"Mam, wat gaan we doen volgend jaar?"
"Hé mam, we gáán toch wel weer?"
Ze worden ongerust, mijn mannen. Want een aantal maanden per jaar zien en horen ze me bezig met ons Familie Weekend. Maar nu is het al een tijdje stil. Dat is elk jaar zo, als het weekend voorbij is. Dan zijn we - de organisatie - er even hélémaal klaar mee. Als het aan de mannen ligt, heeft de stilte nu lang genoeg geduurd.
Ze worden op hun wenken bediend, want vrijdag kruipen we voor het eerst weer bij elkaar. Om na te praten en voorzichtig nieuwe plannen te maken.
Een mooi moment om via de foto's nog eens terug te blikken op eind mei tweeduizendenzestien.
Onze jongens hadden een wens. Of we er niet voor konden zorgen dat er een net tussen die doelpalen kwam te hangen. Dat zou hen heel veel lopen en ballen rapen schelen.
Uh ja. Een terechte vraag. Maar hóe regelen we dat?
Nou, zó dus. Met een net via ome Thijs en knutselwerk van neef Pat was dat het eerste klusje op de vrijdagmiddag.
Herstel. Het tweede klusje, na bier koud leggen.
Ook voor de jongsten vlechten we een doel in elkaar.
Langzaam druppelt iedereen binnen. Drankje, krantje, spelletje. Heerlijk. We zijn er weer.
Zaterdagmorgen met zijn allen ontbijten. Het ouderwetse kampgevoel.
Als om tien uur iedereen aanwezig is, openen we het weekend officieel, met de traditionele hausgemachte Torten.
In de middag vertrekken we naar Amersfoort. Daar splitsen we ons op. Er wordt een rondvaart gemaakt, gekanood of gesupt door de grachten van de binnenstad.
Na een korte instructie klimmen we er op. Proberen we balans te houden. Even wennen, maar uiteindelijk valt het best mee met de wiebeligheid.
Het blijkt ontzettend leuk om te doen.
Onderweg kruisen we de familieboot.
Natte voeten, natte knieën, het hoort er bij.
Er ging er eentje koppie onder. Toen mijn grapjas-oom onverwacht aan de punt van mijn plank trok, was het ineens gedaan met mijn balans. Heb ik weer.
Aan het eind van de route haalde uiteindelijk iedereen een nat pak, want de hemelsluizen gingen open. Schuilen was geen optie.
Inmiddels waren op de boerderij ook de twee kersverse familieleden gearriveerd.
Zo leuk, weer van die kleintjes erbij. 'We' hebben er drie!
Na de patat-ronde
kwam de Chinees op tafel.
Lekker makkelijk dit jaar.
's Avonds doet iedereen waar ie zin in heeft. Er was een buiten hanggroep, een finale-Champignons-Leage-groep en een spelletjesgroep.
Fanatiek zoals we van iedereen gewend zijn.
En met een hoog valsspeelgehalte.
Als de schemer invalt, houden we het voor gezien.
Gaan we fikkie stoken. Lang leve de hovenier in ons midden, aan hout geen gebrek.
Het is zoals elk jaar weer een hele uitdaging om alle minderjarigen op een acceptabele tijd onder de douche en in het stapelbed te krijgen.
De meerjarigen zoeken het zelf maar uit. Ik slaap als een roosje en ben de volgende ochtend al snel in functie.
Iedereen in rep en roer. Er is een moord gepleegd!
Maar natuurlijk ook weer opgelost.
Eenmaal thuis ontdek ik, dat we helaas geen theater-groepsfoto hebben gemaakt. Een gemiste kans.
Met vereende krachten laten we het gebouw en terrein schoner achter, dan dat we het betrokken hebben. Het zit er weer op.
Nu dan bijna de start van een nieuwe ronde. Nog een half jaar. Dan mogen we weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten