Terugblik op Groesbeek

16 t/m 23 juli

Onze eerste week zomervakantie met het gezin. Hij was heerlijk. Op nog geen anderhalf uur rijden, verder weg is niet nodig.

Zaterdag namen we onze intrek in het chalet met nummer zeshonderdenvijf, op de camping in Groesbeek. Het enige chalet, of is het de enige, met een grote boom voor de deur. 
Op verzoek van Oudste. Vorig jaar zaten we namelijk ook hier en hij houdt ervan om iets dat goed is niet te wijzigen.

Oh, wat zijn we blij geweest met zijn aversie tegen avontuurlijke dingen. Want oh, wat hebben we het warm gehad deze week en oh, wat was het heerlijk om die boom voor de deur te hebben.

Na de saté met witlof - ik zou het zelf niet verzonnen hebben, maar er werd dan ook voor me gekookt - gingen de heren alvast een klein stukje inlopen. Bij Achilles keken ze een voetbalwedstrijdje.

Zondag deed ik een kleine heuveltraining. Waarna we richting Nijmegen gingen om de startbewijzen voor onze sportieve mannen te halen. Wàt een drukte en een volk was daar op de been. We besloten eerst de stad maar in te gaan en terug te komen als de drukte rondom de Wedren wat geluwd zou zijn.

Aldaar genoten we een paar uurtjes van de zon, de drankjes en The Originals op het Koningsplein. Een bandje dat we aflopen juni voor het eerst in Maasland zagen en dat de hele Vierdaagseweek op allerlei feestpleinen in Nijmegen zou gaan optreden. Wat een leuke gasten zijn dat. Geweldige performers en een enorm muzikaal geschoold zooitje.

Wim maakte zich er - zo bleek een dag later - onsterfelijk, door een verzoeknummer aan te vragen van The Hermes Houseband. Het hele plein deinde op en neer terwijl 'I Will Survive' uit al die kelen daar klonk. Bij het uitsterven van de laatste klanken, trokken wij ons terug.

Op een sukkeldrafje haastten we ons tegen half vijf, met schor gezongen keeltjes, naar de Wedren. Precies op tijd om alle benodigdheden in ontvangst te nemen om te kunnen gaan deelnemen aan de Honderdste Nijmeegse Vierdaagse. Als aardigheidje kregen ze er nog een rugzak en herinneringsspeldje bij.

Opnieuw hoefde ik niet te koken, want er stond een Pannenkoek van De Duivelsberg op het programma. De kok had een hoop bijgeleerd het afgelopen jaar, dus ook ik heb dit keer gesmuld.

Maandag was de eerste en tegelijk laatste hele vrije vakantiedag die we samen hadden.

Net als vorig jaar besloten we de bossen in te gaan en daar een Cache-wandeling te maken.

Na zeven kilometer hadden we weer een leuk aantal huzarenstukjes huisvlijt gezien.

~ Het Vierdaagsedorp van Heumensoord in het klein. ~

Daar kunnen de 'pleur-hier-maar-neer-kokertjes' van de Randstad echt niet tegenop.

~ Een Willem-Alexander-cache. ~

Voor Jongste was het toen genoeg. Wij trokken ons nog even terug in de Molenstraat. Zowaar vonden we twee lege krukken en een ober. En die was nodig, zeg. De heren Hans en Erik Vorstenbosch & Kornuiten speelden in een doorzichtige plastic tent de pannen van het dak. Het was er héét, niet gewoon meer. Wat we er van boven in goten liep vanaf onze kruintjes in stralen langs ons lijf naar beneden. Maar gewoon blijven zitten hè, meezingen en genieten.

Toen de heren uitgespeeld waren, passeerde Erik onze krukken en maakte er een stop. 
Hij had ons al tijdens het spelen gespot en herkend en kwam nog even vertellen dat hij 
- als oud-Rotterdammer - gisteren erg genoten had van zijn muziekaanvraag. "Even met een Feijenoord-lied de boel hier op stelten zetten. Ik hou er zo van!"

Daarmee kwam er een voorlopig einde aan de rustdagen.

De Dag Van Elst was zijn eerste kennismaking met een veertig kilometer-route. 
Alle voorgaande jaren liep hij dagelijks vijftig kilometer. Maar omdat hij nu zélf vijftig is, mocht hij een tandje terug schroeven. Waar hij eerst nog een beetje lacherig deed over het gele bandje om zijn arm, omdat in zijn ogen een rood bandje meer aanzien had, was aan het eind van deze dag geel toch zó zijn favoriete kleur! 

Het was ineens extreem warm geworden, zonder ook maar een zuchtje wind, dus het was zwaar onderweg. Zó blij dat hij niet nog eens tien kilometer verder hoefde.

Er was een slagveld aangericht. Véél uitvallers, ook bij ons op de camping. Er waren gedurende deze dag vanaf de Vierdaagse honderdenéénenveertig mensen per ambulance afgevoerd.

Zelf had ik daar niet zo'n last van.

Tijdens dag twee, Roze Woensdag, De Dag Van Wijchen werden de temperaturen nog verder opgeschroefd. Hun vertrek was deze dag één uur eerder én de organisatie had vanwege de omstandigheden de starttijd met nog eens een half uur vervroegd. Dat betekende wél de wekker om 2.45 uur, maar ook een groot deel van de dag zonder zon lopen. Ook stond er deze dag wind, dus al met al was het beter de doen dan de dag ervoor.

De jongens hadden de camping voor zichzelf en vermaakten zich op hun manier.

Zelf stapte ik op de hoek van de camping in een bus en liet me naar het centrum van Nijmegen rijden. Ik was ruim op tijd, dus kon ook nog even een blik in de kringloopwinkel werpen. Met een souvenir kwam ik er weer naar buiten.

~ De bloem plukte ik op de camping. ~

Daar zocht ik dezelfde plek op waar ik hen vorig jaar opwachtte. Net als toen liep ik vanaf daar de laatste kilometer mee naar de finish.

Ze weten daar wel hoe je een feestje moet bouwen hoor.

Voldaan konden ze hun tweede startkaart omruilen voor een derde.

Donderdag, De Dag Van Groesbeek. Een thuiswedstrijd. Voor mij dan.

Al bij het ochtendgloren schalde de muziek langs het campingterrein en gonsde het van de publieks-geluiden. Ze bleken voor op schema te liggen, dus snel haastten we ons 
De Zevenheuvelenweg op. 

Wàt een volk in het dorp, ongelofelijk. Na een metertje of vijfhonderd hielden we stil en gingen we op de uitkijk staan.

Daar kwam ie hoor.

Goed gemutst, fit, heel en vrolijk. En super stoer en mannelijk uiteraard.

Nog negen kilometers te gaan.........

Terwijl de jongens terug naar camping gingen, wachtte ik nog een tijdje op drie bekenden. En daarna tot ik over kon steken, maar dàt duurde wel even.

Op De Dag Van Cuijk werd ik wakker midden in een énorme regen en onweersbui. Dat hield een uurtje of twee aan en ik werd er onrustig van. Die mannen liepen daarin wél over allerlei dijkjes en andere open plekken. Geen prettige gedachte. 

Gelukkig SMSte hij me al snel, dat het goed ging. De eerste buien had hij in een poncho gelopen en deze uitgedaan toen de weermannen om hen heen hem verzekerden dat de volgende buien pas na tweeën zouden komen. Niet dus. In zijn geval van 'geen andere poncho meer bij me' betekende dat een énorm nat pak. Tot op de onderbroek en soppend in de schoenen. Gelukkig was de temperatuur hoog, zodat na de buien de kleding best redelijk opdroogde en hij er tijdens het lopen geen last van had.

Vrij vlot vonden ze hun supporters op de Via Gladiola en op een record tijdstip, even na één uur, zaten ze voldaan op mijn terras. De negende én elfde waren binnen.

We vierden het succes met een welverdiende pannenkoek.

Tot volgend jaar!