Koninklijk Rondje Royal Run

zondag 31 augustus 2014 

 



Wij. Ik en mijn Loopmaat. Wij houden van Hardloop-Uitjes.
Gewoon ons rondje rennen in een andere omgeving. Niet voor de snel, maar voor de leuk.
Voor eind augustus hadden we een geweldig leuke en originele locatie gevonden.
We gingen naar Paleis Soestdijk!

In Baarn parkeerden we met een paar honderd anderen de auto, waar een pendelbus ons verder zou brengen. Gelukkig waren we ruim op tijd vertrokken, want al snel stond er een énorme rij. Die alleen maar langer werd, doordat de twee af- en aanrijdende bussen het niet bij konden werken.
Het hielp ook niet dat er lange tijd geen systeem in de wachtrij zat. Herstel. De rij had een prima systeem. Maar de bus stopte steeds op een andere plek langs de rij, waardoor steeds anderen dan de langst wachtenden het dichtst bij de deur waren. Dan draaide de hele rij zich weer in die richting, dus wij ook. Zo pasten we er een aantal keer nèt niet in.
Tot de chauffeurs het door hadden. Stonden we toch nog plots aan de poorten van de paleistuin. In een heerlijk zonnetje.

Er heerste een lekker rommelige, relaxte sfeer in de buurt van de start. Veel oranje shirts.
We trokken ons teveel aan kleding uit, kozen een wc rij, deden een plas en gingen op zoek naar het huis waar Koningin Juliana jarenlang woonde.

Niet bepaald een doorsnee rijtjeshuis.

We verbaasden ons erover dat het bordes, je weet wel, van dat defilé, best klein is.
Daar stond toch ooit een hele grote familie op. Vroeguh, toen ik voor de tv zat met Koninginnedag.

We probeerden een selfie. Maar dat bleek wel een beetje te dichtbij.

Daarom liepen we door, om het nog eens van een grotere afstand te proberen. Tijd voor een toeristen-plaatje.

Kijk maar. Dat deed zij ook.

Selfe nummer twee. Mijn ogen zochten de lens. Niet gevonden zo te zien.

Met een deel van de lopers deden we een gezamenlijke warming-up. Dat was echt heel grappig.
Daar stonden we. In de tuin van Juul. Op háár gras, begrensd met allemaal bordjes waarop stond "Het gras niet betreden".

Toen was het tijd richting start te gaan. Traditiegetrouw sloten we achteraan aan. Als nummers 1799 en 1800.
Inhalen is namelijk leuker dan ingehaald worden.
Intussen was er al een aantal maal omgeroepen dat de start zou worden uitgesteld. Omdat nog lang niet alle mensen uit de pendelbus-wachtrij naar Soestdijk gebracht waren.
Geen protest uit de menigte. Want daar stonden allemaal relaxte lui die gewoon zin hadden tijdens dit voor het eerst georganiseerde evenement, leuke rondjes te rennen. Die niet bezig waren met 'winnen'.
Moeten we wachten? Dan wachten we. Heerlijk. Ik hou er van.

Uiteindelijk klonk het startsignaal.
Waarop wij nog een minuutje of vijf stil stonden. De stoet kwam maar langzaam op gang. Tot de rode matten onder ons piepten, ik mijn sporthorloge aan kon klikken en we vertrokken.
Heul heul langzaam. Over heul heul smalle zompige bospaadjes. Er waren boomwortels. Er was veel modder. Er waren stukken bij dat het leek alsof je over een deken liep, zo zacht en verend was het onder onze schoenen.
Binnen een kilometer stonden we plots stil. In de file. Na later bleek voor een bospad-versmalling.
Moet kunnen.

Na zo'n drie-en-een-halve-kilometer waren we bijna rond.
Bij het passeren van de finishlijn was een deel van de deelnemers nu klaar. Wij maakten een doorstart voor ronde twee.

Na zeven kilometer passeerden we opnieuw de fotografen. "Weet je wat ik zo doe?", hoorde ik naast me.
Ze moest. Nodig. Ze wist dat daar verderop wc's waren. En weet je. Als het dan toch niet om tijd gaat? Kon ons het schelen.
We schoten linksaf van het parcours en namen het er even van.
Na een minuut of twee waren we weer back on the road again. Klaar voor het laatste stuk. Dat viel nog helemaal niet mee. Bijna niemand meer om in te halen, want de meeste lopers hadden het bij twee volle rondes gehouden. De benen werden zwaar. Kwam het door de warmte, ook al liepen we veel onder de bomen. Kwam het door de ondergrond waarop we liepen?

De hekken waren nog net niet weg gehaald. De meeste supporters stonden al niet meer langs het parcours. Maar wij moesten nog binnen komen.

Uiteraard ging dat lukken en haalden we onze medaille op.

Het was echt een gaaf loopje.

 

Die komt in het rijtje "Die vergeten we nooit meer".