al met een partytent aan het stoeien waren. Die  met kleden en stoelen hun terrein al afgebakend hadden. Ik zou voor geen goud met ze ruilen. Maar die sfeer mensen, die was geweldig. Toen al. Oranje verbroederd.

Dit soort briefjes vind je her en der. En het mooiste is, dat iedereen dat respecteert, het laat liggen en zijn eigen kleed een stukje opschuift en er naast parkeert.

Om 9.00 uur stonden we bij de dorpskerk voor de traditionele aubade. De burgemeester was er ook weer. Weer in een fout jasje.

We zongen uit volle borst mee met "Ik hou van Holand" en "Woutertje Woutertje".

Daarna trokken we langs het wereldhandelscentrum. De lege kleedjes van de avond ervoor, lagen nu bomvol snuisterijen en vergane glorie. Men kon op zoek naar schatten.
Malle Pietje was er, samen met zijn broer en zus. Een samenscholing van familie en wat een gezelligheid daar in de zon.

Tussendoor dronken we thuis koffie met oranje moorkoppen.

~ Hetzelfde blauwe hekje, 20 uur tijdsverschil ~

Daarna gingen we naar het feestplein voor deel 2.

~ Tim Douwsma en Monique Smit ~

Spelletjes en muziek.

En 2 elkaar-in-haren-vliegende-moeders-in-de-rij-voor-een-bakje-popcorn-voor-de-kinderen. Letterlijk. Het was geen gezicht en onvoorstelbaar onvolwassen.

Maar, die popcorn was evengoed lekker hoor.

Om 22.00 uur sloten we de dag af met vuurwerk. Het was weer een klapper vandaag.

Veel zon, veel licht, veel vrolijkheid. Fijn!

Loop naar de pomp!

Het kan weer.

Vrijdag is er geschiedenis her- en geschreven in "ons dorp". De waterpomp is terug in Kethel.

In 1898, tijdens het kroningsjaar van Koningin Wilhelmina, regelde raadslid Jacobus Verspeek samen met de dorpsdokter een pomp met een filterbak, aangesloten op de verderop gelegen Poldervaart. Een enorme vooruitgang. Geen gedoe meer met het juk op de schouders, emmers en teiltjes bij de vuile Kerklaanvaart. Schoon drinkwater.

In 1914 verdween de pomp omdat het dorp aangesloten werd op de drinkwaterleiding van Schiedam en niemand weet waar hij is gebleven. Maar een kleine twee jaar geleden stond Kethellapper Peter Staal in Voorschoten, oog in oog met een soortgelijke pomp. Hij ontdekte dat de originele mal ergens in Brabant opgeslagen stond bij een gespecialiseerd bedrijf, dat gietijzeren monumenten conserveert en restaureert.

Vanaf die dag heeft hij zich hard gemaakt om de Verspeekpomp terug in Kethel te krijgen.

Hij peilde eerst de mening van dorpsbewoners en zocht steun. Wij zorgden voor onze handtekening op de steunbetuiging.

Er kwam een Verspeek Cake. Wij kochten hem en smulden ervan.

Het lukte om de sponsorloop van de basisschool om te zetten in een waterloop en met elkaar haalde de jeugd ruim 2400 Euro op.

Het lukte om het benodigde geld bij elkaar te krijgen. De gemeente ging aan de slag en bereidde de aansluitingen op de waterleiding voor.

En toen was het feest! De pomp stond en zou officieel onthuld worden.
Doordat de dorpsschool een prominente bijdrage leverde aan het geheel stond ik er samen met mijn camera met mijn neus bovenop. Officieel uitgenodigd en in functie zal ik maar zeggen.

In de ochtend werd de werking van de pomp door de onderbouw leerlingen getest en het water geproefd. Daarna werd hij mooi ingepakt voor het middagprogramma.

In de middag verzamelden de burgemeester, bestuursleden, donateurs, dorpsbewoners en heel veel geinteresseerden zich op het dorpspleint. Het was druk!
Intussen werd er in de schoolhal door leerlingen en het harmonieorkest geoefend op de liederen die ze straks in het echie moesten presenteren. Twee emmertjes water halen. Echt heel leuk voor 10, 11 en 12 jarigen - not.

Rond twee uur werd het officiële deel geopend door de aankomst van de plaatselijke Tamboer-, Trompetter- & Majorettekorps Juliana, gevolgd door de bovenbouwleerlingen en leraren. Ik vond het hilarisch. Het was tijdens de hele optocht knettervals!

Na een klein uur formaliteiten werd de pomp dan eindelijk onthuld door de burgemeester en de kleinzoon van Jacobus, Hans Verspeek. Het heeft wel wat, vind ik.

De grote gietijzeren Verspeekpomp is terug in Kethel!

~ Ik vond een foto waar ik ook op sta ~

Morgen gaat hij voor het eerst naar school .

Augustus 2006

Beste wereld,

Morgen stuur ik je mijn jongste. Dan gaat hij naar school. Hij komt niet eerst wennen, want in de zomervakantie werd hij vier. Hij komt gelijk écht. Je herkent hem ongetwijfeld meteen, als je hem ziet. Onstuimig tiepje, wilde bos haar, grote bruine ogen en een gulle lach.

Mijn jongste is een beetje een speciaal geval. Hij is altijd de koning van het paleis geweest, hier. Hij is nou eenmaal de jongste, zoals ik al zei. En laten we eerlijk wezen, hij is om op te vreten. En, hij is mijn laatste baby. Dus tja.
We hebben hem eigenlijk best een beetje klein gehouden, waar we konden, maar vanaf nu gaat dat veranderen. Vanaf nu wordt jouw invloed langzaam, stukje bij beetje, steeds groter, en de mijne steeds een beetje kleiner.

Wat hem staat te gebeuren is nieuw voor hem, en hartstikke spannend. Hij vindt het geweldig, en tegelijkertijd best wel eng. Tot nu toe waren papa of mama er als hij zich pijn deed. Zijn broer was er om hem te beschermen tegen iedere enge grote hond, om zijn handje vast te houden als hij van een hoge stoep moest springen... Dat wordt vanaf morgen langzamerhand anders, en ik zou je willen vragen het een beetje rustig aan te doen, met hem.

Morgenochtend gaat hij naar het schoolplein, met papa en mama. Dan zetten we hem in de klas, op een stoeltje met zijn naam erop. Dan zwaaien we heel hard, en dan begint voor hem een heel nieuw avontuur. Een avontuur dat hem misschien wel de hele wereld over stuurt. Een avontuur dat vol zal zitten met vreugde, maar vast ook wel met verdriet. Om je leven te starten, om zomaar uit je veilige huis de wereld in de stappen, nou, daar is best moed voor nodig.

Zorg een beetje voor hem. Goed? Pak zijn hand, neem hem mee, steeds stukjes verder, en leer hem alles wat hij moet weten. Maar als het mag, graag zachtjes. Hij zal moeten leren dat niet iedereen aardig is, maar dat er meer helden zijn dan boeven. Dat hij vrienden heeft, maar ook vijanden. Vooral dat laatste vind ik niks, maar goed, ik snap ook wel dat dat een keer zal moeten, dus even van moeder tot moeder: no hard feelings.

Het gaat best een tijdje duren, dit hele gebeuren. Ik schat een jaar of zestien, vanaf nu. In die tijd wil ik zo graag dat hij leert dat 50 verdiende centen meer waard zijn dan 1 gevonden euro. Dat hij soms ook moet verliezen, om af en toe te winnen. Hij zal jaloezie moeten leren kennen om te voelen hoe je oprecht blij voor iemand kunt zijn, en hoe dat je hart kan vullen.

Hij zal leren naast zich te kijken, naar de dingen om zich heen, maar ook verder dan zijn neus lang is. Hij zal zien dat je je kan verwonderen over de schoonheid van de woorden in een boek, maar ook over het landschap om je heen. Over de grote daden van de mensheid, maar ook over heel klein geluk.

Als hij op school zit, hoop ik dat hij leert dat het beter is om te zakken dan om te

spieken. Dat hij vertrouwen krijgt in zijn eigen ideeen. Ik hoop dat je hem de ruimte geeft om fouten te maken, en te leren van de consequenties. En dat hij zal weten dat hij niet met de menigte hoeft mee te lopen, als hij dat niet wil. Niet iedereen die dwaalt is de weg kwijt. Laat hem maar dwalen, maar alsjeblieft niet al te ver, goed?

Laat hem leren om te lachen als hij verdrietig is, en te huilen als hij dat wil. En dat heel soms het beste wat je kan gebeuren is, dat je niet krijgt wat je wilt. En dat je moet vechten voor waar je in gelooft. Help me hem te laten geloven in zichzelf. Want alleen als hij gelooft in zichzelf, kan hij ook geloven in anderen.

Wees voorzichtig met hem. Niet te voorzichtig, dat dan weer niet, want - nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel.

Want hij is nog maar net vier. Laten we klein beginnen. Morgen.

Met zijn naam op zijn stoeltje.

Ik weet wel dat ik veel vraag.
Maar ja, hij is van mij, en ik vind hem heel bijzonder, mijn zoon.

Morgen.

Dan komt hij.

Liefs,
D.