Tot twee welen geleden had ik nog hoop hoor, op wat vrieskou en misschien nog een beetje sneeuw. Een beetje maar, gewoon voor het gevoel. Maar er kwam alleen maar nattigheid uit de lucht, en het bleef saai buiten.
Nu weet ik het zeker. De winter is er klaar mee, met winteren, het wordt em gewoon niet meer.
Het is immers losgebarsten, het lentegeweld. Je hoort het om je heen, de vogels, al die geluiden, overal het jonge groen. Het is gewoon genieten.
Het was dus even wennen, maar nu ben ik ook helemaal blij.
Oudste in de stoel bij de tandarts. Ik in de wachtkamer, tot ik hem met 'de taxi' terug naar huis kan brengen.
Het is een aartsluiaard, die eerstgeborene van mij. Heel graag duikt hij na school zijn bed in, met de tv aan en zijn mobiel plús tablet, koekjes en limonade binnen handbereik. Gewoon, met kleren aan, onder de dekens.
Als ik ook boven ben roep ik hem altijd lachend toe: "Hé, slaap je al?" Hij kan er nog steeds om lachen.
Maar deze dag niet. Hij gaf geen reactie. Het zal toch niet.............ik sloop dichterbij en zag dit. In diepe diepe slaap was hij. Nu niet denken dat hij zo vermoeid is van school. Nee joh. Gewoon van chronisch te laat gaan slapen.
Fritsie heeft kennis gemaakt met de achter-buur-kat / poes. Gelukkig zat er glas tussen. Hij schrok zich wild, werd eerst boos en toen bang. Uiteindelijk werd hij rustig en hebben ze nog een half uurtje naar elkaar liggen kijken.
Af en toe doe ik met deze trainingsgroep, die zich voorbereid op de Westland Halve Marathon mee, met een duurloop op zaterdag. Het is toch echt gezelliger met in groep. In mijn eentje vind ik eigenlijk alles boven de 12 kilometer maar saai.
Ons teamshirt voor de Maaslandloop.
Daar gaat ie. Een klein stukje rennen.
Hij wil zo graag. Maar die achillespees zit te klieren. Al heel lang. pijn. Een echo die een scheurtje liet zien. Rust. Nog meer rust. Maar nog steeds pijn.
De huisarts vindt het ook veel te lang duren. Geen geduld meer.
Hij heeft Evy afgestoft en gaat een lekker stukje rennen. Maar of het verstandig is?
Daar gaat ie. Eén van mijn andere mannen. Deze is op weg naar drie dagen CITO. Kauwgom en leesboek mee.
Spannend? Welnee. Hij weet wat hij kan en daar gaat altijd een leuke school bij passen.
Welke uitslag er straks ook komt, hij is sowieso goed. Want die past dan bij hem.
Deze dappere vriendin, die het afgelopen jaar veel te verstouwen heeft gehad, gunt zichzelf nadat ze ook nog haar werk kwijtraakte, een sabbatical. Dat ze ruim drie weken alleen een deel van de Camino gaat lopen, is stoer. Dat dit betekent dat ik de Westland Halve Marathon zónder haar moet gaan hollen, neem ik op de koop toe.
Met zijn drieën deden we een oefenwandelrondje. Zij met een rugzak vol aardappelen en boeken, voor het gevoel. Wij met verhalen.
Valentijnsdag.
Frits houdt Jongste 's avonds goed in de gaten. Als hij gaat douchen is hij er als de kippen bij en miauwt hij net zolang tot hij hem ook in de douche laat en liefst nog de deur van de cabine open zet. Daarna zit hij in het midden van zijn kamer te wachten tot hij in bed gaat, zodat hij vlak bij hem en zijn boek kan gaan zitten. Als het licht uitgaat is hij pas ècht tevreden, want dan nestelt hij zich aan het voeteneind en kan hij - pffff eindelijk, gaan slapen.
Op een avond trof ik ze zo aan, vlak voor ik zelf onder mijn dekbed dook. Dubbel lief.
We deden een high tea in het dorp met vier basisschoolmoeders, ter ere van het vertrek van de eerste van de vier. Ik kreeg een heel leuk Midden Delfland cadeautje mee.
Wat een mooie dag om langs de lijn bij een voetbalwedstrijd te staan. Dat kan slechter.
Wat een consternatie om een foto zeg.
Ik heb hier net een pittig rondje 15 kilometer achter mijn kiezen en ben verr*t. Er stond veel wind in de polder, maar er was gelukkig ook volop zon. De laatste 3 kilometer had ik echt enorm zere p*ten.
Onderweg luisterde ik naar Radio Olympia en zo kon ik volgen dat "we" 1, 2, 3 en 4 werden bij het 1500 meter vrouwenschaatsen.
Ik dacht, ik zal een selfie maken waarop ik expres flink uit zit te blazen en moeilijk kijk. Want over het algemeen zijn mijn verslagjes toch nogal fladderig, vrolijk en optimistisch van aard. Het leek me goed om ook eens de andere kant te laten zien. Dat het dus niet allemaal vanzelf gaat.
Vinden mensen niet zo leuk, bleek.
De - laatste - Verjaardagendag op de basisschool. De juffen en meester hielden een slaapfeestje op het plein.
Weer eens iets anders uitgeprobeerd. Best goed te pruimen.
Vroeg voorjaar in de tuin.
Een vergadering ter voorbereiding op ons jaarlijkse Familie Weekend. Altijd gezellig, altijd lachen en altijd taart. In willekeurige volgorde. Maar wel van alles veel, graag.
Het komt weinig voor, maar deze maand zag ik me genoodzaakt om twee keer in het donker mijn rondje te rennen. Wim zegt dan: doe nou niet, ga gewoon morgen. Maar als het mijn plan in de war schopt, doe ik het dus gewoon wél. Het gaf me direct de kans om mijn nieuwe lichtje uit te proberen. Ik vind het een aanrader.
Zitten doe je op je rug. Toch?
We sloten de maand af met gebak.
Het was ook alweer een tijdje geleden, zijn laatste prijs. het was vakantie en dus kon hij weer eens meedoen met een prijsvraag bij Radio Schiedam. Wie de vlaggendrager bij de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen was? Ik wist het niet, vertelde hij eerlijk toen hij live op de radio te horen was. Maar mijn vader en moeder wisten dat het Bob de Jong was.
Zijn naam ging de hoge hoed in en aan het eind van de week werd er één naam weer uitgehaald en dat was dan de weekwinnaar. Guess who?
Zo won hij lekker gebak van de Sparta Bakker. En wij smikkelden hem op, want zelf heeft hij veel liever kwarktaart.