Omslagpunt

maandag 1 september 2014

De bloeduitslag. Spannend vond ik. Want de prednison afbouw was van 30 naar 20 mg gegaan.
Tot nu toe was door elke afbouw heen de bloedwaarde doorgestegen. Steeds langzamer, maar wél gestegen.
De laatste meting gaf 261 aan.

Het eerste wat dr. Rayman me vroeg is hoe het me gaat en hoe ik me voel.
"Prima", antwoordde ik.
Dat vond ze fijn te horen.
Maar ik voegde er aan toe dat ik me zo ook voelde toen ik in het ziekenhuis belandde.
Hoe ik me voel loopt blijkbaar totaal niet parallel met hoe gezond mijn bloed is.

"Maar ja, je had wel een trombo van 3 hoor!".

Of ik dat niet weet. Maar ze vroeg hoe ik me voelde. En ik voel me goed.
Maar dat heeft in deze situatie voor mij geen enkele betekenis. Dat bedoelde ik er eigenlijk mee te zeggen. Dit is een verraderlijk iets. Je voelt het namelijk niet als er iets afwijkends is.

Maar terug naar het gesprek. Ze vertelde dat ze nog steeds tevreden is. 

"Hoe is de waarde nu dan?"
Toen ze antwoordde dat het 200 was dacht ik even dat ik het niet goed had verstaan.
Dus wel.

In een periode van afbouw vond zij het acceptabel en wilde ze dat ik nogmaals 10 mg ging afbouwen de komende twee weken. Dus van 20 naar 10 mg. De halve dosering.
Zo dan! Die durft.

"Maar tot hoeveel mag ie dan zakken volgens u?"
150 was het antwoord.

Nou. We gaan het zien.
Ik ben een analist, een denker.
Als bij een afbouw van - 1/3 er een daling is van 60. Dan is er waarschijnlijk bij een afbouw van - 1/2.......meer dan 60 misschien? En 200 - meer dan 60 komt dan onder de 150 uit.

Ik denk dat ik op een omslagpunt zit in de afbouwperiode.

Ik ben er klaar voor. Laat maar komen.
Volgens mij zou dat er dan op kunnen wijzen dat er nog steeds sprake is van afbraak door mijn eigen lichaam. Of speel ik nu teveel de deskundige?
Laat dat dan maar aan het licht komen als ik nog onder controle sta.

Kom maar op. 15 September weet ik meer.