De Utrechtse Waterlinie Wandeltocht

zaterdag 3 juli 2021 

Vorig jaar was ons oog op deze Waterlinie Wandeltocht aan de Zuiderzee gevallen. Hij dankt zijn naam aan de 19-eeuwse verdedigingslinie die de grote steden in het westen van ons land beschermden tegen de aanvallers in het oosten. Bij oorlogsdreiging werd het gebied van Muiden tot aan de Biesbosch onder water gezet. Zwakke plekken in de linie werden versterkt met forten.

De Nieuwe Hollandse Waterlinie is genomineerd voor UNESCO werelderfgoed.

Dit leek ons leuk. Eens een ander wandelgebied. Maar uiteraard werd deze in 2020 gecanceld.

~ Met de stempelkaart om onze nek ~

Bij het weer openstellen van ons land, was deze tocht de eerste die weer op de agenda kwam.
We schreven ons direct in. Op de minst lange afstand, want we waren beiden niet zeker van wat we (aan)konden.

~ Koffie is áltijd een goed idee ~

Verder dan dat, hadden we niet gekeken. Dat hadden we, achteraf gezien, beter wél kunnen doen.

~Fort Ossenmarkt in Weesp ~

Wat bleek? Er waren drie afstanden te kiezen. De langste was 27,5 kilometer, die liep van Weesp naar Naarden-Vesting, en weer terug naar Weesp. Een rondje dus. Langs onder andere Muiderberg, het Markermeer, IJmeer en het Muiderslot.

~ Molen De Onrust van Natuurmonumenten ~

Maar daar kwamen wij dus niet.

De andere twee afstanden waren beiden een half rondje. Waarbij onze helft van Weesp naar Naarden-Vesting liep. Maar dus niet terug.

Met andere woorden: we liepen geen rondje. Het start- en eindpunt waren niet het zelfde. Hoe onhandig is dat zeg.

Daarbij was de omschrijving van de wandeling als volgt: 'Onderweg zie, beleef en proef je van alles!' 

 

~ Een glaasje sinas van tante Annie ~

Eerlijk? Onze helft was eigenlijk behoorlijk bloedsaai. De verkeerde afstand gekozen dus.

De natuur was mooi, maar eenzijdig. Er viel weinig te beleven en bekijken onderweg.

Geproefd hebben we alleen een muizenblokje kaas en een glaasje appelsap.

We keken enorm uit naar een terrasje, maar dat was er nergens langs de route.

Gelukkig hadden we wél tante An. Die had haar schuurtje en garage open gedaan, een klein koelkastje aangezet en alle tuinstoelen die ze vinden kon voor de deur geposteerd.

Voor een euro schonk ze wat fris voor je in, of kreeg je koffie uit de thermoskan.

Dit had voor haar duidelijk niets met geld verdienen te maken. Maar met open armen en een goed hart. En wat was haar rustplek welkom. Heerlijk. Even zitten.

~ Bij de finish nog even een drankje doen ~

Ze bleek vol verhalen te zitten. Eén van ons gooide er een kwartje in en hoppa...daar ging ze. 

Tante Annie Mostert Pieterse - 96 jaar - woont al 74 jaar op dit adres. Lang geleden was ze gaan inwonen bij haar kersverse echtgenoot en zijn broer. 

Ze woonden in De Machine. 

Een voormalig gemaal met twee stoommachines. Waarmee een toenmalig Tweede Kamerlid het Naardermeer droog wilde leggen. En daarmee een fortuin dacht te gaan verdienen. Maar het experiment mislukte en werd veel te duur. Want door kweldruk kwam er zoveel water naar boven, dat de machines dag en nacht moesten draaien om de Naardermeerpolder droog te houden. 

De familie ging failliet en wilde van het Naardermeer af. Gemeente Amsterdam toonde zich toen belangstellend, want zij dachten er een huisvuil dumpplaats van te kunnen maken. Doordat Natuurmonumenten het gebied in 1905 aankocht, ging dat gelukkig niet door. Het Naardermeer werd daarmee het eerste beschermde natuurgebied in Nederland. 

Nadat de stoommachines waren verwijderd, kon het gemaal als woonhuis gebruikt worden. Zo is het gekomen dat de schoonouders van tante Annie en later Annie zelf, deze woning al zolang huren van Natuurmonumenten.

(Dit was mijn spreekbeurt.)

Gelukkig waren we in goed gezelschap. En liepen we druk kletsend de hele route af.

Met wat knie- en pees-pijntjes voor hem, en zonder moeite voor mij, verzamelden we onze drie stempels en konden we 13,5 kilometer aftikken.

Dat was een mooie opsteker. 

Dus ondanks het tegenvallende evenement - wat gewoon pech was doordat we de minst leuke helft liepen - hadden we een fijne dag samen. Dat smaakt naar meer.