Donderdag om half tien vertrokken we bij mijn huis. Natúúrlijk deed ik weer iets verkeerds met inpakken en volledig onverwacht bleek onze allesweter en kunner het één en ander vergeten te zijn. Maar dat is nu juist wat een band schept.
Rond elf uur vonden we de QParking en bracht de pendelbus ons naar de vertrekhal van Schiphol. De heenvlucht was een zeldzaam mooie. Ontzettend helder en daardoor prachtig uitzicht op de wereld onder ons. Zo speciaal om vanuit de lucht de Willemsbrug én de Erasmusbrug te herkennen.
Rond half vier stonden we op Spaanse bodem.
Natuurlijk moest daar een selfie van gemaakt worden. De eerste van velen. Want wat er de komende dagen ook zou gebeuren, de hoeveelheid foto's gemaakt in 2018 waar ik zelf op sta, zou deze dagen verveelvoudigen. Dat was wel zeker.
De metro bracht ons naar het Centrum. Daar maakten we al snel kennis met de vriendelijke en behulpzame Spanjaarden. Heel verfrissend.
Na even struinen door de straatjes stonden we voor de deur van ons appartementencomplex Blue Moon, in de wijk El Carmen. Schoon, netjes, met alles er in dat je nodig hebt voor een city trip. En zelfs een wasmachine als - overbodige - bonus.
Oh ja, en met een balkonnetje waar je foto's kunt maken én aan het eind van de dag je stinkschoenen te luchten kan zetten.
In de vroege avonduurtjes doken we het centrum in, op zoek naar een terrasje in de zon. Niet gevonden, want het oude centrum kent overwegend smalle straatjes met prachtige veelal hoge gebouwen. Waar de avondzon niet meer zijn licht in kan laten schijnen.
Wél kregen we een prima eerste indruk van de stad.
Onze eerste euro's gaven we uit in de Ale-Hop en de bar waar we pinchos en patatas bravas aten. Wàt een leuk concept is dat. Je kiest zelf uit de vitrines je pinchos uit waar je trek in hebt. Een sneetje brood met een topping, wat van alles kan zijn. Ei, worstjes, vis. De prikker die erin zit, bewaar je. Afrekenen doe je achteraf aan de hand van het aantal en de lengtes van de prikkers.
Hier maakten we ook voor het eerst - en zéker niet voor het laatst tijdens deze dagen - kennis met Agua de Valencia. Een cocktail op basis van cava (een Spaanse mousserende wijn), sinaasappelsap, wodka, gin en suiker. Ontzettend gevaarlijk lekker!
Moe en met zin in de komende dagen zochten we rond twaalf uur ons bed of de bedbank op. Om er even na 8 uur weer uit te rollen. Kopje thee, ontbijtkaakjes en de kleertjes aan.
Dichtbij vonden we een leuk plekje waar we voor een prikkie konden ontbijten. Aan een pleintje met sinaasappelbomen, met gekleurde houten stoeltjes en gehaakte schilderijtjes aan de muur.
Daarvandaan zochten we de fietsenverhuur.
Want we wilden ons niet onder de grond via de metro verplaatsen, maar bovenlangs. Om zoveel mogelijk van de stad te zien.
Eerst gingen we op zoek naar onze take-away-lunch.
Met de fiets aan de hand bewogen we ons door de drukkere straatjes.
Tot we ineens middelpunt van een toeristische attractie waren.
Voor ik het wist stonden we te sponsoren en 'moesten' we op de foto. Ach, doe eens gek.
Niet veel later parkeerden we de fietsen bij de Mercado Central.
Het in 1914 in art nouveau-stijl ontworpen gebouw, waarin de overdekte markt van het oude centrum huist.
We sprokkelden hier voor de hele dag proviand bij elkaar.
Vers fruit, rijk belegd stokbrood, gevulde olijven, stukjes kaas en worst.
En een fles verse sinaasappelsap.
Net op het moment dat we ons realiseerden dat het best fijn was, zo ver van huis, stonden we oog in oog met bekenden. Rare gewaarwording hoor.
We sloten af met een bezoekje aan het lavabos (dat zoeken we op) én een fruitsmoothie.
Daarna hop, op de fiets. We zetten koers naar het ten noorden van het historische centrum gelegen Turia Park.
Een prachtige oase van rust en groen. Uitstekend te fietsen en boordevol hardlopers en personal trainers.
Het Turia Park heeft er niet altijd zo groen bijgelegen. Voorheen was dit namelijk de rivier de Turia. Maar in het jaar 1957 vond één van de meest tragische gebeurtenissen uit de Valenciaanse geschiedenis plaats. Op 14 oktober van dat jaar, stroomde namelijk de rivier de stad binnen en dit heeft vele mensenlevens gekost. Besloten werd toen dat de rivier omgeleid en deels drooggelegd zou worden. In 1986 werd het Turia Park officieel geopend.
Tot zover dit korte college.
Een eerste stop hielden we bij Gullivers Playground.
 |
| ~ Foto van internet ~ |
Een cirkelvormige speelplaats waar je als lilliputters overheen kunt klimmen en vanaf kunt glijden.
We aten er een hapje en speelden met de kinderen mee.
Daarna stapten we weer op de fiets om via het park te gaan naar de Ciudad de las Artes y las Ciencias.
Of zoals wij Hollanders zeggen, de Stad van de Kunsten en Wetenschappen.
Voltooid in 2009, bestaand uit 7 bouwwerken en inmiddels een icoon van Valencia.
 |
| ~ I see faces ~ |
Indrukwekkend. Dat was het.
En weet je wat ook? Het lavabos, in het binnen-gedeelte. Kijk dan. Wie verzin dat, om een toiletdeur zó te laten spiegelen? Zodat je op je gemakkie naar je eigen geze*k kan gaan zitten kijken?
Even verderop kon ik een goedkoop souvenirtje voor Jongste 'kopen'.
Het is een gezinsgrapje geworden. Overal waar we komen wil hij van een stuiver zo'n herinneringsmuntje maken.
Net als toen hij 4 was.
Voor we verder fietsten, zochten we in het groen naar een geocache. Want dàt hoort er voor ons altijd bij, wanneer we met elkaar weg zijn. Nou ja, voor 2 van ons.
 |
| ~ Of je kakken moet......? ~ |
De 3e parkeerden we met een mobieltje op een bankje en voor ze het wist waren we alweer terug.
Onze volgende fietshalte was het havengebied.
Daar op een terrasje, kwam eindelijk de zon tevoorschijn. Want waar het in Nederland tropisch warm was, moesten wij het met 18-22 graden doen en veelal de zon achter de wolken.
Maar hier zaten we heerlijk.
Tot de glazen leeg waren en we verder fietsten, richting de Playa.
Daarmee hadden we alle componenten bezocht, waar voor ons een citytrip aan moet voldoen.
Cultuur, winkels, lekker eten en drinken én het strand.
Afsluitend fietsten we gedurende een klein uurtje weer terug naar de fietsenverhuur.
Voor het avondeten sloten we aan bij de bar waar alleen locals te vinden waren. Druk bezocht, dus dan moet het wel goed zijn, toch? Ik ga dat ook niet betwisten. Alleen kwamen we hier, naast alle supervriendelijke Spanjaarden, voor het eerst een brok saggerijn tegen. De dame die ons bediende.
Evengoed was de tapas verrassend. Nog nooit eerder at ik pulpo. Jij wel? Het is octopus. Ga ik het nog eens doen? Mwah, alleen als er echt niets anders is. En in plaats van de heerlijk er uit ziende spies van de buurvrouw, bestelde ik een soort nest hard geroosterde zoute varkensoortjes.
Het chocolade toetje maakte alles weer goed.
Wél weet ik dat we nog een paar uurtjes door de stad dwaalden. Even binnen liepen bij het van prachtige station Estación del Norte. Met zijn originele houten loketten.
En rondliepen over het Plaza de Toros, waar de stierenvechten-arena te vinden is.
Een prachtig pand, in neoklassieke stijl gebouwd tussen 1850 en 1860. Waar ik gruwel bij het idee van de gevechten die daar nog steeds plaatsvinden.
Maar geniet van het idee hoe het er hier vroeger aan toe moet zijn gegaan, qua sfeer.
Als laatste culturele activiteit duiken we vlak voor sluitingstijd een kathedraal binnen. Net lang genoeg om een rondje te lopen. Net te kort om ingesloten te worden. Precies op tijd, voor het sluiten van de deuren, staan we weer buiten.
Het is al een eind na middernacht als we moe en vol indrukken onder de dekens schuiven. Morgen nog 1 hele dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten