Als september koud begonnen is, start ook het schooljaar weer. Met frisse tegenzin laten we de zomervakantie achter ons.
Voor Jongste een bijzonder jaar, want hij is nu achtste-groeper. Het lijkt nog maar net gisteren, dat ik hem 2x per week naar zijn Peutergroep bij Pippeloentje bracht.
Groep acht heeft een aparte fietsenstalling, naast het schoolplein. Dat drukt me met de neus op de feiten. Oók zijn fiets staat nu daar.
Mijn eerste actie is de gang naar de kapper. Lekker. Ik besluit er een stuk af te laten halen. Even iets anders.
Als Jongste binnenstapt na zijn 1e ochtendje, gaan zijn eerste zinnen erover dat hij mijn haar stom vindt. Veel te kort. "Zo ben je m'n moeder niet meer".
Dan gaat hij vertellen over school. Ze mochten allemaal 1, 2 of 3 briefjes pakken en op elk een positieve eigenschap van zichzelf schrijven. Hij wist alleen 'grappig', dus 1 briefje was voor hem genoeg.
Ik som zo wat dingen op die hij wat mij betreft ook op had kunnen schrijven. Zo ook: 'Je hebt graag aandacht voor de natuur'.
Ja hoor, bromt dan zijn broer die nog twee extra dagen vakantie heeft. Laat dat 'voor de natuur' er maar af.
De toon is gezet.
Onder schooltijd nemen W en ik de kans waar om samen weer eens een stuk te fietsen. De Vlaardingse Vaart ligt er weer prachtig bij.
Ik word weer een jaartje ouder.
Onze toekomstige huisvriend halen we een uurtje weg bij zijn ouders. Hij mag mee, op excursie naar de dierenarts. Daar krijgt hij zijn eerste inenting.
Wanneer ik op de begraafplaats ben, maak ik er altijd een rondje en leg her en der wat bloemetjes neer. Hou ouder ik word, hoe groter het rondje. Helaas.
Met Jongste neem ik een kijkje op het Zomerfeest in onze wijk.
Elk jaar wordt me gevraagd of ie er is. Omdat we dit jaar de kinderverjaardagen combineren met die van mij kan het. Met de hoeveelheid toegevoegde 80% Strohrum is het niet bepaald een kindvriendelijke taart. Ik maak er twee. Uiteindelijk gaan ze schoon op , samen met nog een kwark- én een appelkruimeltaart.
Het was een druk visitefeest. Enorm gezellig.
Op 10 september gaan we in de middag eerst Timmy ophalen en naar zijn nieuwe huis brengen.
's Avonds is het de beurt aan Fritsie, om zijn ouderlijk nest te verlaten.
Hij is een aanwinst binnen ons gezin.
Lief, knuffelig, gemoedelijk, ondeugend, grappig, actief. Een lieverd.
En ook een man. Dus ook hij heeft een prima verstandhouding met de afstandsbediening.
Op een zondagmiddag hebben we eters. Eerst de kinderen en in de tweede shift mogen de ouders.
Drie jeugdvrienden. Vele Spanje- en Griekenlandvakanties samen gevierd en liters bier weggeklokt.
Er gaat wel eens een jaar voorbij zonder dat ze bij elkaar zijn. Ook wel eens twee jaar.
Maar zet ze samen en de jaren vallen weg. De kinderen hebben het leuk met elkaar en de vrouwen maken het compleet. Leuke gesprekken, veel humor en geen stiltes.
Waarom doen we dit niet vaker?
Op een maandagochtend schuif ik bij haar aan tafel. We hebben elkaar ruim dertig jaar niet gezien. Ze was een jeugdvriendin, via de korfbalclub. Ik wist niet meer wanneer en waarom ons contact toen stopte.
Via Social Media troffen we elkaar op de digitale snelweg en bedachten we beiden dat het leuk zou kunnen zijn om bij te praten. We spraken af en zij vulde die leegte in mijn geheugen op.
Praten deden we. Drie uur vlogen voorbij en ik wist in hoofdlijnen hoe haar leven zo'n beetje verlopen was. Zij kreeg bevestigd dat we grotendeels gelijk in het leven staan.
Schijnbaar moeiteloos vonden we elkaar. Weer. Heel bijzonder. Bijzonder leuk.
De kat en de muis. Het boeit hem mateloos.
Wanneer opa terugkomt van een weekje Spanje, halen we hem op van Zestienhoven.
Een meisje geboren, dus een cadeautje geregeld.
De liefde van de man gaat door de maag. Ik kan hem geen groter plezier doen, dan met een handgedraaide bal. Nou ja, er is nog wel wat, maar dat zet ik meestal niet op tafel.
Zijn tweede inenting is een feit.
Ik doe een serieuze training voor de Rotterdamse Bruggenloop van december. De afstand van 15 kilometer beheers ik inmiddels redelijk, nu de bruggen nog.
Daarom doe ik acht sprintjes heuvel-op, bij de tijdelijke brug over de nieuwe A4.
Als je de foto ziet, zou je niet zeggen dat de weg hier omhoog gaat, maar het verkeersbord toont aan dat het hier echt klimmen is.
Elk familieweekend zag ik mijn tantes zitten en spelen. Ik kon er nooit een logica in ontdekken. Maar nu Jongste het voor zijn verjaardag kreeg, spelen we bijna elke avond voor het slapen een potje. Nu snap ik het.
