Pippi Langkous Koekjes

Over de Gijs Giraf koekjes die ik maakte, heb ik al uitgebreid verteld. In die periode kreeg ik nóg een verzoek. De aanleiding was helemaal niet leuk, maar over de uitkomst van mijn aandeel ben ik meer dan tevreden. Dus dat verpak ik hier graag in een verhaaltje.

Het begon zo:

Veel mensen kennen deze quote. Sommige mensen leven ernaar. En wéér anderen dragen hem uit.

Eén van haar vriendinnen is er zo eentje. Plotsklaps in haar nek gegrepen door monsters van het leven. Overvallen en overdonderd. Maar klaar om deze monsters met open vizier te betreden. Dat ging ze doen in háár ziekenhuis. Op de afdeling waar zij met heel haar ziel en zaligheid, veel van haar werkdagen doorbrengt.

Dat is enerzijds gek en confronterend. Maar biedt anderzijds ook steun en vertrouwen.

Zij bedacht iets liefs. Elke behandeldag - of ze er nu wel of niet zelf werkte die dag - zorgde ze voor een aardigheidje. Dat legde ze dan voor haar klaar op de afdeling.

Soms een cadeautje, vaak een lief briefje. Gewoon, een aardigheidje om te laten weten dat ze aan haar dacht. Vooraf had ze geen idee van de impact, maar die was er. Absoluut. Aandacht blijkt één van de liefste dingen om weg te geven.

Omdat de quote van Pippi altijd al haar motto was, had ze bedacht dat Pippi koekjes wel toepasselijk zouden zijn. En zo kwam ze bij mij.

En tja, dat vond ik wel een uitdaging. Er was geen haast bij, want de behandelingen gingen nog weken duren. Ik had die tijd ook wel nodig om uit te vinden hoe ik dit aan ging pakken én of het überhaupt wel te realiseren was. Want àls ik ze zou maken, dan wilde ik ze ook wel herkenbaar laten zijn. Het moest gaan lijken op de echte Pippi.

Op zulke momenten is G**gle mijn beste vriend. Maar er waren weinig koekjes te vinden. Eén set uitstekers kwam ik tegen.

Maar een prijs van €25 vond ik veel te gek. Kijkend naar de dunne benen, armen én staartjes zag ik dat het een enorme uitdaging zou worden om het deeg heel uit de vormpjes te krijgen. Zo niet, onmogelijk. Ik durfde deze gok, voor dit bedrag, niet aan.

Daarom klopte ik aan bij Rosan *klik, de Koningin van de Koekebakkers in Nederland. Zij hielp me met het omzetten van een door mij aangeleverd plaatje, naar een bruikbaar 3D ontwerp.

Zij weet precies wat valkuilen en kwetsbare onderdelen zijn. Et voilà, ik had een unieke Pippi uitsteker.

De eerste proefbaksels stuurde ik in plaatjes door. Om te testen of zij iets bekends zou zien?

Ja dus. Ze herkende het silhouet. 

Toen kon ik aan de slag met de kleurtjes. Allemaal verschillend, was het verzoek.

Het was best een gepriegel met al die kleurtjes en verschillende vlakken. Dat moet tussendoor ook steeds weer drogen, anders gaan de kleuren door elkaar lopen. Echt arbeidsintensief dus.

Maar beetje bij beetje verschenen er reuze echte Pippi's. Het meest lastige waren de gezichtjes.
Daar kan ik nog wel een cursusjes voor gebruiken.

De reacties van gever én ontvanger waren goud waard.
'Ze vond ze geweldig!','Super toffe koekjes. Onwijs origineel'. Ja, dat laatste klopt zeker, want dit is een wereldwijde primeur kan ik met trots melden. Pippi Koekies.

Zelf schrijft ze ook een blog waarin ze verhaalt over wat ze meemaakt en doorstaat. Ik mocht even meelezen en mijn hart maakte een sprongetjes toen ik las dat ze overspoeld werd met Pippi Langkous merchandising, zoals ze het noemt. Kaarten, een mascotte, sleutelhanger, sokken en nu dus ook koekjes.

Twee dingen leerde ik van deze periode. Ten eerste natuurlijk het maken van de koekjes zelf. 

Maar belangrijker nog, dat je áltijd iets kunt doen om een ander die het moeilijk heeft te steunen.
Te laten weten dat je meeleeft. En dat dat juist niet zit in grote dingen, maar in de kleintjes. Zoals een lief kaartje of briefje, met een kort "Ik ga aan je denken vandaag."

Of met een koekie. Daar kan ik je dan wel bij helpen.