De Dam tot Damloop

21 september 2014

Pre-race

Mijn weken zijn na de zomervakantie zo enorm gevuld, dat ik helemaal vergeet me druk te maken voor vandaag. Dat zegt wat, want over het algemeen ben ik daar heel goed in. In me druk maken. Over wat er mee moet, wat ik aan doe, wat ik eet, hoeveel ik drink, dat soort dingen. Maar nu kan ik net genoeg tijd vrij maken om me druk te maken over "Hoe gaan we daar in hemelsnaam komen, - en niet onbelangrijk, hoe komen we terug?"

De Dam tot Damloop is namelijk het eerste loopje dat we doen, dat niet een start en finish op ongeveer dezelfde locatie heeft, zoals we dat gewend zijn. Het is geen rondje.
Het is niet gek hoor, als je niet weet dat het niet voor niets de Dam tot Damloop heet. Het duurde bij mij ook een stuk langer dan een stief kwartiertje voor ik begreep dat we zouden gaan rennen van AmsterDAM naar ZaanDAM. En dat daar dan ook een aantal haken en ogen aan zitten.
Er zullen deze dag zo'n 46.000 lopers actief zijn, die sterk afgeraden worden per auto te komen. Een hele waslijst aan mitsen en maren, do's en don'ts was aanwezig in het informatiepakket dat anderhalve week van te voren in de brievenbus plofte.
We bekeken allerhande scenario's en lieten ons ontmoedigen door pendelbus-horror verhalen van vorige jaren. Twee dagen voor vertrek hakten we de knoop door en verzuchtten we dat het wel een enorm super evenement moest gaan worden, wilde het dit hele vooraf-gedoe compenseren.

Onze voorbereiding is sowieso niet al te best. Als in: nog nooit eerder zo slecht geweest. Beiden weinig kilometers gemaakt de laatste maanden, zelf 10 dagen helemaal niet gelopen, Edwien met een zeer onderbeen en heup en ik met een zere, stijve rug. Maar ja. Hollanders hè. We hebben al betaald.
Daarbij zijn we beiden gezegend met een recreanten mentaliteit en is letterlijk hardlopen en een prestatie in tijd neerzetten voor ons niet belangrijk.
De tijdslimiet vandaag is twee uur voor het afleggen van zestien kilometers. Dat geeft ons alle mogelijkheid om het rustig aan te doen, te genieten van het festijn en ons niet kapot te lopen.

Ik ontbijt goed, hijs me in mijn hardloopkleren, pak mijn tas in en om twaalf uur betreedt Edwien het pand.
Vijf kwartier later parkeren we de auto op de P + R onder de Amsterdam Arena. Weer een kwartier later zitten we in de metro richting het centrum. Er is niets te merken van een elektrisch geladen stemming, geen meerderheid aan sportievelingen in de metro. Alleen wij en een aantal 'gewone' mensen. Waar is iedereen?
Het heeft alles te maken met het late tijdstip waarop wij starten vandaag. Er zijn namelijk heel veel verschillende startgroepen gepland, allemaal weer verdeeld in startvakken. Ieder met zijn eigen vertrektijd. Die van ons is de laatste van de dag, 14.55 uur pas.
Dit komt de drukte en de doorstroom erg ten goede. Je hebt er zo geen idee van dat er zoveel mensen deelnemen vandaag. Nu wij in de metro zitten is het gros van de mensen dus al onderweg en of zelfs gefinisht. Zitten allemaal al in Zaandam of weer op weg naar huis.

Zodra we in het centrum uitstappen is het direct anders. 

Dáár is iedereen die met ons nog op weg moet. Het stationsplein is vol met mensen. 
Honderden hardlopers, overal om je heen flarden van gesprekken over doorkomtijden, waterposten en uitslagen van vorig jaar. De spanning is hier voelbaar. De lucht zindert van de energie. Ik zou willen dat je dit kon vangen, bedenk ik me - je zou er een stad mee kunnen verlichten.

We trekken ons teveel aan kleding uit, pakken nog iets te eten en halen uit de speciale Dam tot Damtassen waar onze startnummers op staan, wat we bij ons willen houden. 

Dan gaan we op zoek naar vrachtwagen nummer 20. We geven de tassen af en doen een schietgebedje dat we ze zoals bedoeld, bij de finish zestien kilometer verderop, weer terug gaan vinden.

Zo. Nu is er geen weg meer terug. Want, nu liggen mijn kleren straks in Zaandam.

We moeten wél plassen, dus gaan we in de rij voor de dixies.

Weet je wat dat is, een dixie?
Drie kubieke meter hel op aarde, dat is wat dat is.
*gruwel*

We lopen richting startvak en daar gaat net de warming-up onder leiding van Annemarie Thomas beginnen. 

Ik zet mijn Endomondo vast aan. Terwijl de laatste minuten voor de start worden weg gepraat en de muziek aanzwelt, huppelen we mee om de spieren wat op te warmen. En oh, wat heeft mijn rug dat nodig. Hij piept en kraakt dat het een lieve lust in. 

Maar ik negeer het gevoel en voeg in in startvak vier. We hoeven niet zo heel erg lang te wachten. Een presentator jut iedereen op, mensen springen en dansen, en dan ineens is er een knal en zijn we vertrokken.

De wedstrijd

De menigte juicht, komt in beweging. We staan vrij achteraan, maar het duurt niet lang of we kunnen gaan rennen. De Prins Hendrikkade helt een beetje - eerst omhoog maar dan naar beneden, en vervolgens nemen we de bocht naar links, richting de IJtunnel.  Deze is de verbinding tussen het centrum van Amsterdam en Amsterdam-Noord en is alleen tijdens de Dam tot Damloop open gesteld voor hardlopers. Daar is de ingang. Het publiek juicht en ik voel een glimlach op mijn gezicht. Er hangt een spandoek, waarop staat hoeveel voetstappen het nog is naar Zaandam. Ik wil dit onthouden en oefen de vijf getallen hardop. Na de finish wist ik ze nog, maar inmiddels is het een gat in mijn brein geworden.

~ Foto van internet ~

Maar hah! We rennen de tunnel in! Wat een kick is dit! Erin staat een drumband. Het geluid kan nergens heen en weerkaatst tegen de wanden. Het lawaai is oorverdovend en opzwepend. Het is zo luid, dat het door je lijf trilt. Het is druk, het startveld kan hier nog niet echt uitwaaieren, en we lopen maar met de menigte mee. Twee keer gaan we langs de kant, om een foto te maken. Want ja, we zijn recreanten hè vandaag. Foto's totaal mislukt trouwens, dat is dan weer jammer.
We draven de tunnel door. Eerst 800 meter naar beneden en na het dieptepunt weer 800 meter omhoog. Die klim voel je goed. Het is warm nu. Al die lichaamswarmte kan nergens heen, het is drukkend benauwd. Door rennen maar. Richting uitgang en zuurstof. Phew - frisse lucht!

We houden samen een rustig tempo aan, want dan rennen we dit makkelijk uit. We lopen door Amsterdam Noord. Wat een feest is het hier. Werkelijk overal staan mensen langs het parcours, ik kijk mijn ogen uit. Er staan discjockeys, bands, orkesten. Mensen hebben hun straten versierd. Hier en daar staan ze met tuinslangen de renners te besproeien. 
Er wordt naar ons geroepen: "Goed bezig! Gewoon doorlopen! Je gaat lekker!" Ze staan er voor iedereen, voor al die duizenden mensen die hier een prestatie leveren, en dus ook voor ons.

Dan komen we bij de eerste drankpost. Ook hier gaan we alle tijd voor nemen. We spreken af dat één van ons een bekertje AA gaat halen en de ander het water. Daarna delen we dit. Brrr, wat is die AA toch zoet. De weg is ermee doordrenkt, mijn schoenen plakken aan het asfalt. Verder weer, we gaan goed, de tijd vliegt. We hebben ongeveer vijf kilometer gelopen, maar het voelt alsof we net zijn vertrokken. Dat is een goed teken. Mijn rugspieren zijn warm geworden en doen geen zeer meer. Ik weet dat dit na de race in volle glorie terug zal keren, en misschien erger, maar dat moet dan maar voor deze keer.

We zijn nu op een gezellig stukje. Landsmeerderdijk, Kadoelenweg, Stoombootweg, Appelweg.We gaan best lekker, halen hier en daar wat mensen in. Wat een feestelijkheid en afleiding langs de weg. We passeren een bord met daarop de tussenstand Feyenoord - Ajax.

Rond de acht kilometer staat er een fruitpost langs de weg. Ik eet een stuk sinaasappel en banaan. Heerlijk. Langs ons rennen lopers die zonder ook maar vaart te minderen dit alles naar binnen schuiven. Cirque-du-soleil waardig. Dat soort gecoördineerd ben ik dus echt niet. Ik stop wel een minuutje. Het laadt me weer helemaal op.

Na de fruitkraam lopen we Amsterdam uit. Nu moeten we een heel stuk langs de A8. Winderig en lang. Hier en daar nog een toeschouwer, maar voor de rest voornamelijk industriegebied. Het is hier wat saai in vergelijking met waar we vandaan komen. Inmiddels is er een uurtje voorbij.

Er staat een oude Volkswagen bus met een enorme geluidsinstallatie. Wat een cool ding.
Inmiddels moet ik steeds nodiger plassen. Het is hier erg aantrekkelijk om daar de tijd voor te nemen. Ik heb het nog nooit eerder gezien. Bijna op elke kilometer staan dixies, soms wel acht naast elkaar. Er wordt weinig gebruik van gemaakt, maar wij duiken er in. Tijd zat, toch? Achteraf bedenk ik me dat ik natuurlijk steeds mijn Garmin sporthorloge op pauze had kunnen zetten, maar ja, hadden hè. Nu liep de tijd in al onze pauzes gewoon door.

We pikken de draad weer op en voegen in op het parcours. We werken hard en voelen dat de benen moe en de spieren stijvig worden. Toch blijven we ook op het stuk tussen Amsterdam en Zaandam mensen inhalen. Daar zitten ook Mario en Luigi bij. Tijd voor een foto-momentje bij de volgende drankpost.

Nog een drankje en nóg een plasje en we beginnen langzaam weer meer publiek te zien. We passeren een kraam waar sponsen worden uitgedeeld. Het is er een enorme troep, duizenden sponsen op de grond, maar het is ook het begin van de bewoonde wereld. 
We rennen Zaandam binnen. Het wordt snel drukker langs de route. De feestjes beginnen weer - we gaan langs café's waar smartlappen naar buiten schallen, dansgroepen, bands, en feestende mensen.
De aanmoedigingen zijn overal, uit het publiek. Met een biertje in de hand en al het nodige achter hun kiezen roepen en lallen ze van alles. Iedereen wordt opgejut. "Kom op! Je hoeft nog maar een klein stukje!"
Dat weet ik, inmiddels nog maar twee kilometer. Het betekent dat we over een kwartier gefinisht zijn. Dat is best te doen en gaat lukken. De beenspieren zijn moe, maar we voelen ons ook nog best prima.

Daar is de finish, bij die blauwe vlaggen in de verte. Nog maar een klein stukje nu. 
We zetten nog een beetje aan. Dat kan nog wel, we zitten nog niet aan het eind van onze energiereserves. We finishen samen op de Peperstraat. We zijn er. Gehaald. We did it!
Niet in een wereldtijd. Internet Explorer is een stuk sneller. Ik werd er 9972e in mijn categorie mee.
Maar hee. Wel mooi van de 16,8 miljoen.

Post Race

We omhelzen elkaar en gaan door de hekken. Er wordt een medaille om mijn nek gehangen. Het is een mooie. Ook krijgen we een flesje AA en een sultana. Oh, daar was ik aan toe zeg.

Blij maken we een selfie. Blijkbaar trekt dat de aandacht, want er stopt een man op ons af die aanbiedt een foto te maken. Nou, graag dan! 

We bedanken hem hartelijk. "Hoe heet je?" Het is Eric. "Met een C of een K?" Het is Erik 'met een K natuurlijk'. We zeggen Erik dat we hem nooit gaan vergeten.

Er zijn veel mensen. We besluiten met de meute mee te wandelen naar de kleding afgifte. Een paar straten verder vinden we die. Wonderlijk. Onze tassen liggen er gewoon. 

Prima systeem daar. We trekken droge en warmere kleding aan. Hinkend op één been en hangend aan de hekken, voelen we allebei de verstijving toeslaan. Maar ach, we zijn trots en tevreden.

We zoeken de weg naar de pendelbussen. Er staat een drom mensen en als wij daar arriveren komt er ook net een lege bus richting Amsterdam aanrijden. We zijn stomverbaasd als we gelijk in kunnen stappen en er ook nog voor allebei een zitplaats is. Niets mis met dat pendelbussensysteem, hah! Onderweg krijgt Edwien allerlei visioenen over friet. Dat gaat dus ons avondmaal worden. De metro brengt ons daarna terug naar de Arena alwaar we het presteren om in de parkeergarage te verdwalen tijdens onze zoektocht naar de auto.
Uiteindelijk zitten we zo'n drie kwartier later te snorren boven een bord vol heerlijks en een geweldige cappuccino.

Onze voorbereiding was dan wel niet best, de nabereiding was geweldig.