Het gezicht achter Gijs Giraf - deel 2

Laat ik beginnen met vertellen dat ik dankbaar ben voor de vele leuke reacties die ik heb gekregen.
Er zijn dus mensen die voornemens zijn om een Gijsje te haken, er zijn er die er al aan begonnen zijn en de allereerste is zelfs al klaar.

~ Deze Gijs is gemaakt door Petra, mijn schoolvriendin van veertig jaar geleden ~

Hartstikke leuk. 

Op dit moment worden er in Achel en Helmond weer Gijsjes verzameld en wordt hun transport voorbereid. 

Met andere woorden: het project houdt niet op, dus je wordt van harte uitgenodigd om te gaan en/of blijven haken.

Maar dan terug naar waar ik de vorige keer eindigde. De zin dat Marijn tussen twee chemo's door naar Amsterdam was gereden, trok mijn aandacht. Helemaal toen ik de naam van haar persoonlijke account zag: @longtrutjes.

Hoezo trutjes? Wat is daar loos? Ik ging lezen en schrok van het drama wat zich daar in letters aan mij ontvouwde. Marijn bleek het leven te leven waar ik mijn hele leven al bang voor ben. Sinds februari 2019 gediagnosticeerd met darmkanker én uitzaaiingen in de longen. Moeder en echtgenote binnen een leuk (honden)gezin. Twee tienerzoons. Leuke baan als receptionist.

En erg ziek. In de tijd dat ik haar digitaal leerde kennen, zat ze midden in een serie palliatieve chemotherapie behandelingen. Waar ze hondsberoerd en doodziek van werd.

Ze nam toen een weloverwogen en énorm dappere beslissing. Ze koos voor kwaliteit van leven.
Ze wilde zo graag de - ultrakorte - rest van haar leven vullen met avonturen, herinneringen, ontmoetingen, reizen en de gewone gezinsdingen die haar zo gelukkig maakten. Én ze ging op zoek naar manieren om iets achter te laten voor haar jongens. 

Eén daarvan was het vullen van haar Instagram account met foto's, verhalen, herinneringen en levenslessen. Ze schreef rouw en eerlijk. Ontroerend en ontwapenend. Ze nam haar lezers mee in haar strijd. Want ze wilde geen afscheid nemen, maar leven.

Toen sloeg het tweede noodlot toe. Corona. We weten allemaal wat dat betekent heeft. Voor haar was het sociale effect hartverscheurend. Want van alles dat ze zo graag nog wilde doen, bleef heel weinig over. Vakanties, ontmoetingen, gezellige en leuke dingen doen, het kon en het mocht niet. Ze zag kostbare tijd door haar vingers glippen.

In mei 2020 schreef Roos - waar ik een zwak voor heb sinds ze aan Wie is de Mol? meedeed - een column. Over haar. Prachtig. Ze raakte precies de kern.

Ze wilde nog zoveel uit het leven halen. De vrouw die gek is op Tom Waes,
maar die mij wel even uit moest leggen wie dat is. De vrouw die heel goed is in zwart wit straat fotografie (@marijntje73). 

Die piraat speelde in de Discovery Bay van Center Parcs. 

De vrouw die gek is op World Wrestling Entertainment en de werken van Rembrandt van Rijn.
Die voornemens was haar overleden hondje in te vriezen en onder haar rok via haar kist mee te smokkelen richting hemel.

Ik leerde Marijn steeds beter kennen, ook al was het digitaal. 

Ik kocht haar kaarten, waarvan de opbrengst voor StopDarmKanker was.

En toen ze te kennen gaf dat ze mijn naamkaarten zo leuk vond, maakte ik er eentje voor haar.

Gelukkig kon ze toch nog een aantal keer naar haar geliefde Rome. 

En kreeg ze de kans om in alle rust te genieten van al het moois dat het Rijksmuseum te bieden heeft.

Maar allemachtig, wat was er veel dat ze miste. Vooral haar oude leven, waarin ze alles zonder moeite deed. Haar onbezorgdheid. Haar energie. Ervoor in de plaats kwamen ongemak, pijn en een hoofd vol zorgen. Doodgaan zorgen, noemde ze het zelf. 

Na dit alles bleef er nog één wens over. Berusting. Want alles in haar bleef tot dan toe in de weerstand. Ze wilde niet toegeven, niet accepteren, maar zó graag verder leven. Vier dagen geleden nam ze op Instagram afscheid van haar volgers. Ik hoop dat de berusting nabij is.

Gelukkig heb ik onlangs mee kunnen werken aan een kleine wens. Dat brengt me weer terug bij Gijs. Binnenkort vertel ik daarover in het laatste deel, deel drie.